Δεν έχουμε επιλογή για το πού και το πότε γεννιόμαστε. Κανέναν έλεγχο. Για την ακρίβεια, από μικροί δίνουμε ασυναίσθητα έναν συνεχή αγώνα για να διατηρήσουμε την αθωότητα και την ανεμελιά μας, μα τελικά, αργά ή γρήγορα, όλοι χάνουμε το μεγαλύτερο ποσοστό τους και καταλήγουμε αγχώδεις ενήλικες.
Πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και το περιβάλλον μας. Όχι μόνον η οικογένεια, ο τόπος διαμονής, το μορφωτικό επίπεδο, η οικονομική δυνατότητα, αλλά και η χώρα ή ο πολιτισμός στον οποίο ανήκουμε καθώς και οι περιρρέουσες συνθήκες.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι περνάει η ανθρωπότητα σε κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό επίπεδο, ή να αναλογιστεί τι έχει συμβεί ανά τους αιώνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Όλα αυτά, νέα και παλαιότερα επηρεάζουν σημαντικά τη ζωή μας εφόσον όλα συνδέονται.
Όμως, πέραν των συνθηκών αυτών, υπάρχουν και άλλα θέματα, πιο δικά μας: οι σχέσεις με τους άλλους και τον εαυτό μας, η δουλειά μας, ο χρόνος μας… Θέματα στα οποία έχουμε τον πρώτο λόγο μεν κι όμως τα αξιολογούμε συνήθως πολύ σοβαρά και προσπαθούμε να τα ελέγχουμε συνεχώς χάνοντας την ηρεμία μας και τη δύναμη μας.
Η ανάγκη ελέγχου των πάντων είναι μια ανάγκη που αναπληρώνει κάποια ανασφάλεια.
Ο έλεγχος όμως είναι μια ψευδαίσθηση. Μπορούμε να ελέγξουμε εν μέρει τα συναισθήματά μας, τον εαυτό μας, αλλά όχι και τους άλλους ή τα δικά τους συναισθήματα και επιθυμίες ή την ίδια τη ζωή.
Έτσι, από τη μία οι εξωγενείς συνθήκες, από την άλλη εμείς που δεν τα έχουμε φιλοσοφήσει καλά, γινόμαστε ένα μάτσο ενήλικες που παίρνουν τα πάντα πολύ πιο σοβαρά από ό,τι πρέπει, και έχουμε ανάγκη να ασκούμε έλεγχο και επιρροή στους άλλους. Αυτό λοιπόν, επειδή δεν είναι κάτι απλό, ούτε κι έχει πάντα την επιτυχία που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε, έχει ως βασική συνέπεια σωματικά και ψυχικά προβλήματα, νευρώσεις, στρες και χίλια δύο άλλα.
Η λύση είναι μία και πιθανόν χιλιοειπωμένη. Να μην παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά. Λες και θα βγούμε ζωντανοί!
Ο χρόνος μας είναι συγκεκριμένος και κανένας μας δεν γνωρίζει πόσος είναι αυτός. Κι εδώ ακριβώς καταρρέει η έννοια του ελέγχου.
Η ζωή δεν έχει εγγυήσεις και δεν υπάρχει κάτι που ελέγχεται απόλυτα. Ούτε η δουλειά μας, ούτε τα χρήματά μας, ούτε ο γάμος μας ή η σχέση μας ούτε κι εμείς οι ίδιοι. Σαφώς μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά τίποτε δεν προεξοφλεί την επιτυχία ή την αποτυχία στο καθετί.
Μόνο στο τώρα, αυτήν τη στιγμή μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κι αυτό το κάτι, καλό είναι να μην περιέχει ανεξέλεγκτο άγχος και ανάγκη για έλεγχο. Δεν θα περάσουμε καλά με αυτά σε καμία των περιπτώσεων. Κλέβουν όλη τη δύναμη που έχουμε σιγά-σιγά, αλλοιώνουν με το χρόνο ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας.
Η ζωή πάντα είχε κι έχει και θα έχει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλές ομορφιές. Ακόμα και στις πιο δυσοίωνες στιγμές υπάρχουν λύσεις και διέξοδοι. Πόσο μάλλον σε μια βατή καθημερινότητα που απλώς μπορεί να τσακωθείς με το αφεντικό σου ή με τον άντρα σου, που μπορεί να χαλάσουν κάποια σχέδια σου ή δε βρίσκεις μια καλύτερη δουλειά.
Προσωπικά, σταμάτησα να ανησυχώ μονίμως για τα πάντα κι εμπιστεύτηκα την πορεία της ζωής, κάνοντας πάντα συγχρόνως όμως ό,τι καλύτερο μπορώ. Αλλά ως εκεί. Δε δίνω πλέον την ενέργειά μου στο υπέρμετρο άγχος και την ανάγκη για έλεγχο. Δεν έγινε γρήγορα, ούτε οι συνθήκες ήταν εύκολες, όμως έγινε, και θεωρώ ότι μου βγήκε σε καλό.
Ας μην τα παίρνουμε όλα σοβαρά, η ζωή έχει πολύ χιούμορ, και κάπως πρέπει να συνεννοηθούμε.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
