Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα αλλάζουν κι αλλάζουν με βίαιο τρόπο. Εκείνες τις στιγμές καλείσαι να αντιμετωπίσεις τη νέα σου πραγματικότητα και τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα σ’ αυτήν.
Είναι όμως και εκείνες οι φορές που βρίσκεσαι μπροστά σε ένα ακόμα σταυροδρόμι και καλείσαι να επιλέξεις πού θα πας. Αναλογίζεσαι όλα τα σταυροδρόμια της ζωής σου, τους σωστούς και τους λάθος δρόμους που πήρες κι αν σου δίνεται η ευκαιρία να διορθώσεις κάποιες αποφάσεις σου και να αλλάξεις τη ροή που έδωσες στη ζωή σου.
Όταν κάτι αλλάζει βίαια οφείλεις απλά να το αποδεχτείς. Όταν όμως έχεις δυνατότητα επιλογής, η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σου. Κι η ευθύνη δική σου και τα συνεπακόλουθα κι αυτά όλα δικά σου.
Εκεί λοιπόν που τα έχεις όλα τακτοποιημένα μια χαρά κι επιτέλους δεν έχεις κάτι σημαντικό να σε απασχολεί και να βασανίζει την ψυχή και το μυαλό, έρχεται η μεγάλη ανατροπή και πάλι απ’ την αρχή.
Κατάφερες να αποδεχτείς τα λάθη σου και να συγχωρήσεις τα λάθη ανθρώπων που σήμαιναν για σένα πολλά. Κατάφερες να καταχωνιάσεις συναισθήματα κι αναμνήσεις τόσο βαθιά μέσα σου που η αίσθηση κι η μυρωδιά τους μεταβλήθηκαν σε ένα γλυκό αεράκι που φυσούσε μακριά κάθε πικρία που τους αφορούσε.
Δέχτηκες πως τελικά δεν ήταν στο χέρι σου να κάνεις κάτι παραπάνω κι επαναπαύτηκες πως είσαι εντάξει με τον εαυτό σου γιατί το πάλεψες μέχρι τέλους. Σε κάποιες περιπτώσεις ήσουν ο νικητής. Σε κάποιες άλλες έχασες, πόνεσες, έκλαψες, βγήκες όμως πιο δυνατός, γεμάτος σημάδια μεν, πιο δυνατός δε. Έμαθες να φεύγεις όταν δε σε ικανοποιούσε το λίγο τους. Ήθελες πάντα το πολύ σου.
Γυρνώντας το χρόνο πίσω ξέρεις τι θα άλλαζες κι αν πεις πως δε θα άλλαζες τίποτα, απλά παραμυθιάζεις τον εαυτό σου. Η εμπειρία σου μέσα α’ το πέρασμα των χρόνων και τα βιώματά σου καθρεφτίζονται πια στα μάτια και την ψυχή σου. Τις εκκρεμότητες που αφορούν το παρελθόν σου τις γνωρίζεις καλά, όμως δεν τις «ταρακουνάς» γιατί δε θέλεις να αναστατώσεις ζωές που πιθανότατα είναι αλυσοδεμένες με τη δική σου κι ας βρίσκονται σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Εύχεσαι να είναι πάντα καλά.
Τι γίνεται όμως όταν, αφού έχεις καταλήξει στα υποτιθέμενα δεδομένα του σύμπαντός σου, έρχεται ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να σου θυμίσει πως η ζωή τελικά έχει μεγαλύτερη φαντασία από σένα; Ό,τι θεωρούσες σταθερό και σίγουρο στη ζωή σου, ξαφνικά γίνεται ευμετάβλητο και προκλητικά όμορφα, αβέβαιο.
Ό,τι είχες στο μυαλό σου καταρρίπτεται με μια γνώριμη μυρωδιά και με ένα ηχόχρωμα φωνής που τελικά δε σε άφησε ποτέ να το αφήσεις. Μια θολή εικόνα έρχεται να γίνει ολοζώντανη μπροστά σου και να ανασύρει μνήμες που είχες δεδομένο ότι χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων κι ήταν σα να μην τις έζησες ποτέ. Σαν να διάβασες κάποτε ένα παραμύθι, του οποίου το τέλος σου ήταν γνωστό.
