Είναι εκεί μπροστά σου αμέριμνος και χαμογελαστός, σε διεκδικεί κι είναι έτοιμος να σου δώσει τον καλύτερο του εαυτό. Είναι γοητευτικός και μοιάζει σαν να βγήκε από τα πιο τρελά σου όνειρα. Τολμάει, δείχνει να διεκδικεί θέση στη ζωή σου! Σου χαμογελά και ρίχνει άπλετο φως στη μαυρισμένη σου ψυχή. «Πού να ‘ξερε» σκέφτεσαι κι ένα θλιμμένο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου.
Εκείνος όμως δεν πτοείται. Επιμένει, σε πλησιάζει, σε αγγίζει και κάτι ανεπαίσθητο σαν ν’ ακούς μέσα σου να χτυπά. Είναι οι σφυγμοί σου που ανεβαίνουν και γίνονται ακαθόριστοι. Για λίγο τα χάνεις. Δεν ξέρεις αν είναι φόβος ή έκπληξη. Απορείς με τον εαυτό σου. Άλλωστε πάει καιρός που έχεις να νιώσεις κάτι στην ασπρόμαυρη ζωή σου.
Εδώ και καιρό έχεις επιλέξει τη μοναξιά σου. Δε θες και δεν περιμένεις τίποτα. Δεν έχεις να δώσεις και δε θες να πάρεις τίποτα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να προσπαθήσεις να σβήσεις μέσα απ’ την ψυχή σου ό,τι σε έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση.
Για μια στιγμή κάθεσαι και τον χαζεύεις, τον παρατηρείς μ’ ενδιαφέρον κι αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο τρελός που τρέχει με χίλια κατά πάνω σου και δε φοβάται τίποτα. Που προσπαθεί με κάθε τρόπο να σου αποδείξει ότι αξίζει να προσπαθήσεις. Τι θέλει από τη ζωή σου; Γιατί πάλι λάθος timing διάλεξε το σύμπαν και πότε επιτέλους θα καταφέρεις να συγχρονιστείς;
Πάντα έλεγες πως δεν υπάρχουν άνθρωποι σίγουροι για τον εαυτό τους, που να ξέρουν τι ζητούν και πώς να το διεκδικήσουν. Και τώρα νάτος. Σου φωνάζει με κάθε τρόπο «φύγαμε, εγώ είμαι εδώ μαζί σου και μη σε νοιάζει τίποτα!» Δεν έχεις παρά ν’ απλώσεις το χέρι σου, να κρατήσεις το δικό του και να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Να δοκιμάσεις έστω.
Όχι, ξέρεις καλά μέσα σου πως δεν είναι σωστό. Έχεις ακόμα στην πλάτη σου γραμμάτια ανεξόφλητα. Οι δαίμονες σου είναι εκεί για να σε βασανίσουν την ώρα που ξαπλώνεις να κοιμηθείς, κάθε βράδυ, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Για να ξυπνήσεις ακόμα πιο κουρασμένος το πρωί και να είναι πάλι εκεί. Να σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα. Στο αμάξι, στη δουλειά, στη διασκέδασή σου.
Γελάς, χορεύεις, τραγουδάς και όλοι νομίζουν ότι είσαι ευτυχισμένος. Λίγοι ξέρουν πως το μόνο που θα ‘θελες είναι να βρεθείς μπροστά στη θάλασσα και να κλάψεις δυνατά μέχρι να λυτρωθείς. Μέχρι να ξεριζώσεις από μέσα σου κάθε τι που σε πόνεσε, κάθε τι που σε κομμάτιασε και που σου στερεί το να ζήσεις ξανά ανέμελος και ήρεμος. Πως να βάλεις ένα νέο άνθρωπο στη ζωή σου; Γιατί να τον τραβήξεις στο σκοτάδι σου όταν εκείνος είναι φωτεινός και ξέρει τι θέλει. Ποιος ο λόγος να πληγώσεις μια καθαρή ψυχή που ονειρεύεται μια ζωή μαζί σου αλλά δεν έχει ιδέα τι έχεις περάσει και πόση προσπάθεια κάνεις να επανέλθεις. Δε σου φταίει σε τίποτα.
Αν μπεις σε μια ιστορία χωρίς να έχεις κλείσει τα υπόλοιπα του παρελθόντος δυο είναι τα τινά. Μπορεί να παρασυρθείς και ν’ αφήσεις να σε κυριεύσει το φως, γιατί το έχει ανάγκη κάθε σπίθα της ψυχής σου. Με αποτέλεσμα να γαντζωθείς από το χέρι που σου προσφέρεται και να το νιώσεις σα σκαλοπάτι σου για να συνέλθεις. Μπορεί, όμως, να νιώσεις όμορφα στην αρχή αλλά μετά θα πιεστείς. Γιατί πιθανότατα δε θα μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες του νέου συντρόφου σου που δικαιολογημένα θα έχει φόρα στη σχέση σας.
Στην πρώτη περίπτωση, το πιο πιθανό είναι να τον τρομάξεις γιατί πιθανότατα να μην καταλάβει ποτέ τις πληγές σου και την ανάγκη σου να ξανακάνεις τη ζωή σου πολύχρωμη. Στη δεύτερη περίπτωση, το πιθανότερο είναι να το βάλεις εσύ στα πόδια γιατί θα νιώσεις δυσφορία με τον ίδιο σου τον εαυτό, που δε μπορείς να δώσεις σε κείνον τον τρελό που σου δείχνει με κάθε τρόπο ότι είναι εκεί για σένα. Όσο ελκυστικό κι αν είναι το χαμόγελο που έχεις απέναντι σου, όσο και να σε τρελαίνει το άγγιγμα του, δε θες να το «κάψεις».
Πρέπει να βρεις το δικό σου χαμόγελο που θα πηγάζει από το δικό σου φως. Πρέπει να στήσεις τους δαίμονές σου στα τρία μέτρα και να τους κλείσεις το στόμα βρίσκοντας ξανά τον εαυτό σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη κι ερωτεύσου τον, αγάπησέ τον. Μετέτρεψε τις πληγές σου σε σοφία και δύναμη. Πάρε μια σβήστρα και μεταμόρφωσε την ψυχή σου σε λευκό χαρτί.
Τότε μόνο θα μπορέσεις να σταθείς απέναντι σε οποιονδήποτε τρελό γουστάρει να μπει στη ζωή σου και να του κρατήσεις το χέρι. Όχι για να γαντζωθείς, αλλά για να τρέξεις μαζί του στις ομορφότερες παραλίες και να γδύσεις εκεί μπροστά στα μάτια του την ψυχή και το σώμα σου, νιώθοντας περήφανος για κάθε χιλιοστό τους. Ακόμα και για κείνα που φέρουν πάνω τους χαρακιές από το χθες. Γιατί θα ξέρεις ότι είναι δικές σου ακόμα κι αυτές. Kαι τις αγαπάς μία προς μία.
Πρόσεξε, μόνον, ο άνθρωπος που θα επιλέξεις να τον πας στη δική σου παραλία, να τον ταξιδέψεις στη δική σου θάλασσα και να μπεις μέσα γυμνός μαζί του, να αξίζει και να είναι εξίσου τρελός μ’ εσένα. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθείς να προσθέτεις άλλη μια πληγή σε κείνες που κατάφερες να επουλώσεις με κόπο. Καιρό τώρα.
Επιμέλεια κειμένου Βίβιαν Παναγιώτου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Βίβιαν Παναγιώτου
