Κάθε φορά μου μας συμβαίνει κάτι, όχι μόνο το έχει ζήσει κάποιος άλλος, αλλά το ζει την ίδια ακριβώς στιγμή με μας κάπου στο κόσμο. Μπορεί και στο διπλανό σπίτι, μπορεί και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και δεν είναι ένας, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ταυτόχρονα.
Κάνουμε τις ίδιες σκέψεις, έχουμε τους ίδιους προβληματισμούς, γελάμε με τα ίδια πράγματα, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, περνάμε τα ίδια ζόρια, ερωτευόμαστε με τον ίδιο τρόπο, χάνουμε και κερδίζουμε κάτι όλοι καθημερινά, αγωνιούμε για μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Ζούμε λοιπόν σε ένα σύμπαν, που συμβαίνουν τα ίδια ακριβώς γεγονότα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ταυτόχρονα. Μπορεί ορισμένοι να δρουν διαφορετικά ή να αισθάνονται διαφορετικά από εμάς για το ίδιο γεγονός, όμως κάποιοι το βιώνουν ακριβώς όπως εμείς.
Δευτέρα πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι, για δεύτερη, μπορεί και για τρίτη φορά, το κλείνεις και κάνεις μόνο μια σκέψη. Τι θα πεις στο αφεντικό σου για να μην πας στη δουλειά σήμερα, πώς θα παραμείνεις στο κρεβάτι σου, στην ηρεμία σου. Σκέφτεσαι αρρώστιες, ιώσεις και καταστροφές. Η φωνή σου είναι έτσι κι αλλιώς βραχνή από το ξύπνημα, άρα περνάς μια χαρά για άρρωστος. Στριφογυρίζεις λίγο ενώ τα λεπτά περνάνε και οι επιλογές λιγοστεύουν. Ξέρεις ότι πρέπει να σηκωθείς άμεσα αλλά παραμένεις λίγο ακόμα στο κρεβάτι.
Τότε ακριβώς, συνειδητοποιείς πόσοι πολλοί άλλοι άνθρωποι, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι εντελώς, μπορεί να είναι στο κρεβάτι τους και κάνουν την ίδια σκέψη με σένα κάπου στο κόσμο. Έχουν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα και κάνουν στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους. Πόσοι είναι τελικά αυτοί που θα σηκωθούν σε λίγο και θα πάνε σε μια δουλειά που δεν αγαπούν το ίδιο πρωινό Δευτέρας; Και με αυτή τη σκέψη, σηκώνεσαι, όπως σηκώνονται και οι περισσότεροι από εκείνους.
Το βράδυ θα βγεις ραντεβού με ένα πρόσωπο που ήθελες να βγεις εδώ και καιρό. Έχεις άγχος μήπως δεν εντυπωσιάσεις. Έρχεται η ώρα και συ σκοντάφτεις, ιδρώνεις, χαμογελάς αμήχανα και αναρωτιέσαι αν έβαλες πολύ άρωμα, αντί να σκεφτείς πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι. Νιώθεις ότι τα έχεις κάνει θάλασσα.
Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα έχει και μια κοπέλα στο διπλανό μαγαζί, κι ένας άντρας σε μια άλλη περιοχή, και άλλοι πόσοι δεν ξέρω σε μιαν άλλη πόλη και χιλιάδες άλλοι σε μιαν άλλη χώρα και σε όλο τον κόσμο. Άνθρωποι μιας άλλης φυλής, που μιλάνε μια διαφορετική γλώσσα και πιστεύουν σε μια άγνωστη θρησκεία, φοράνε παράξενα ρούχα κι όμως έχουν ακριβώς το ίδιο άγχος με σένα. Δεν είσαι τελικά και τόσο μόνος όσο νομίζεις.
Σε λίγο θα κάτσεις στα έδρανα των εξετάσεων, θεωρητικά κρίνονται πολλά για τη ζωή σου. Οι γύρω σου δείχνουν σχεδόν σχετικά άνετοι, μα εσένα το άγχος σου για τα θέματα σε κυριεύει, σχεδόν ξεχνάς ότι έχει διαβάσει ως τώρα, πίνεις λίγο νερό και προσπαθείς να ηρεμήσεις. Στην άλλη μεριά της πόλης σε κάποια άλλα θρανία, κάποιος άλλος είναι το ίδιο αγχωμένος με σένα όπως και πάρα πολλοί άλλοι, ακόμα και στην απέναντι μεριά του πλανήτη. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του, ανάλογα πώς προτιμάς να το δεις.
Ίσως ζωή σου έχει χάσει το νόημα της και δεν ξέρεις ούτε πώς ούτε πότε θα συνέλθεις. Έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και δεν ελπίζεις σε τίποτα καλό. Η κατάθλιψη, η νόσος της εποχής μας για αμέτρητους λόγους και αιτίες, χτυπάει και τη δική σου πόρτα μα δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να την εμποδίσεις να μπει στη παρούσα φάση. Πόσοι το περνάνε αυτό καθημερινά δεν φαντάζεσαι. Την ίδια στιγμή που μονολογείς «είμαι χαμένος», αυτή η φράση σου ηχεί μαζί με άλλες εκατομμύρια φωνές, σε διάφορες γλώσσες και από διάφορες φωνές όλων των ηλικιών σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Επιτέλους πετάς για το ταξίδι που ετοίμαζες εδώ και τόσο καιρό. Πρώτη σου στάση οι περίφημες Πυραμίδες της Γκίζας, ο ενθουσιασμός σου σε ξεπερνά όταν αντικρίζεις το μεγαλείο τους. Την ίδια εκείνη στιγμή, στον Παρθενώνα, το Λευκό Πύργο, τη Φοντάνα ντι Τρέβι, το Μουσείο του Λούβρου, το Σινικό Τείχος, το Άγαλμα της Ελευθερίας, σε ένα χωριουδάκι του Μεξικό και σε άλλα εκατοντάδες χιλιάδες μέρη, κάποιοι άλλοι έχουν ακριβώς τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά με σένα για το ταξίδι τους, τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες.
Να θυμάσαι λοιπόν, πως δεν είμαστε μόνοι γιατί απλώς δεν είμαστε οι μόνοι στο κόσμο που ζούμε ότι ζούμε αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Κι αυτό είναι ωραίο.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
