Τα ετερώνυμα κουράζονται

Εσύ ανοιχτό βιβλίο, εκείνος στρείδι ερμητικά κλειστό! Αλήθεια βρίσκετε σημείο επαφής; Η αλήθεια είναι ότι παντού και πάντα ακούγεται ως κανόνας πως τα ετερώνυμα έλκονται, πάντα όμως είχα την απορία αν αυτό το δόγμα ισχύει για τις ανθρώπινες ψυχές!

Υπάρχουν λοιπόν εκείνοι οι άνθρωποι, που η καρδιά τους κι η αγκαλιά τους είναι ανοιχτή σαν πόρτα από Λούνα Παρκ κι αν την περάσεις νομίζεις ότι είσαι η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Είναι χαμογελαστοί κι έξω καρδιά, είναι ηλιόλουστοι και φωτίζουν τη ζωή σου με κάθε τρόπο και χωρίς ιδιαίτερο κόπο γιατί απλά έτσι είναι! Συνήθως μπαίνουν με φόρα στη ζωή σου κι είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη…

Τα συναισθήματά τους είναι χείμαρρος κι η τρέλα που τους διακρίνει είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα στοιχεία του χαρακτήρα τους, διότι πώς αλλιώς να διοχετεύσουν τόση ενέργεια που καίει τα σωθικά τους. Είναι εκείνοι οι χρωματιστοί άνθρωποι, που όταν νιώθουν, σου το δείχνουν με κάθε δυνατό τρόπο, όταν θέλουν να πουν αγαπώ το λένε χωρίς δεύτερες σκέψεις τύπου αν, μήπως, δεν…

Αντιθέτως, θα στο βροντοφωνάξουν τόσο που θα σε ξεκουφάνουν, τόσο που να είναι σίγουροι πως δεν έχεις καμία αμφιβολία. Θα σε γεμίσουν με φιλιά κι αγκαλιές, θα σου κάνουν εκπλήξεις, θα οργανώσουν εκδρομές και ταξίδια, θα σου δώσουν και θα σου δείξουν κάθε σπιθαμή του μέσα τους χωρίς να φοβηθούν λεπτό αν θα προδοθούν.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που το γέλιο τους είναι γάργαρο και το κλάμα τους γοερό κι όσο θόρυβο κάνουν όταν γελούν, άλλο τόσο κάνουν κι όταν κλαίνε. Με μια διαφορά όμως, όταν κλαίνε, θέλουν να είναι μόνοι. Θέλουν να μην τους βλέπει κανείς, γιατί ακόμα και τότε δε θέλουν να νιώσουν πως γίνονται αιτία για να στεναχωρηθεί ο δικός τους άνθρωπος. Ακόμα κι αν είναι εκείνος που φταίει για την κατάστασή τους.

Στην αντίπερα όχθη όμως είναι κι εκείνοι οι μεταξωτοί κι αθόρυβοι άνθρωποι που η πόρτα της ψυχής τους είναι επτασφράγιστη μην τυχόν και καταφέρει να δει κανείς μέσα τους… Είναι εκείνοι που ποτέ δε θα μιλήσουν για τον εαυτό τους και πάντα θα πλανάται στον αέρα ένα μυστήριο για το τι νιώθουν, τι σκέφτονται, ποιες είναι οι προθέσεις τους.

Μπορεί να τους δεις να χαμογελάνε και να συζητάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά μόλις νιώσουν ότι εισβάλλεις στα προσωπικά τους δεδομένα, μόλις αισθανθούν ότι περνάς την απαγορευτική κόκκινη γραμμή, μαζεύονται στο καβούκι τους και παίρνουν θέση άμυνας. Ο λόγος; Διαφορετικός για τον καθέναν τους.

Πολλές φορές θα τους ακούσεις να λένε ότι το «αγαπώ» είναι μια φράση πολυφορεμένη και δε σημαίνει τίποτα αν το λες 100 φορές τη μέρα. Χάνει την αξία του. Δεν παραπονιούνται όμως οι ίδιοι αν το ακούνε 100 φορές τη μέρα! Αν πάλι παρατηρήσεις τη ζωή τους, είναι συνήθως τακτοποιημένη σε κουτάκια δραστηριοτήτων που τους κρατούν ασφαλείς. Δεν τους αρέσουν οι εκπλήξεις και σε καμία περίπτωση δεν αντέχουν να μην ξέρουν τι θα συμβεί την επόμενη μέρα στη ζωή τους κι ας διατείνονται με στόμφο πως δεν τους αρέσει το πρόγραμμα.

Θα έλεγε κανείς πως όταν δυο τέτοιοι άνθρωποι μπλέξουν, τα πράγματα θα είναι δύσκολα απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό. Ο ένας χρωματιστός σαν ουράνιο τόξο κι ο άλλος ασπρόμαυρος σαν σκοτεινιασμένος ουρανός έτοιμος να βρέξει. Ο ένας για τον άλλον αποτελούν πρόκληση ευθύς εξ’ αρχής. Ίσως εκεί κολλάει και το «τα ετερώνυμα έλκονται»!

Ο χρωματιστός άνθρωπος θα προσπαθήσει να εξερευνήσει και να ανοίξει τον ασπρόμαυρο. Είναι γι’ αυτόν κάτι σαν εξωγήινος που προσπαθεί να κατανοήσει τη συμπεριφορά του και να την αποκωδικοποιήσει. Απ’ την άλλη ο κλειστός ασπρόμαυρος άνθρωπος εντυπωσιάζεται απ’ τον χρωματιστό κι ενοχλείται ίσως απ’ την άνεσή του να δείχνει φόρα παρτίδα τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Στην αρχή ίσως τον θεωρήσει ανόητο κι επιπόλαιο, στην πορεία όμως θα καταλάβει πως τίποτα απ’ τα δυο δεν ισχύει. Είναι απλά γενναίος! Σιγά-σιγά ίσως μάλιστα αρχίσει να τον θαυμάζει.

Κάπως έτσι μαθαίνουν να ζουν μαζί και να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Αν όμως στην πορεία της διαδρομής προσπαθήσει ο ένας να αλλάξει τον άλλον, διότι πιθανότατα θα κουραστεί από συμπεριφορές κι απόψεις που δεν τον εκφράζουν, τότε αρχίζουν τα δύσκολα.

Το διαφορετικό πάντα μας ελκύει στην αρχή και μας ωθεί στο να το εξερευνήσουμε παντοιοτρόπως, στην πορεία όμως κουράζει κι αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Είναι σαν να σου δίνουν το αμάξι των ονείρων σου και να σου υπαγορεύουν πώς να το οδηγήσεις. Αν γουστάρεις την ταχύτητα θες να το σπάσεις και να δεις το κοντέρ να πιάνει τελικές. Αν όμως θέλεις να απολαμβάνεις τα τοπία και να ακούς κλασική μουσική, πηγαίνεις σε πιο χαμηλές ταχύτητες.

Όταν έρθει κάποιος και σε πιέσει να κάνεις το αντίθετο από αυτό που σε χαρακτηρίζει, το πιο πιθανό είναι στην πρώτη περίπτωση να βαρεθείς και να ξενερώσεις ενώ στη δεύτερη να τρομάξεις και να το βάλεις στα πόδια! Γι’ αυτό λοιπόν ξανασκέψου το! Όντως τα ετερώνυμα έλκονται;