Κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Θα το πάω λίγο παραπέρα συμπληρώνοντας, πως ναι είναι μια ξεχωριστή οντότητα αλλά περιβάλλεται επίσης από ένα μικρό σύμπαν. Το σύμπαν του! Αυτό το σύμπαν απαρτίζεται από την καθημερινότητά του, το σπίτι, την οικογένεια, τα παιδιά αν υπάρχουν, τη δουλειά του, τους φίλους του, τον άνθρωπό του και ό,τι άλλο μικρό ή μεγάλο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παρούσας και παρελθοντικής ζωής του.
Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ τι γίνεται όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται; Ακριβώς δυο άνθρωποι ενώνουν τους δρόμους τους και ταυτόχρονα συναντιέται το σύμπαν του ενός με του άλλου. Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, τον ερωτευόμαστε, περνάμε ατελείωτες ώρες μαζί του, ονειρευόμαστε, κλαίμε, γελάμε, χωρίζουμε, τα ξαναβρίσκουμε και καταλήγουμε να του πούμε κάποια στιγμή το πολυπόθητο σ’ αγαπώ. Αν έχουμε τα κότσια να το ομολογήσουμε βέβαια, γιατί οι περισσότεροι από εμάς ζούμε με το φόβο, μην τύχει και ξεστομίσουμε κάτι τέτοιο γιατί το έτερον ήμισυ μπορεί και να το βάλει στα πόδια. Ή ίσως ακόμα μας συγκρατεί ο φόβος, ο εγωισμός και τόσα άλλα «λίγα» συναισθήματα μπροστά στο μεγαλείο του να νιώσεις ότι αγαπάς κάποιον πραγματικά και είσαι έτοιμος μαζί με τον ίδιο να αποδεχθείς και το σύμπαν του.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το σύμπαν του ενός από τους δυο νοσεί; Tι γίνεται στην περίπτωση που ο ένας από τους δύο έχει εκκρεμότητες στο δικό του μικρόκοσμο; Που έχει βάλει τον εαυτό του τελευταίο στη λίστα της ζωής του και βάλλεται από παντού; Τι γίνεται όταν τα βαρίδια που έχει ο ένας από τους δύο τον τραβάνε στο βυθό και βουλιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπός σου, σου απλώνει το χέρι του για να βγεις στην επιφάνεια και να πάρεις ανάσα;
Δυο είναι οι επιλογές. Ή προτιμάς την αυτοκαταστροφή και απλά συνεχίζεις να βυθίζεσαι, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις από μόνος σου να σηκώσεις κεφάλι ή πιάνεις αυτό το χέρι που σου προσφέρεται και τυχαίνει να είναι του ανθρώπου που αγαπάς, και αρχίζεις σιγά-σιγά να πετάς από πάνω σου ό,τι «νοσεί» και σε βαραίνει.
To πιάνεις και ανοίγεις τα μάτια σου να δεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι εκεί δίπλα σου να σε υπερασπιστεί. Σε βλέπει που καταρρέεις και βυθίζεσαι και είναι εκεί, δεν τρομάζει, δεν το βάζει στα πόδια, δε φοβάται. Γιατί να τον απογοητεύσεις λοιπόν; Γιατί να πας στην πρώτη επιλογή; Γιατί να τον απομονώσεις με τη δικαιολογία «δε σου αξίζει κάτι τέτοιο» και άλλα παρόμοια αποφθέγματα του δικού σου μυαλού που αυτή τη στιγμή δεν είναι σε κατάσταση να κρίνει το σωστό και το λάθος. Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι ίσως οφείλεται στη δική σου αδράνεια; Τι είναι πιο λογικό λοιπόν να διώξεις από τη ζωή σου το υγιές κομμάτι της ή το νοσηρό;
Κι όμως πολλοί από εμάς αποφασίζουμε να διώξουμε από τη ζωή μας το υγιές κομμάτι μας, αυτό που μας κάνει χαρούμενους, που μας δίνει δύναμη, που μας δείχνει το φως, με τη δικαιολογία «πρέπει να το περάσω μόνος». Δεν σκεφτόμαστε πως πάνω στη θολούρα των λανθασμένων αποφάσεων μιας ζωής που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε, κάνουμε ακόμα ένα λάθος. Κλείνουμε τα μάτια και γυρνάμε αλλού το πρόσωπό μας, τσαλακώνοντας ακόμα μια φορά τον εαυτό μας και βάζοντας τον τελευταίο στη λίστα της ζωής μας.
Όλα αυτά όμως στην πορεία μας θα βγουν. Στο άμεσο μέλλον, οι.. «δορυφόροι» του σύμπαντος μας θα απομακρυνθούν ίσως κάποια στιγμή, η καθημερινότητα θα αλλάξει, όλα θα πάρουν το δρόμο τους από μόνα τους το πιο πιθανό, και εσύ θα βρεθείς να σκέφτεσαι κάθε νύχτα μοναξιάς εκείνο το χέρι του δικού σου ανθρώπου που απογοήτευσες. Θα αναπολείς τις στιγμές που ζήσατε, θα αναζητάς την αγκαλιά του, θα αναθεματίζεις για άλλη μια φορά τις λάθος αποφάσεις σου και την ηττοπάθειά σου και θα καταλήγεις κάθε φορά στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι τελικά δεν πονάει το παρελθόν που έζησες τόσο πολύ όσο πονάει το μέλλον που φαντάστηκες αλλά δεν το ζεις!
Γιατί για όλα χρειάζεται ένα κίνητρο σε αυτήν τη ζωή και εσύ το είχες, ήταν εκεί δίπλα σου. Είχες τον άνθρωπό σου να σου απλώνει το χέρι του και εσύ τον απομάκρυνες, τον γκρέμισες, δεν του έδωσες καν την ευκαιρία να προσπαθήσει..
Όλοι εσείς λοιπόν που έχετε αυτό το χέρι δίπλα σας, πιάστε το με δύναμη και μη φοβάστε, δε θα σας απογοητεύσει. Θα σας οδηγήσει στην επιφάνεια και θα κολυμπήσετε μαζί. Και ό,τι σας περιμένει στην πορεία θα είναι πολύ πιο εύκολο πια γιατί θα σας φαίνεται τόσο «λίγο» που δε θα μπορεί ούτε καν να αγγίξει το δικό σας το «πολύ» .
Επιμέλεια Κειμένου Βίβιαν Νικολάου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Βίβιαν Παναγιώτου
