Η μοναξιά μάς κατευθύνει, μάς φοβίζει, μάς ανησυχεί. Νιώθουμε συχνά πως μας κυνηγά ένα φάντασμα που ακούει στο «θα σε πληγώσω» και τελικά μένουμε κλεισμένοι στο ψηλό μας κι ασφαλές κάστρο. Άλλοτε, νιώθουμε ότι πρέπει να υποτάξουμε τα όρια και την ανοχή μας, για να μείνουμε με έναν άνθρωπο, φοβούμενοι πως μόνοι μας δε θα αντέξουμε ό,τι θα προκύψει να ζήσουμε.
Ας δούμε όμως λίγο βαθύτερα μέσα σ’ αυτές τι σκέψεις και φοβίες. Το να θέσουμε κάποια ασφαλή όρια, χωρίς να βγούμε από τον εαυτό μας για να έχουμε έναν σύντροφο στη ζωή, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Άλλοι είναι πιο δυνατοί σ’ αυτό και θέτουν νωρίς όρια και προϋποθέσεις στους ανθρώπους του κύκλου τους, άλλοι όμως δίνουν τα πάντα κι υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους, κάνουν κακό στις αντοχές τους κι ανέχονται πάρα πολλά μέχρι να φτάσουν σε σημείο να φθαρούν υπερβολικά- ίσως και χωρίς επιστροφή στην εσωτερική τους ηρεμία.
Πού είναι το υγιές όριο λοιπόν και πώς το βάζουμε; Θα μπορούσα να πω ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο ομάδες, αναλόγως των βιωμάτων τους. Σ’ αυτούς που μπορεί να φτάσουν σε σημείο καταπίεσης του άλλου, λόγω των ορίων που τους έβαλαν όταν ήταν μικροί και των άλλων που προσπαθούν να εισχωρήσουν στα όρια των γύρω τους για να πάρουν αποδοχή, αγάπη και φροντίδα. Όλα και πάλι συγκλίνουν στον τρόπο που μεγαλώσαμε. Πόσο συγκρούονται τελικά αυτοί οι δύο βασικοί τύποι ανθρώπων; Το μαγευτικό είναι ότι συνήθως έλκει ο ένας τύπος τον άλλο, σαν μαγνήτες. Είναι οι δύο πόλοι και λατρεύει το κάθε αντιθετικό σημείο, να κατευθύνεται προς τη σχέση με το άλλο. Αναβιώνουν την παιδική τους ηλικία και πιθανόν, κοντράρονται για να νιώσουν ζωντανοί.
Το όριο και το σπάσιμο του ορίου- οι ίνες που καμιά φορά δύσκολα βλέπονται. Συνήθως, αυτός που έχει να μάθει στα όρια, τα θέτει και τα ορίζει, είναι ψυχικά ανθεκτικότερος, σε σχέση με αυτόν που δέχεται το όριο, το ανέχεται, προσπαθώντας με πλάγιους τρόπους να το παρακάμψει και να κάνει μια γέφυρα επικοινωνίας. Τελικά όμως, στη σύγκρουση των ορίων κι οι δύο φθείρονται και πρέπει να βρουν μια κοινώς αποδεκτή λύση και σχέση, ώστε ο ένας να μην καταπατά κι ο άλλος να μην κοπανιέται πάνω στο όριο για να το σπάσει.
Φοβερές ζυμώσεις πρέπει να γίνουν, μεγάλες προσωπικές μάχες πρέπει να δοθούν- όλα με ωριμότητα. Να ενηλικιωθούν κι οι δύο πλευρές. Αυτό είναι το πιο απαιτητικό σημείο, η ενηλικίωση. Δεν είναι ο γονιός μας ο άλλος άνθρωπος και δε θα μας συγχωρεί συνέχεια ή θα μας κάνει να νιώθουμε ενοχές απαιτώντας παραπάνω πράγματα από εμάς.
Είναι όλο μια προβολή που κάνουμε. Σημαντικό σημείο κι άξιο να ξαναειπωθεί: δεν είναι ο γονιός μας. Πρέπει να δουλέψουμε σοβαρά μέσα μας. Πρέπει να βάλουμε χωρίς φόβο τα νέα όρια. Χωρίς ν’ αναπαράγουμε ό,τι έχει γίνει στα παιδικά και μικρότερά μας χρόνια. Να μη φοβηθούμε ότι θα μας εγκαταλείψει εκείνος που μας πλησίασε, οπότε θα πρέπει συνέχεια να προσπαθούμε να χωρέσουμε στη ζωή του με το ζόρι. Να μη φοβηθούμε να ζήσουμε μια αγάπη χωρίς να βάζουμε όριο από εδώ μέχρι εκεί.
Η ελευθερία είναι τόσο σημαντική στις συνδέσεις που φτιάχνουμε οι άνθρωποι· ελεύθερα να έρχεται ο ένας στον άλλον, σαν αλληλένδετα σημεία, που δε χάνουν ποτέ τη σύνδεσή τους. Φυσικά θα υπάρξουν σοβαρές περιπτώσεις που θα πάει η σύνδεση να χαθεί. Εκεί, η σχέση των ορίων σ’ ανθρώπους που κάνουν σοβαρή δουλειά με τον εαυτό τους, θα δώσει την πνοή που χρειάζεται. Όρια που δεν ακυρώνουν τον άλλον, ούτε τον κάνουν να προσπαθεί να τα σπάσει, θα είναι πάντα κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθούμε. Όρια που είναι κάπου εκεί, που αυτοί οι δύο άνθρωποι θα δεχτούν με σχετική ηρεμία. Που θα αποδεχτούν από κοινού, για να μπορέσουν να προχωρήσουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
