Η επόμενη μέρα μετά από μια αποτυχημένη εξωσωματική

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συνδέονται κι επιλέγουν μαζί να ξεκινήσουν το ταξίδι της απόκτησης ενός παιδιού. Θέλουν να κάνουν παιδιά και θεωρούν ότι είναι μια απλή βιολογική διαδικασία που θα γίνει τη στιγμή που θα το αποφασίσουμε. Βλέπουμε μωρά γύρω μας, υπήρξαμε κι εμείς μωρά και αγνοούμε το παρασκήνιο της διαδικασίας αυτής. Συχνά δε μαθαίνουμε ποτέ από όσους το έζησαν, οι οποίοι σιωπούν λόγω της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης και φθοράς, για το πόσο δύσκολα πέρασαν, με πολλά χρόνια αναμονής και προσπαθειών, με επαναλαμβανόμενες αποβολές, με βαριά ψυχολογία λόγω της διάψευσης των αρχικών προσδοκιών, για το ότι θα κάνουν αμέσως κι εύκολα ένα παιδί.

Για κάποιους ανθρώπους όλο αυτό είναι τόσο τραυματικό, που προτιμούν να σιωπούν, να μη θυμούνται και είτε να μένουν στο αποτέλεσμα των προσπαθειών, το παιδί, είτε στο να κρύβουν καλά μέσα τους το πόσο τους έχει πληγώσει, η δυσκολία της μη απόκτησης  ενός παιδιού. Έτσι, οι υπόλοιποι δε μαθαίνουν το πόσο συνηθισμένο είναι στην εποχή μας να δυσκολεύεται κανείς να κάνει ένα παιδί. Κάποιες φωνές ακούγονται, κάποιες εμπειρίες μοιράζονται, αλλά πιστεύουμε ότι σε εμάς δε θα συμβεί όταν έρθει η ώρα, είτε δε δίνουμε σημασία σε όσα ακούμε γιατί δεν είμαστε στην ίδια φάση με αυτόν που μας τα λέει. Είναι πολύ συνηθισμένο να ακούμε τυπικά χωρίς ενσυναίσθηση.

Σίγουρα λοιπόν είμαστε ανυποψίαστοι για το τι θα συμβεί, καθώς και το πόσο διαφορετικό μπορεί να γίνει αυτό, σε σχέση με τις αρχικές προσδοκίες που είχαμε για την απόκτηση του παιδιού. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις και δοκιμασίες, τις οποίες δεν περιμέναμε στην αρχή αυτής της πορείας. Ξεκινάει το ταξίδι προς την απόκτηση ενός παιδιού κι αυτό δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Περνάνε οι μήνες και δε έρχεται η πολυπόθητη καθυστέρηση, αρχίζει η πίεση και το άγχος. Συμβαίνουν πολλά στην ψυχολογία μας, ξανά είναι η διάψευση των προσδοκιών, ο καθένας νιώθει ενοχές από τη δική του πλευρά για την μη εκπλήρωση των προσωπικών του ονείρων για τη διαδικασία. Εκεί προσθέτουμε και τις προσδοκίες και της πίεσης του περιβάλλοντός μας για εμάς και την πορεία μας. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα είναι αποτέλεσμα αυτής της διάψευσης. «Νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο, σε εμάς δε θα συνέβαινε αυτό».

Οι επιλογές για τη συνέχεια πολλές και διαφορετικές. Σήμερα θα μιλήσουμε για όσους επιλέγουν την εξωσωματική. Κι αυτή αποτυγχάνει. Όσο έτοιμοι και να λέμε ότι είμαστε, είναι μια ακόμη διάψευση των αρχικών προσδοκιών. Καινούργια εμπόδια, νέες διαδικασίες, φρέσκες ενοχές, ολοκαίνουργια διάψευση των προσδοκιών. Πολλοί δε θα αντέξουν αυτά τα στάδια και υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, ακόμα και να αλλάξουν πορείες και κατευθύνσεις, αναθεωρώντας την αρχική επιλογή και σκέψη τους. Σίγουρα δε θα μείνουν μαζί μέχρι το τέλος όλοι.

Κάποιοι άλλοι θα δεθούν περισσότερο, θα βάλουν νέες προτεραιότητες και θα μείνουν να συνεχίσουν. Κάποια από όσα ζουν οι άνθρωποι αυτοί, μπορεί να ξεσπάσουν σε δεύτερο χρόνο και να οδηγήσουν σε σύγκρουση. Μπορεί  τελικά να συμβεί η γέννηση ενός παιδιού μπορεί και όχι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι κατά την πορεία αυτή, η σχέση με τον εαυτό μας θα αλλάξει, θα δοκιμαστεί, θα φτάσει σε όρια τα οποία μέχρι πριν δεν τα γνωρίζαμε. Από την άλλη ίσως αυτό να αποτελέσει το πιο σπουδαίο ταξίδι σύνδεσης με τον σύντροφό μας, σε μια διαδικασία δύσκολη μα ταυτόχρονα ανθρώπινα σημαντική.

Συχνά αποσιωπάται, το ότι είναι τελικά ένα ταξίδι αυτογνωσίας η απόκτηση ενός παιδιού. Εξίσου όμως αποσιωπάται το πόσο σημαντικό ταξίδι αυτογνωσίας είναι και η μη απόκτηση ενός παιδιού. Δύο δρόμοι με διαφορετική πορεία και διαδρομή, αλλά με κοινό προορισμό.  Να μάθουμε καλύτερα ποιοι είμαστε, να ψάξουμε τις δυνάμεις μας, να εξερευνήσουμε τι σημαίνει να ζω και να μαθαίνω, τι σημαίνει να επιλέγω, να προσαρμόζομαι, να είμαι προσγειωμένος και να μην εγκλωβίζομαι στις προσδοκίες, τις δικές μου και των άλλων, να ψάχνω την αλήθεια μου, να είμαι συνεπής στα δικά μου συναισθήματα, να με σέβομαι και να με φροντίζω. Κι όλα αυτά, διώχνοντας από πάνω μου κάθε ενοχή που σίγουρα δεν έχει θέση στη ζωή μου.