Το βιβλίο όμως ξανανοίγει και διαβάζεις πως έχει και συνέχεια. Το τέλος δεν ήταν εκείνο που νόμιζες. Μάλλον ξέχασες κάποιες σελίδες χωρίς να τις διαβάσεις καν. Εκεί κάπου ανάμεσα υπάρχει κι ένα μολυβάκι και με έναν τρόπο μαγικό σου λέει τώρα «γράψε». Γράψε εσύ το τέλος που θες. Εδώ σε θέλω, μάτια μου. Your story is going to be continued!
Ξαναδιαβάζεις το παραμύθι απ’ την αρχή για να μπεις ξανά στο story, διορθώνεις λάθη που βλέπεις πια με την εμπειρία που έχεις αποκτήσει, χαμογελάς, θυμώνεις, σκέφτεσαι, ενθουσιάζεσαι, πρέπει να γράψεις όμως τη συνέχεια.
Ανακαλύπτεις ξαφνικά πόσο λάθος είχες κάποια πράγματα στο μυαλό σου, πόσο αδίκησες κι αδικήθηκες, πόσο έσφαλες στις αποφάσεις σου. Αντιλαμβάνεσαι πόσες συγκυρίες συνωμότησαν για να νικήσει ο κακός δράκος. Γυρνάς πίσω και γίνεσαι εκείνο το παιδί που το γέλιο του ήταν κρύσταλλο κι η ψυχή του λευκό χαρτί.
Έχεις απέναντί σου μια μορφή που επαναφέρει την ψυχή σου στη θέση της. Δε χρησιμοποιείς τις άμυνές σου, αφήνεσαι και γελάς, γελάς με την ψυχή σου, δε σκέφτεσαι τι κουβαλάς στην πλάτη σου από όσα έχεις περάσει. Τα βάζεις στην άκρη λες και θέλεις τώρα να τα εκδικηθείς που τόσα χρόνια μπήκαν ανάμεσά σας.
Δεν επιτρέπεις άχνα να βγάλει ο εγωισμός σου μα κι ούτε εκείνη η φωνή της λογικής που σου υπαγορεύει με στόμφο να προσέχεις. Κλείνεις τα αυτιά σου με πείσμα. Δε θες να ακούσεις. Η καρδιά σε πηγαίνει εσένα. Προσπαθείς να διαβάσεις τα σημάδια. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Το αστείο είναι πως σε όλα τα παραμύθια υπάρχει πάντα ο κακός δράκος, αλλιώς δε θα ήταν καν παραμύθια.
Οι επιλογές σου είναι δύο. Η πρώτη είναι, παίρνεις το μολύβι αποφασισμένος και γράφεις. Η διαφορά είναι πως τότε δεν ήξερες ούτε ποιος ήταν ο κακός δράκος, ούτε πώς να τον πολεμήσεις. Τώρα ξέρεις και ποιος είναι και τα όπλα σου. Στο χέρι σου είναι να γράψεις τη συνέχεια. Άλλωστε δεν υπάρχουν μόνο κακοί δράκοι, υπάρχουν και καλές νεράιδες. Το θέμα είναι ποιον διαλέγεις για σύμμαχό σου.
Στη δεύτερη, πετάς το μολύβι, κλείνεις το παραμύθι και το αφήνεις εκεί που είναι. Άλλωστε καιρό τώρα έπαψες να πιστεύεις σε αυτά. Ούτε δράκοι, ούτε νεράιδες υπάρχουν. Μόνο άνθρωποι που κάποτε μπορεί να ήταν παιδιά αθώα κι αφελή, τώρα πια όμως είναι ενήλικες γεμάτοι απωθημένα και γραμμάτια ανεξόφλητα από άλλους που κατάφεραν να αλλοιώσουν την ψυχή τους.
Ίσως να μην έχει νόημα καν να προσπαθήσεις να γράψεις γιατί θα απογοητευτείς και θα απογοητεύσεις. Κλείσε το και βάλ’ το στη θέση του. Μονάχα αν αυτή είναι η τελική επιλογή σου, μην παραπονεθείς ξανά για λάθος αποφάσεις κι αγάπες χαμένες.
Τα πάντα είναι ένας κύκλος που γυρίζει με μαθηματική ακρίβεια και σου δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία να ολοκληρώσεις καταστάσεις και συναισθήματα που έμειναν στη μέση. Τρίτη δεν υπάρχει.
Δική σου η επιλογή, δικά σου και τα συνεπακόλουθα. No guts no glory!
Επιμέλεια Κειμένου Βίβιαν Παναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βίβιαν Παναγιώτου
