Όλοι έχουμε έναν ή και παραπάνω φίλους που ακούνε τα προβλήματά μας και συχνά μας συμβουλεύουν. Τους εμπιστευόμαστε, αλλά ίσως νιώθουμε ότι είναι κάπως απόμακροι και κυνικοί σε αυτά που μας λένε. Είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν φράσεις του τύπου: «Μην κάθεσαι και τα ανέχεσαι αυτά, να σηκωθείς να φύγεις», «Δε χρειάζεται να κάνεις καμιά υπομονή, κόψε και την καλημέρα», «κάθε φορά σε τουμπάρουν, ό,τι παθαίνεις είναι δική σου ευθύνη», «μην έρθεις και κλαις μετά». Ίσως μας ζορίζουν τα λόγια τους, αλλάζει όμως όλη μας την οπτική το να καταλάβουμε πως δεν το κάνουν μόνο σε εμάς. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής τους σκληρής αυτοκριτικής και αντίληψης για τις σχέσεις. Δυσκολεύονται να δουν τις γκρι ζώνες, όλα είναι άσπρο ή μαύρο και όλα πολύ συγκεκριμένα στο μυαλό τους.
Το ίδιο αυστηροί είναι και με τα δικά τους προσωπικά και συχνά επιλέγουν τη μοναξιά, επειδή δε βρίσκουν τον τέλειο σύντροφο που ψάχνουν. Τι μπορεί να κρύβεται όμως πίσω από μια τέτοια αντίληψη; Η τελειομανία πηγάζει συνήθως από ανασφάλεια σε σχέση και με τις δικές τους εμπειρίες. Είτε έχουν νιώσει απόρριψη οι ίδιοι, είτε έχουν δεχτεί σχόλια και κριτικές, με αποτέλεσμα να είναι πια πολύ σκληροί με τον εαυτό τους. Όμως αυτό τους κάνει επιφυλακτικούς, αναβλητικούς και συχνά τελειομανείς. Κανένας δεν μπορεί να ακουμπήσει τα υψηλά στάνταρ που θέτουν, κυρίως επειδή εσκεμμένα τα τοποθέτησαν τρία μέτρα πιο ψηλά από οποιαδήποτε ρεαλιστική δυνατότητα, σαν να μη θέλουν να μπορεί κανείς να τα υπερπηδήσει. Να μη θέλουν να παραδώσουν το χρυσό μετάλλιο αλλού. Να προτιμάνε να το κρατάνε για πάρτη τους. Έτσι επιβεβαιώνεται η αυτοεκπληρούμενη προφητεία τους για το ότι δεν υπάρχει κανείς άξιος κι αντάξιος των προσδοκιών τους. Εμποδίζουν μόνοι τους τον εαυτό τους και έτσι γίνονται το ίδιο σκληροί με τους φίλους τους.
Όταν τους ακούμε να μας συμβουλεύουν, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι τα λένε για να τα ακούσουν και οι ίδιοι. Συμβουλεύουν εμάς, αλλά και τον εαυτό τους. Είναι έμπιστοι φίλοι, αυστηροί αλλά δίκαιοι. Σίγουρα μέσα στις κουβέντες τους κρύβονται πολλές δικές τους στιγμές και ανασφάλειες. Ας τους ακούμε καλύτερα γιατί μέσα από τις δικές τους εμπειρίες μπορεί να αναγνωρίσουμε δικά μας κομμάτια εκεί που δε συμφωνούμε, στα σημεία που λειτουργούν αντίστροφα.
Εκεί που τους ακούμε κυνικούς και απόλυτους, εμείς μπορούμε να βάζουμε λίγο κόλλα για να μη σπάσει τελείως η σχέση μας. Μια όμορφη σκέψη που συχνά ακούγεται είναι ότι οι παλαιότεροι είχαν μάθει να κολλάνε και να επισκευάζουν ό,τι σπάει ή χαλάει. Εμείς έχουμε μάθει να πετάμε και να αγοράζουμε κάτι καινούργιο, αμέσως μόλις χαλάσει. Ένας μεγάλος σκουπιδότοπος, όλα άχρηστα, καμιά σκέψη για αναπαλαίωση, καμία ευκαιρία για αλλαγή στη χρήση, καμία προσπάθεια επισκευής. Μήπως κάνουμε το ίδιο τελικά και με τους ανθρώπους μας; Ακούμε το «κρακ» μέσα από μια φράση τους που δε μας άρεσε και λέμε με μιας πως τελείωσε. Τους «πετάμε» μαζί με τις συμβουλές τους στη στοίβα με τους κυνικούς, τους δύσκολους κι όλους εκείνους που κατά καιρούς κάπως μας ζόρισαν, γιατί πολύ απλά η επισκευή είναι πιο δύσκολη, γιατί θέλει μεγαλύτερο κόπο και προσπάθεια, το να μείνεις από το να φύγεις.
Οι φίλοι μας, μαζί και εμείς ας προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε τι αξίζει να προσπαθήσουμε και τι όχι, τι θα μπει στο κάδο ανακύκλωσης και τι θα πάει ανεπιστρεπτί στη λήθη και την απουσία. Είναι μεγάλος κόπος για όλους και θέλει προσπάθεια να αφήσουμε πίσω την αυστηρή κριτική στον εαυτό μας ή στο να δικαιολογούμε τα πάντα σε εμάς και να ρίχνουμε μονίμως το φταίξιμο στους άλλους. Πώς να διατηρούμε αυτήν την ιδανική ισορροπία; Σίγουρα το να έχουμε φίλους να μας ακούν και να μας συμβουλεύουν ακόμα και εάν είναι σκληρά τα όσα μας λένε, είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Ακούμε τι μας λένε, ακούμε τον εαυτό μας, ζυγίζουμε, αποφασίζουμε, επισκευάζουμε, αφήνουμε, μας αφήνουν, μας επισκευάζουν, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
