Ξεχνιέται ο έρωτας; Σίγουρα το πώς γίνεται δεν ξεχνιέται. Ξεχνιέται όμως το μοίρασμα, το να μπορούμε και να θέλουμε να ευχαριστήσουμε έναν άλλο άνθρωπο πέρα από τον εαυτό μας. Ίσως πιο σωστό δε θα ήταν να πούμε ότι ξεχνάμε αλλά ότι δε συντονιζόμαστε και δεν μπορούμε τόσο εύκολα να λειτουργήσουμε με έναν άλλο άνθρωπο. Είναι μια πράξη επαναφοράς της αίσθησης του μοιράσματος και του συντονισμού. Αυτό για μερικούς μπορεί να είναι άθλος, ενώ άλλοι μπορεί να μην το ‘χουν νιώσει και ποτέ.
Το να στεκόμαστε χωρίς ρούχα μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο, το να ερχόμαστε πολύ κοντά, να παραχωρούμε χώρο από τον απόλυτο προσωπικό μας χώρο, είναι δύσκολά για αρκετούς, μιας και στην εποχή μας κλειστήκαμε αρκετά και μείναμε μόνοι και συχνά απομονωμένοι.
Το να χαλαρώνουμε σταδιακά και να επιτρέπουμε να συμβούν πράγματα που έχουν να κάνουν με τα όρια τα δικά μας και του σώματός μας, είναι μια διαδικασία που χρειάζεται διαρκή επεξεργασία σε επίπεδο αυτογνωσίας και αυτοπαρατήρησης. Χρειάζεται μια πρώτη δουλειά από εμάς για να αποδεχτούμε πολλά κομμάτια μας και να νιώσουμε όμορφα μαζί τους. Μπορούμε να ξεκινήσουμε απ’ το να μην κρύβουμε το σώμα μας και να αποκτήσουμε μια υγιή σχέση μαζί του. Μόλις χτίσουμε μια καλή και ισορροπημένη σχέση με το σώμα μας θα μπορέσουμε να σταθούμε με σχετική άνεση μπροστά σε κάποιον άλλο.
Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Η καλλιέργεια της αίσθησης του μοιράσματος είναι βασική και πρέπει να είναι μια άσκηση για όσους θα ήθελαν να ξεκινήσουν μια σχέση. Το να ευχαριστιέμαι μαζί με έναν άλλο άνθρωπο μπορεί επίσης να καλλιεργηθεί. Παγώνουν οι δεξιότητες αυτές με τον καιρό, ατονούν και εάν δεν έχουμε κάποιο ενδιαφέρον να τις καλλιεργήσουμε, μια αναφορά σε έναν άλλο, γίνονται δυσλειτουργικές και μας γεμίζουν ανασφάλειες και κόμπλεξ. Πώς φαίνομαι; Είμαι αποδεκτός από τον άλλο; Αναγνωρίζω σημάδια ευχαρίστησης; Εάν ναι, τότε σημαίνει ότι υπάρχει μια νέα κατάσταση. Αναφέρομαι σε κάποιον πέρα από τον εαυτό μου. Και όσο περισσότερος καιρός έχει περάσει, τόσο η αναφορά και η παραχώρηση του ορίου γίνεται δύσκολή και απόλυτη.
Εν ολίγοις τίποτα από την ερωτική πράξη δεν ξεχνιέται, αλλά ξεχνιέται το πλαίσιο στην οποία γίνεται, ξεχνιέται η δική μας προσπάθεια να είμαστε αυτό που θα ενεργοποιήσει μια κατάσταση, ξεχνιέται η συμμετοχή μας σε αυτό. Μια καλή ιδέα είναι πόσο μπορούν οι φίλοι και οι φίλες μας να βοηθήσουν σε αυτή την πορεία. Μπορούν να λειτουργήσουν σαν μια γέφυρα για τη χαμένη οικειότητα. Στο ασφαλές πλαίσιο της φιλικής παρέας μπορείς να ξαναθυμηθείς τα όρια των άλλων και τα δικά σου, να ξεπεράσεις την ψυχρότητα και την αποστασιοποίηση προς τους άλλους. Ακόμα και το μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι με φιλική παρέα είναι ένας προθάλαμος να είσαι μπροστά σε άλλους χωρίς ρούχα, με μαγιό. Ένα μικρό βήμα για τη χαμένη οικειότητα με το σώμα μας έχει γίνει.
Ό,τι μας μπλοκάρει είναι κάτι που μπορεί να ξεμπλοκαριστεί με δική μας προσπάθεια και συνειδητή προσοχή για την αλλαγή των κομματιών που ατόνισαν. Μικρά βήματα σε ασφαλές περιβάλλον θα μας δώσουν την κατάλληλη θετική ενίσχυση να ξαναμπούμε στο παιχνίδι και να νιώσουμε τη χαρά του μοιράσματος στην ερωτική πράξη.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
