Οι ματιές είναι ενέσεις αυτοπεποίθησης

Και εκεί που δεν το περιμένεις νιώθεις ένα ζευγάρι μάτια καρφωμένα επάνω σου! Σαστίζεις στο φανάρι, παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι κι ενώ τα δίνεις όλα στο ρεφρέν, κατά λάθος πέφτει η ματιά σου στο διπλανό αυτοκίνητο και σταματάς απότομα διότι ξαφνικά νιώθεις αμήχανα μιας και το μωρό από δίπλα σε χαζεύει χαμογελώντας σου προκλητικά! Νιώθεις σαν να έγινες μόλις ρεζίλι και κοκκινίζεις από ντροπή, αλλά χαμογελάς! Μα γιατί; Είναι ένας άγνωστος που στο επόμενο χιλιόμετρο θα εξαφανιστεί απ’ το οπτικό σου πεδίο κι απ’ τη ζωή σου…

Είσαι στο σουπερμάρκετ και κάπου εκεί ανάμεσα στα απορρυπαντικά που μυρίζεις στα κλεφτά, μιας κι έχεις θέμα με τις μυρωδιές κι αναρωτιέσαι ποιο να επιλέξεις, ακούς πίσω σου μια φωνή να σου λέει «κι εγώ το ίδιο παθαίνω και πάντα καταλήγω ανάμεσα σε δυο!». Γυρνάς ξαφνιασμένη και βλέπεις έναν άγνωστο να σου χαμογελάει αμήχανα. Είσαι άβαφη και με τις φόρμες! Τι ωραία, σκέφτεσαι και γελάς.

Μπαίνεις σε ένα πολυκατάστημα γνωρίζοντας πολύ καλά τι θέλεις και πού θα το βρεις κι όμως η πωλήτρια που τρέχει να σε εξυπηρετήσει, δείχνει ιδιαίτερο ζήλο να σε κατατοπίσει. Το αποδέχεσαι με ευγένεια και χαμογελάς όταν αντιλαμβάνεσαι ότι έχει αφήσει άλλους να περιμένουν παραπονεμένοι και σου έχει αφοσιωθεί πλήρως!

Πόσες τέτοιες μικρές κι αέρινες ιστοριούλες ζούμε όλοι μας καθημερινά; Κάθε μια από αυτές έχει αρχή και τέλος. Θα τολμούσε να πει κανείς πως είναι στιγμιαίες, δεν είναι όμως. Αντιθέτως έχουν διάρκεια, ειδικά στη σκέψη μας. Γίνονται, συμβαίνουν, επαναλαμβάνονται, τα πρόσωπα εναλλάσσονται, οι τοποθεσίες το ίδιο, τα γεγονότα πάντα είναι διαφορετικά, το αποτέλεσμα όμως είναι ένα. Αυτοπεποίθηση. Τόνωση του εγώ μας.

Συνήθως τη στιγμή που εκτυλίσσεται μια τέτοια ταινία μικρού μήκους, δεν το αντιλαμβανόμαστε διότι μας βρίσκει απροετοίμαστους και ξαφνιαζόμαστε! Μπορεί να είμαστε στο σούπερ, στο μανάβη, στο μέτρο, στο ταξί, στο ασανσέρ, στην ουρά της τράπεζας.

Μπορεί να είμαστε άκρως περιποιημένοι, ντυμένοι και μοσχοβολιστοί, μπορεί όμως και να είμαστε με φόρμες και ατημέλητοι εντελώς διότι βγήκαμε για τρία λεπτά απ’ το σπίτι να πάμε μέχρι το περίπτερο! Ίσως να είμαστε στην καλύτερη διάθεση του κόσμου, ίσως όμως να μη θέλουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία γιατί μόλις τελειώσει αυτό το ολιγόλεπτο κι απρόβλεπτο φλερτ, το μόνο σίγουρο είναι πως ασυναίσθητα θα χαμογελάσουμε! Θες από αμηχανία; Θες από φιλαρέσκεια; Θα ζωγραφιστεί ένα χαμόγελο στα χείλη που θα μας συνοδέψει ίσως και την υπόλοιπη μέρα μας!

Αυτές οι μικρές ιστοριούλες που μπορεί να μας συμβούν μια στο τόσο είναι ενέσεις αυτοπεποίθησης που όλοι τις έχουμε ανάγκη. Παρασυρόμαστε απ’ την καθημερινότητα, τα προβλήματα και τα άγχη μας, μας παίρνει η μπάλα του τι θα κάνουμε αύριο και ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα. Τη στιγμή μας.

Πολλές φορές λοιπόν, αυτές οι αυθόρμητες και ξαφνικές κινήσεις ενός αγνώστου, όπως είναι ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια ευγενική χειρονομία, μια ματιά, έρχονται για να μας θυμίσουν τι έχουμε ανάγκη και τι μας λείπει ή το ακριβώς αντίθετο. Τι έχουμε ήδη στη ζωή μας.

Μια τέτοια ιστοριούλα μπορεί να μας φέρει χαμόγελο στα χείλη σε πρώτο χρόνο μα αργότερα μπορεί να μας ωθήσει να προβληματιστούμε και να αναθεωρήσουμε καταστάσεις που μας συμβαίνουν, μιας και η μια σκέψη φέρνει την επόμενη.

Μπορεί να νιώσουμε την αυτοπεποίθησή μας να χτυπάει κόκκινο, αλλά να μας κάνει να αναρωτηθούμε γιατί είχαμε την ανάγκη να το νιώσουμε. Μπορεί ίσως ακόμα να έρθει να μας επιβεβαιώσει ότι η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας και το εκπέμπουμε στους άλλους γύρω μας, όποτε γινόμαστε αυτομάτως αποδέκτες όμορφων συμπεριφορών. Τα «μπορεί» είναι πολλά. Το βέβαιο είναι ένα και αυτό είναι πως πολλές φορές χρειάζεται μια μόνο στιγμή που ένας άγνωστος με μια τόσο δα μικρή κίνηση θα μας φέρει τον εαυτό μας μπροστά σε καθρέφτη.

Ας φροντίσουμε τη στιγμή εκείνη να έχουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας ανοιχτά. Είναι κι αυτό μια ευκαιρία σωστά;