«…γιατί και οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια...», έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου και ίσως τότε να μην καταλάβαινες τι εννοούσε.
Σκεφτόσουν, μακάρι να σου φάνε οι έρωτες τα χρόνια, μακάρι να ερωτευτείς παράφορα και μια και δυο και τρεις και δέκα στη ζωή σου. Και λίγο-πολύ έτσι έγινε, όπως το ήθελες.
Στην αρχή, περνούσες βράδια αξημέρωτα, σκεφτόσουν πρίγκιπες και πράσινα άλογα, ονειρευόσουν πράματα και θάματα. Ωραίο δε λέω. Χανόσουν στη δίνη της εκάστοτε σχέσης σου. Ερωτευόσουν την εικόνα σου στα μάτια του άλλου και περισσότερο τον έρωτα καθ’ αυτό παρά τον άλλον απέναντι σου.
Άφηνες αυτό το τρελό και εγωιστικό παράλληλα συναίσθημα να κυριαρχεί στη ζωή σου μέχρι που αυτό ξεθύμαινε και σιγά-σιγά ή και γρήγορα-γρήγορα, ερχόταν η ώρα των αποκαλυπτηρίων, που συνήθως δεν ήταν και τόσο ευχάριστη όσο όταν ήσουν πάνω στο ροζ σύννεφο. Έτσι είναι αυτά όταν είσαι νέος.
Αργότερα, παρασυρόσουν στον μικρόκοσμο του άλλου, που ήταν φαινομενικά τέλειος για σένα. Έκανες κι εσύ αυτά που του άρεσαν, ακολουθούσες τις συνήθειες του, τους φίλους του, τα ενδιαφέροντα του, τα έτσι του και τα αλλιώς του, με μεγάλη προθυμία. Ενώ την ίδια στιγμή, εσύ άφηνες τους στόχους και τη δική σου ζωή στην αναμονή, ξεπερνώντας κατά πολύ το λεπτό σημείο, μεταξύ του «δίνω» και του «χαρίζομαι».
Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησες λοιπόν, ότι οι στίχοι της Νικολακοπούλου είχαν δίκιο.
Κατάλαβες πως έχεις να δεις τους δικούς σου φίλους περισσότερο καιρό απ’ ό,τι τους δικούς του. Ότι τρως και πίνεις ό,τι αρέσει στον άλλον. Ότι έχεις αλλάξει ακόμα και τα ωράρια του ύπνου σου για να ταιριάξεις. Ο έρωτας και οι σχέσεις είναι όμορφες, αλλά όταν δεν βλέπεις μπροστά σου και δεν έχεις επιλέξει το σωστό άτομο, σε αφήνουν γυμνό και απάνθρωπα μόνο ακόμα και αν ο άλλος βρίσκεται ένα μέτρο μακριά.
Σου κλέβουν το χρόνο της ζωής σου και όλα όσα θα μπορούσες να δίνεις εσύ στον εαυτό σου με τόση αφοσίωση ή κάποιος καταλληλότερος.
Δεν το είχες φανταστεί έτσι – και πώς να γυρίσεις τώρα τον χρόνο πίσω!
Όλον αυτό το χρόνο που έκανες πίσω ξανά και ξανά, γιατί πίστευες βαθιά πως ο έρωτας όλα τα ξεπερνάει και διαρκεί για πάντα αν το θέλεις.
Το χρόνο που έμπαινες κι έβγαινες από σχέσεις και υποσχόσουν πως την επόμενη φορά θα ξέρεις καλύτερα τι να κάνεις και όλα θα πάνε καλά. Όλον αυτό το χρόνο που είχες αποπροσανατολιστεί από δω κι από κει με καλά και κακά παιδιά.
Τουλάχιστον, όλα αυτά σε βοήθησαν να συνειδητοποιήσεις με τα χρόνια πως αυτό που ήθελες πραγματικά ήταν κάτι πολύ πιο σπουδαίο.
Ήθελες να δει κάποιος μέσα σου και να δεις κι εσύ και παρά τα όσα αντικρίσετε να θέλετε όσο τίποτε άλλο να παραμείνετε μαζί.
Να αγαπιέστε δυνατά και τις εύκολες και τις δύσκολες ώρες, να είστε φίλοι καρδιακοί και εραστές μαζί, κάθε μέρα να είστε σίγουροι για την επιλογή σας, χωρίς να χάνετε την ελευθερία και την ατομικότητά σας για να χορταίνει ο εγωισμός και η ανασφάλεια.
Αυτό δεν ήθελες;
Αυτό ήθελες και δεν το ομολογούσες ούτε στον εαυτό σου. Νόμιζες πως ο έρωτας είναι ευτυχία και θα τη φέρει κάποιος σε σένα. Δεν ξέρω ποιος σε πλάνεψε έτσι. Η κοινωνία, η οικογένεια, οι ταινίες ή ο εαυτός σου, μα η ευτυχία ξυπνά και κοιμάται μαζί σου κάθε μέρα. Μέσα σου.
Με λίγη πίστη, θα ενώσεις την ευτυχία τη δική σου με την ευτυχία κάποιου άλλου που και σ’ αυτόν ξυπνά και κοιμάται μέσα του.
«Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια» αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
