Οι δύσκολες ερωτήσεις που θα σου δείξουν αν εισαι καλός σύντροφος

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας, επιδιώκουμε αλλαγές, ο καθένας σκέφτεται και κάνει αυτοκριτική κατά περιόδους κι ανασυντάσσεται. Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι σχέσεις μας; Τι εννοούμε όταν λέμε ότι σχετιζόμαστε με κάποιον; Πόσο καλοί σύντροφοι είμαστε τελικά; Εάν είχαμε θέσει αυτά τα ερωτήματα αυθόρμητα πώς θα απαντούσαμε παίρνοντας ένα μικρό feedback από τον εαυτό μας, άραγε;

Σταματάς λοιπόν τώρα κι απομακρύνεσαι από την κατάσταση· τι βλέπεις για τις σχέσεις σου; Είναι λειτουργικές, είναι σταθερές; Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι δεσμοί που δημιουργείς με τους ανθρώπους στη ζωή σου. Ίσως η φράση που χαρακτηρίζει τις σχέσεις σου αυτή την εποχή είναι «δια πυρός και σιδήρου», ίσως κι όχι. Ίσως και να μην έχεις κάτσει να σκεφτεί τι τελικά τις χαρακτηρίζει. Μπορείς με σθένος να υποστηρίξεις ότι είναι συνεχώς σε ανατροπή το κάθε τι και ζούμε μια συνεχόμενη αλλαγή που μας κάνει, έτσι κι αλλιώς, να νιώθουμε περίεργα. Άρα κι οι σχέσεις μας είναι άβολες κι ασαφείς. Μπορεί πάλι να νιώσεις ότι αυτή η περίοδος κάνει τις σχέσεις σου αληθινές και ζωντανές, ή ότι δεν μπορείς να σχετιστείς ουσιαστικά με κανέναν. Ότι φοβάσαι.

Πόσο συχνά σκεφτόμαστε τις σχέσεις μας ως κομμάτι της κατάστασης που βιώνουμε; Πόσο συχνά πάλι, μπορούμε να πάρουμε μια απόσταση και να κάνουμε ένα μικρό κουίζ σχέσεων στον εαυτό μας; Πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση, τι ακριβώς σημαίνει για εκείνον το «σχετίζομαι με κάποιον».

Μιλάω στο τηλέφωνο, στέλνω μηνύματα, ξέρω τα περιουσιακά του, ξέρω απ’ έξω τον αμκα του.

Του κλείνω και τα ιατρικά ραντεβού που ξεχνάει.

Τον συνοδεύω σε σημαντικά γεγονότα.

Δεν ξέρω κανέναν δικό του, αλλά κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί του.

Ξέρω κάθε μικρή συνήθεια κι εντοπίζω τις μικρές αδιόρατες αλλαγές που μου δείχνουν ότι είναι στεναχωρημένος, χαρούμενος, ότι με θέλει ή ότι ίσως μ’ έχει βαρεθεί λιγάκι.

Άραγε, μπορείς ποτέ να ξέρεις συνειδητά αν είσαι καλός σύντροφος; Εδώ θέλει καλή παρατήρηση και σκληρή ειλικρίνεια. Συνήθως κατηγορούμε εύκολα τους άλλους και λέμε τα δικά μας μόνο παράπονα. Αλλά τελικά, είναι η αδυναμία μας να εντοπίσουμε την ευθύνη στον εαυτό μας.

Σκέφτομαι μόνο την πλευρά μου, είμαι κλεισμένος στον κόσμο μου;

Έχω ενσυναίσθηση;

Είμαι εκεί για τον άλλον άνθρωπο ή κάνω το κέφι μου κι εξαφανίζομαι;

Ίσως μερικές ερωτήσεις μας κάνουν να αισθανθούμε άβολα, ίσως και να θελήσουμε να σταματήσουμε τη διαδικασία. Εκεί πρέπει να έρθει η επόμενη ερώτηση.

Τι σύντροφος είναι ο σύντροφός μου;

Τι νιώθω;  

Είναι κάτι που με προβληματίζει;

Θέλω ν’ αλλάξει;

Πρέπει να το παλέψουμε με ειλικρίνεια, να θέσουμε τις ερωτήσεις με θάρρος, να σπάσουμε τα οστεώματα, να μιλήσουμε με σεβασμό κι ειλικρίνεια.

Τι θέλω εδώ; Μια ζωή έχω: αυτή. Είναι αυτή. Ό,τι χτίσω εδώ θα με ακολουθήσει.

Πώς θέλω να ζήσω τη σχέση μου;

Ζω τη σχέση μου όπως θέλω;

Εάν δεν είναι αυτό που θα ήθελα, το αλλάζω, τη διαλύω, τη φτιάχνω, την ξαναχτίζω;

Η τελευταία απάντηση είναι κι η πιο κρίσιμη. Ας μην καθόμαστε παθητικά, περνούν τα χρόνια. Κανείς δε θα μας πει πώς νιώθουμε τα βράδια, κανείς δεν ξέρει μέσα μας πώς είμαστε. Πόσο μόνοι μέσα σε γάμους, πόσο πλήρεις σε ελεύθερες σχέσεις. Πόσο χαμένοι μέσα σε δυσλειτουργικές σχέσεις. Ας μην ακούμε τα λόγια των άλλων, παρά αυτών που είναι στη ζώνη στου «σχετίζεσθαι», που ξέρουμε έστω τα πρώτα 6 ψηφία του αμκα, (δηλαδή τα γενέθλια κι έτος γέννησης). Άντε, το έτος μπορεί να είναι στο περίπου. Ας διεκδικήσουμε την αληθινή σύνδεση, ακόμα και μέσα από πόνο και στιγμές που βρισκόμαστε στον πάτο. Ειλικρινή σύνδεση, που θα μάθουμε και θα ξέρουμε όλα τα σκατά του άλλου και δε θα φοβηθούμε και δε θα μας φοβηθεί και θα μείνει εκεί, μαζί.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!