Ο τρόπος που ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα είναι καθαρά προσωπικός. Συνδέεται με τα βιώματά μας, το επίπεδο μόρφωσης, τη σχέση μας με το σώμα και τον εαυτό μας, τις επιτυχίες και τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, καθώς και τον τρόπο που τις αντιμετωπίσαμε.
Ο τρόπος που διαλέγουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας σε φιλικό, αλλά και σε ερωτικό επίπεδο έχει να κάνει με την ομοιότητα σε πράγματα που μας ενδιαφέρουν και μας αφορούν. Όσο μεγαλύτερη ομοιότητα στις αντιλήψεις και στην κοσμοθεωρία, τόσο πιο άνετα νιώθουμε με τον άλλο άνθρωπο, τόσο λιγότερο συγκρουόμαστε μαζί του ή επιλύουμε εύκολα τη διαφωνία, συνεπώς η σχέση επιβιώνει στο χρόνο κι αποκτά σταθερότητα και διάρκεια.
Η φράση «τα ετερώνυμα έλκονται» θα πρέπει να λειτουργεί μόνο σε θέματα Φυσικής και να μην παγιδεύει ανθρώπους στην επιλογή συντρόφου ή φίλου. Όχι τα ετερώνυμα δεν έλκονται, πλακώνονται. Είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει μια βαθιά διαφωνία, ένα σημαντικό σημείο τριβής και τότε το τέλος είναι σίγουρο. Η διαφορά αντιλήψεων, βιωμάτων, κοσμοθεωρίας, θα εμποδίζει πολλά απλά καθημερινά πράγματα και επιλογές. Από τον τρόπο διασκέδασης μέχρι την επιλογή επίπλων κι από τη μουσική μέχρι τον τρόπο που ζούμε στην καθημερινότητα, σε όλα θα πρέπει να υπάρχει μια μορφή ομοιότητας και κοινής αντιμετώπισης, αλλιώς εκεί μόλις μειωθεί ο έρωτας κι ο ενθουσιασμός, γρήγορα θα αντικατασταθεί με ένταση και διαφωνίες. Κανείς δεν έχει τέτοια πρόθεση, είναι καθαρά θέμα αντίληψης της πραγματικότητας, ιεράρχησης των προσδοκιών και των αναγκών μας, των θέλω μας.
Η παγίδα των αντίθετων, έχει οδηγήσει σε επιλογές οι οποίες, εάν κι αρχικά είχαν φανεί ενδιαφέρουσες, σύντομα η πορεία δείχνει ότι στην μη ομοιότητα ελλοχεύουν κίνδυνοι. Η ομοιότητα κρύβεται ακόμα και σε παραμέτρους που δεν τις φανταζόμαστε, όπως στη σχέση των γονιών μας μεταξύ τους, στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στον τρόπο ανατροφής, στο εάν έχουμε αδέρφια ή όχι.
Φυσικά και με την ομοιότητα δεν εννοούμε το να ψάχνουμε έναν άνθρωπο ακριβώς σαν εμάς, γιατί αυτό είναι ένα ναρκισσιστικό παιχνίδι τελειομανίας κι αναβλητικότητας. Δεν ψάχνουμε εμάς για να κάνουμε σχέση, αλλά τελικά ψάχνουμε κομμάτια δικά μας στους άλλους για να κάνουμε μια σύνδεση μαζί τους, μια γέφυρα, που θα μας πάει όλους στην απέναντι όχθη. Το ζητούμενο στην επιτυχημένη σχέση είναι το να βρίσκεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο κοινό σημείο σύνδεσης στην επικοινωνία. Το να αποφεύγει κανείς την κούραση του να εξηγεί όσα λέει, να μη γίνονται παρεξηγήσεις εκεί που δεν υπάρχει λόγος και να ζει κανείς την ασφάλεια της επικοινωνίας και της κατανόησης όσων λέγονται και πράττονται.
Νιώθουμε αρκετές φορές αυτή την οικειότητα με κάποιους ανθρώπους, αυτή την ομοιότητα και δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε· συχνά μεγάλοι έρωτες ξεκινούν από μια βαθιά και ουσιαστική φιλία. Σίγουρα το να μιλάμε με τον άνθρωπό μας, για καθετί που αντιμετωπίζουμε, να μπορούμε να γελάμε, να διασκεδάζουμε με τα ίδια πράγματα, να αναγνωρίζουμε και να απολαμβάνουμε τις μικρές χάρες της ζωής, με τον ίδιο τρόπο είναι το ιδανικό και θα πρέπει να γίνει βασικός στόχος στην επιλογή συντρόφου.
Ας μην πείθουμε τον εαυτό μας ότι ταιριάζουμε με ανθρώπους που δεν έχουμε κοινά σημεία με εμάς. Ίσως εκεί μιλάει ο ενθουσιασμός και το πάθος. Η σχέση κρίνεται στην καθημερινότητα, εκεί όπου η ομοιότητα μάς προάγει, αφού επεξεργαζόμαστε κομμάτια δικά μας μέσω του άλλου. Ό,τι είναι δυσλειτουργικό είναι μη συμβατό, άρα αλλάζουμε κατεύθυνση και δε χτυπάμε σε τοίχους που δεν πέφτουν. Αναγνωρίζουμε γρήγορα το τι μας ταιριάζει και το ενισχύουμε, ενώ προσπαθούμε εξίσου γρήγορα να αντιληφθούμε θεμελιώδεις διαφορές που είναι δύσκολο να αλλάξουν και να γεφυρωθούν.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
