Τα παιδιά πάνε δημοτικό κι οι γονείς μαθαίνουμε απ' έξω την ύλη

Το να γίνεσαι γονιός είναι μια ιδιαιτέρως πολύπλοκη, νέα συνθήκη με εκφάνσεις, τις οποίες ανακαλύπτουμε σταδιακά κι ακολουθούμε αναλόγως της ηλικίας των παιδιών μας. Αφού λοιπόν παρατήρησες όλη τη βρεφική και νηπιακή ηλικία μέσω των πρώτων χρόνων των παιδιών σου, αφού πιθανό να εντόπισες και να συνέδεσες σημεία που φυσικά ούτε θυμόσουν, ούτε είχες επίγνωση για τη δικιά σου βρεφική και νηπιακή ηλικία, τώρα τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και ξεκινούν να φοιτούν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Πρωτάκια, δευτεράκια, τριτάκια, τεταρτάκια και τα μεγαλύτερα παιδιά της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού, αρχίζουν να περνούν από μπροστά μας κι εμείς ξαναγινόμαστε μαθητές και μαθήτριες, περνάμε τάξεις και ζούμε deja vu. Εκεί συμβαίνει κάτι που ίσως, δεν το έχουμε εντοπίσει. Περνάμε μια δεύτερη μαθητική εποχή. Ξυπνούν αναμνήσεις που τις θεωρούσαμε μακρινές, ανεπιστρεπτί. Ίσως να βλέπαμε στον ύπνο μας ότι μας εξέταζαν και δεν είχαμε διαβάσει ή ότι δίναμε εξετάσεις και γράφαμε μηδέν κι άλλα τέτοια όμορφα βιώματα από τη μαθητική μας ζωή.

Κι όμως, τελικά, τώρα ξανά φτιάχνεις την τσάντα σου, ελέγχεις τα μαθήματα γι’ αύριο, κοιτάς ανακοινώσεις, έχεις συμμαθητές και συμμαθήτριες, έχεις διάβασμα και καθήκοντα για την επόμενη μέρα. Εννοείται και πρωινό ξύπνημα με ετοιμασία και τρέξιμο για να είσαι στην ώρα σου και να μη χτυπήσει το κουδούνι και μπει απουσία. Και το κερασάκι στη τούρτα: προετοιμασίες για μάσκες, δήλωση self-test κι αντισηπτικά. Αυτά είναι καινούργια. Εκεί σταματάς και κοιτάς τους μικρούς νέους μαθητές και μαθήτριες και τους θαυμάζεις, που δεν ξεχνάνε τη μάσκα τους το πρωί, ακόμα κι όταν παίζουν με τα άλλα παιδιά στο διάλειμμα, που ξέρουν να πλένουν τα χεράκια τους σαν χειρουργοί και θυμούνται να βάλουν αντισηπτικό. Είναι χαρούμενα όμως, το βλέπεις στα λαμπερά ματάκια, αφού το χαμόγελο υπονοείται πίσω από τις μάσκες, γιατί είναι η μοναδική δική τους μαθητική και σχολική εποχή, μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίοδος στη ζωή του ανθρώπου.

Στην εποχή αυτή του Δημοτικού σχολείου, ο καθένας και καθεμία γίνεται υπεύθυνος, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, μεγαλώνει γλυκά κι ανακαλύπτει τον εαυτό και τα ταλέντα του. Εκεί θα προλάβω να εντοπίσω ένα μικρό κίνδυνο. Πίσω από αυτό την άτυπη αναβίωση των μαθητικών χρόνων και της επανάληψης της σχολικής ζωής, ίσως κρύβεται μια λακκούβα. Να θεωρήσουμε ότι είμαστε εμείς, κυριολεκτικά, οι μαθητές και μαθήτριες και να θελήσουμε να παρέμβουμε υπερβολικά με τα δικά μας όνειρα κι απωθημένα φορεμένα στα θέλω, δυνατότητες κι επιθυμίες των παιδιών μας.

Δεν έχουμε «εμείς» διάβασμα, «έχει» διάβασμα το παιδί μας. Γενικώς το «εμείς» σ’ αυτή την περίπτωση θέλει μεγάλο αυτοέλεγχο και ισορροπία έτσι ώστε να μην καλύψει τις ανάγκες, δυνατότητες κι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιδιού μας.  Ο ρόλος μας πρέπει να είναι διακριτικός, προτρεπτικός, υποστηρικτικός, να παρακινεί το παιδί να είναι υπεύθυνο, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να χτίσει θετικές εμπειρίες γύρω  από τη σχέση με τους ανθρώπους οι οποίοι συνδέονται με το χώρο του  σχολείου, εκπαιδευτικοί, συμμαθητές, συμμαθήτριες.

Επίσης σημαντικό είναι να νιώσει ελεύθερο να χτίσει θετική αυτοεικόνα, εμπειρίες και βιώματα επιτυχίας, τα οποία θα το ενισχύσουν να προχωρήσει περαιτέρω. Εάν έχουμε στο μυαλό μας αυτή τη μικρή παγίδα, θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια χρυσή ισορροπία μεταξύ των δικών μας απωθημένων-βιωμάτων κι εμπειριών, διακριτά από τα βιώματα και όνειρα των παιδιών μας. Ας ξαναζήσουμε τη σχολική εποχή, όμως με μια άλλη διάσταση. Ας είμαστε αυτοί οι γονείς που θέλαμε να έχουμε στα παιδικά-σχολικά μας χρόνια, αυτοί οι γονείς που θα θέλαμε να τους εκμυστηρευτούμε τα άγχη μας, τις ανασφάλειες και τα συναισθήματά μας, θετικά κι αρνητικά.