Ένα μεγάλο θέμα που προκύπτει στις σχέσεις είναι τα διάφορα όρια που προσπαθεί ο καθένας να βάλει στην αρχή της, τα οποία αναλόγως αυξάνονται ή μειώνονται για διαφορετικούς λόγους. Οριοθετήσεις που κάνουμε στην αρχή ενός έρωτα, αν αφήσουμε απ’ έξω ιδεολογικές διαφωνίες που μπορούν να είναι εξ αρχής κόκκινες γραμμές, αφορούν κυρίως τα παρακάτω:
1. Θέματα δουλειάς/ οικονομικά
2. Άνεση χρόνου που έχει ο καθένας να διαθέσει για τη σχέση
3. Το πόσο και σε ποιο πλαίσιο θα έρχεται σε επαφή με ανθρώπους του κύκλου του
4. Αν θα κάνει τη σχέση του εμφανή στο περιβάλλον του
5. Αν εμπλέκονται μέλη της οικογένειας (αν κάνουν μαζί πράγματα και πόσο συχνά)
6. Θέματα συγκατοίκησης και διανυκτέρευσης
Συνήθως όταν υπάρχουν πάρα πολλά και σφιχτά όρια, κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί να μην είναι ξεκάθαρο το ένα πρόσωπο για τη σχέση, είτε να έχει ταυτόχρονα και κάποιες άλλες ανοιχτές υποθέσεις κι έτσι δε θέλει να μπλέξει και να δώσει πολλά δικαιώματα στην καινούργια αυτή η γνωριμία, ούτως ώστε να διατηρεί ενεργό το πεδίο του. Είναι λοιπόν τα πολλά και στενά όρια εξ αρχής στη σχέση ένα red flag; Ναι, σαφώς και είναι.
Γενικότερα, έχουμε να πούμε είναι ότι όταν κάποιος μας βάζει πολλά όρια, αδιαπραγμάτευτα και περιοριστικά που αφορούν εμάς κι όχι τον ίδιο, είναι ώρα να φεύγουμε. Δείχνει ότι ο άλλος άνθρωπος δεν είναι αφοσιωμένος σ’ εμάς, δεν τον ενδιαφέρει να μας γνωρίσει, υπάρχει μία τάση να μας χειριστεί και να μας εξουσιάσει σε σχέση με το πόσο μπορούμε να βρισκόμαστε και σε ποιο πλαίσιο. Όλ’ αυτά φυσικά είναι πολύ κουραστικά και σίγουρα δεν προμηνύουν μια καλή αρχή, πόσω μάλλον συνέχεια.
Εάν εμείς είμαστε ανοιχτοί κι έχουμε χρόνο, θέλουμε τον άνθρωπο που έχουμε γνωρίσει, έχουμε διάθεση να κάνουμε πράγματα μαζί κι η άλλη πλευρά είναι συνέχεια μπλοκαρισμένη ή μια διαθέσιμη, είτε παρουσιάζει προβληματικές χωρίς διάθεση να τις ξεπεράσει, φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένη ν’ αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα, τότε ξεκάθαρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνθήκη που μας ματαιώνει και μας κάνει να νιώθουμε λίγοι κι άνισοι μέσα στη σχέση. Η μόνη ισότιμη περίπτωση είναι να βάζουν κι οι δύο σαφή όρια εξαρχής και να είναι σύμφωνοι από κοινού για τους δικούς τους λόγους. Σ’ ένα τέτοιο μοτίβο σχέσης, υπάρχει ισοτιμία.
Όταν όμως τα όρια μπαίνουν από τη μία πλευρά και δεν αφορούν προστασία της αυτοδιάθεσης αλλά αποστασιοποίηση, τότε είναι σημάδι που μας δείχνει ότι δεν είμαστε σημαντικοί. Μας κάνει να νιώθουμε δεύτεροι, ενεργοποιεί τη ζήλια και την καχυποψία, αφού αισθανόμαστε ότι το πρόσωπο αυτό δεν είναι αφοσιωμένο σ’ εμάς, ενώ αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα και κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει σαφής δυσλειτουργία.
Οπότε, μάλλον είναι η ώρα να φεύγουμε. Εάν επιλέξουμε να μείνουμε όμως, ας κάνουμε τουλάχιστον μια επεξήγηση περιθωρίων κι ας πούμε ότι εμείς θέλουμε σιγά-σιγά να παρατηρούμε διάφορες εφόσον η σχέση προχωράει και πάει καλά. Συνήθως τα όρια μπαίνουν ως τρόπος προστασίας, τραύμα, μέσο εχεμύθειας, ή άμυνα. Τα πολλά όρια και περιοριστικά όμως, είναι κι ανάγκη ελέγχου. Όποιος είναι ανοιχτός στη σύνδεση μπορεί να θέσει κάποια όρια για την ξεκούρασή του, για το καθημερινό του πρόγραμμα, αλλά δε θα θέσει όριο στο συναίσθημα, στην απόλαυση, στην έκφραση και φυσικά εκεί που δεν υπάρχει χρόνος, θα δείχνει διάθεση να δημιουργεί, για τί θα είναι ανάγκη.
Κάτι δεν πάει καλά, πρέπει εγκαίρως να το δούμε. Να το αναγνωρίσουμε και να μην μπούμε καν στη διαδικασία των σφιχτών ορίων. Αντιθέτως, να πούμε τι μας ενοχλεί, να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση, να επικοινωνήσουμε το δικό μας συναίσθημα, να μην καταπιεζόμαστε να χωρέσουμε στο αυστηρό πλαίσιο ενός άλλου ανθρώπου. Η ανάγκη να έρθουν δυο άνθρωποι κοντά, θέτει τα δικά της όρια έτσι κι αλλιώς, αν αυτό γίνεται με ωραία διάθεση και σεβασμό. Για όλα τα υπόλοιπα δεν υπάρχει λόγος να γίνεται συζήτηση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
