Οικογένειες patchwork: Ενώνοντας τα «κομμάτια» στη σωστή θέση

Όσοι έχουν κάποια σχέση με τη ραπτική, μπορεί να ξέρουν την τεχνική patchwork, με την οποία φτιάχνονται όμορφα κι ιδιαίτερα παπλώματα. Μικρά κομμάτια ύφασμα που έχουν κοπεί από το τόπι, τα οποία περίσσεψαν, πολύτιμα απομεινάρια με έντονα χρώματα και σχέδια, ενώνονται και ράβονται μαζί σε ξεχωριστά μοτίβα, δημιουργώντας μια όμορφη σύνθεση. Εκεί όπου όλα βρίσκουν μια καινούργια θέση, δε βρίσκονται πια σε ένα συρτάρι, αλλά αποτελούν κομμάτι ενός νέου μεγάλου σχεδίου, το οποίο μπορεί να γίνει ριχτάρι, τσάντα, διακοσμητικό, ακόμη κι έπιπλο.

Αυτή η ορολογία όμως έχει επικρατήσει και σε έναν άλλο χώρο, αυτόν της οικογένειας και των νέων μορφών που αυτή λαμβάνει. Όταν μιλάμε για μια οικογένεια patchwork ή οικογένεια κολάζ σε μια ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά, εννοούμε γονείς από μονογονεϊκές οικογένειες ή χωρισμένους γονείς,  οι οποίοι ενώνονται μεταξύ τους και μαζί με τα παιδιά που έχουν αποκτήσει σε μια άλλη φάση της ζωής τους, σχηματίζουν μια νέα μορφή οικογένειας. Έτσι υπάρχουν πολλές παραλλαγές σε αυτή τη νέα σύνθεση. Ένας γονιός με δύο παιδιά κι ένας άλλος γονιός με ένα παιδί, δύο  χωρισμένοι γονείς με ένα παιδί ο καθένας κι ούτω καθεξής, με βασικό χαρακτηριστικό της νέας αυτής σύνθεσης, ότι όπως  τα υφάσματα στο νέο αυτό patchwork σχέδιο, έτσι και οι γονείς με τα παιδιά τους, ενώνονται με αόρατες ραφές, σχηματίζοντας κάτι νέο.

Οι ραφές είναι το βασικό στοιχείο ομορφιάς του σχεδίου αυτού. Άνθρωποι που θα ήταν μόνοι τους στη ζωή, όπως τα υφάσματα στο συρτάρι, βρίσκουν τη θέση τους και ενώνονται με επιτυχία σε ένα νέο μοτίβο. Συνδυασμοί που δε θα επιχειρούνταν, χρώματα και σχέδια που δε θα ήταν  αναμενόμενα να συνδυαστούν μεταξύ τους, τώρα αυτά ταιριάζουν κι αποδίδουν και ξεχωριστό αποτέλεσμα.

Στην οικογένεια patchwork φυσικά μπορεί να υπάρξουν προκλήσεις, τα κομμάτια να μη θέλουν όλα να ταιριάξουν και να νιώσουν ότι με το ζόρι κολλήθηκαν κι ενώθηκαν στη νέα αυτή θέση. Συνήθως παιδιά στην εφηβεία αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες προκλήσεις στο να αποδεχτούν τη νέα αυτή μορφή και να αντιδράσουν σε αυτό. Τα υπολείμματα των προηγούμενων καταστάσεων, όπως τα ξέφτια στο ύφασμα, να χρειαστούν προσοχή στον τρόπο που θα κοπούν και θα ραφτούν στη νέα θέση, ώστε να μην καταστρέψουν το ύφασμα ή να το ξηλώσουν υπερβολικά. Θέλει να γίνουν τεχνίτες οι γονείς και με μαεστρία να βρουν σε ποια θέση ταιριάζει καλύτερα ο καθένας και πώς θα γίνουν στέρεες οι ραφές, οι οποίες θα φαίνονται, αλλά θα είναι τόσο γερές και δημιουργικές, ώστε να κάνουν το αρχικό τόπι υφάσματος, να ωχριά σε δύναμη κι ένταση ενότητας.

Ο χρόνος που θα γίνει η ένωση αυτή συντελεί εξίσου μια πρόκληση, βιαστικές κινήσεις ή κινήσεις με μεγάλη καθυστέρηση. Σε όλες αυτές τις προκλήσεις του χρόνου, η κατάλληλη διαχείριση είναι η ετοιμότητα των μελών, αφού για κάθε νέα δημιουργία, ο χρόνος είναι σχετικός. Η πράξη θα δείξει, ενώ συχνά τα εμπόδια που βάζουμε οι ίδιοι, είναι διογκωμένα και μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την καθημερινή πρακτική. Ας ακολουθήσει κανείς τον φυσικό ρυθμό της ζωής και τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού στη νέα μορφή οικογένειας.

Βασικό σημείο είναι η αυτοβελτίωση και η σοβαρή δουλειά με τον εαυτό μας και το τρόπο που αντιμετωπίζουμε το ταίρι και τα παιδιά του και τη θέση μας σε όλο αυτό το νέο οικοδόμημα. Χωρίς άγχος, χωρίς πίεση να ακολουθηθούν νόρμες της «προηγούμενης» οικογένειας, αλλά αφήνοντας τα νέα δεδομένα να μας οδηγήσουν, τις νέες σχέσεις να εξελιχθούν δυναμικά και να εκπληρώσουν τη βαθύτερη ανάγκη μας για συντροφικότητα κι ασφάλεια, σε νέες βάσεις με προσοχή στα κατάλοιπα και τις οπτικές του παρελθόντος. Σωστότεροι χειρισμοί, ωριμότητα κι εμπειρία θα κάνουν τη δεύτερη φορά να έχει τη δική της ξεχωριστή πορεία στο χρόνο.