Οι αναποδιές στην καθημερινότητα είναι ένα φαινόμενο που όλοι θ’ αντιμετωπίσουμε. Άλλοι θα χάσουν την ψυχραιμία τους, άλλοι θα μαλώσουν μ’ όλο τον κόσμο, άλλοι θα το δουν ως μια ευκαιρία να επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους σε διαθέσιμα αυτιά (και μυαλά), να συνδεθούν πιο αποτελεσματικά, άλλοι μπροστά στου διπλανού τους τη δυσκολία θα γυρίσουν την πλάτη για να μη χαλάσουν τη δικιά τους ζαχαρένια.
Μήπως, όμως, τελικά, το να μη θέλουμε να δούμε τα προβλήματα των άλλων, να μη χαλάσουμε τη δικιά μας πραγματικότητα, μας αφήνει μόνους και παγωμένους; Η νοοτροπία χρόνων που ακούει στο «κοίτα τη δουλειά σου κι όλα θα πάνε καλά», «μην μπλέκεσαι» κρύβει μεγάλη μερίδα της σαπίλας και της αδιαφορίας απέναντι στα προβλήματα των άλλων κι αποτελεί μήτρα για σοβαρές παθογένειες. «Κοίτα τη δουλειά σου», «άμα περνάς εσύ καλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι», «κάνε τη δουλίτσα σου κι άσ’ τους». Πόσες φορές έχουμε ακούσει από τους δικούς μας, από τους γονείς μας, αυτή τη φράση;
Στις πόλεις μας, με τις πολυκατοικίες, με τους κατοίκους που δε γνωρίζονται, εκεί που κανείς δεν ξέρει τα προβλήματα του άλλου και δεν τον ενδιαφέρει, εκεί που χάνονται μέσα στις αχανείς διαδρομές για να πάνε στη δουλειά τους, στις μεγάλες αποστάσεις, στους δρόμους, στις εισόδους των πολυκατοικιών, στους διαδρόμους των σουπερμάρκετ. Κανείς δεν κοιτάει τον άλλον στα μάτια για να μη συνδεθεί, να μη δει τι τον προβληματίζει, να μη χαλάσει τη δική του πραγματικότητα, να μην έχει να διαχειριστεί άλλο ένα πρόβλημα. Κι όμως, τελικά το πρόβλημα είναι να μην κοιτάμε τον άλλον, να μη θέλουμε να δούμε μέσα από τα μάτια του. Γιατί αν διακρίνουμε τη δυσκολία του και την ιστορία πίσω απ’ αυτή, είμαστε ένα βήμα πριν αρχίσουμε ν’ αντιμετωπίζουμε και τα δικά μας προβλήματα, που ενδεχομένως να έχουν περισσότερες ομοιότητες απ’ όσες νομίζουμε.
Ίσως οι αναποδιές κι οι δυσκολίες, να είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για σύνδεση. Να θέλουμε να πάρουμε τηλέφωνο, να έχουμε στήριξη, να πούμε τον πόνο μας, να συναντήσουμε ανθρώπους, να μας συμβουλέψουν, να έχουμε έναν άνθρωπο, ένα χέρι βοηθείας, μια δεύτερη γνώμη και ματιά. Αντίστοιχα λοιπόν, όταν εμείς αναγνωρίζουμε στον άλλον ένα πρόβλημα και μια δυσκολία, ίσως μας βοηθήσει να τον ακούσουμε. Να μη γυρίσουμε πλάτη, να μη σκύψουμε κεφάλι και να του πούμε «έλα να πιούμε έναν καφέ, τι συμβαίνει;».
Να μη γίνουμε ένα ακόμα «εντάξει, τώρα εγώ καλά είμαι, μην μπλέκω». Να μπλεχτούμε, γιατί με το μπλέξιμο θα έρθει και το ξεμπέρδεμα, θα συνδεθούμε, θα νιώσουμε. Όλα είναι δανεικά σ’ αυτή τη ζωή κι αργά ή γρήγορα, οι θέσεις κι οι καταστάσεις αλλάζουν. Εάν μπορέσουμε να συνδεθούμε στις δυσκολίες, οι οποίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα. Όταν περάσει, λοιπόν, η δυσκολία, όσοι ήταν δίπλα μας θα τους υπολογίζουμε ως ξεχωριστούς ανθρώπους για μας. Αντίστοιχα αυτοί που πέρασαν μια αναποδιά κι εμείς ήμασταν εκεί, θα έχουν έναν σύμμαχο και θα νιώθουν πιο δυνατοί. Όμως, κι εμείς θα κερδίσουμε, γιατί όταν οι άνθρωποι δένονται στα δύσκολα, στα εύκολα είναι πια κόμπος. Κι η χαρά θα είναι όντως διπλή, ενώ η λύπη θα έχει τη σοφία της κοινής εμπειρίας. Γιατί και τα δύσκολα του διπλανού σου, πόσο νομίζεις πως διαφέρουν απ’ τα δικά σου;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
