Τρυφερότητα, ουσιαστικό στη γραμματική, ουσιαστικό κομμάτι και για την ύπαρξη μας.
Κάποιοι θεωρούν ότι τρυφερότητα είναι τα χάδια, ένα μόνο κομμάτι της δηλαδή, ενώ η τρυφερότητα είναι επί της ουσίας η ευρύτερη έκφραση συναισθημάτων αγάπης και στοργής.
Είναι συμπεριφορές και πράξεις, είναι λόγια, αγγίγματα και βλέμματα που επιβεβαιώνουν το λόγο ύπαρξης δυο ανθρώπων μαζί κι όχι με κάποιους άλλους. Ο μοναδικός τρόπος του καθενός μας, δηλαδή, να δείχνει στον άλλον πως τον αγαπάει. Χωρίς αυτήν, κανείς δεν μπορεί να νιώσει την αγάπη του άλλου. Τόσο απλά.
Κι όποιος μέχρι τώρα αρκείται στο να μαντεύει και να φαντάζεται πως κάποιος τον αγαπάει, δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι του στερεί το πιο πολύτιμο όλων. Κι αυτό, όχι, δεν είναι αγάπη.
Πρέπει να πω ότι ο καθένας ξέρει μονάχα έναν τρόπο να αγαπάει, τον δικό του. Και ακριβώς αυτό φέρνει κοντά ή απομακρύνει δυο ανθρώπους, εάν δηλαδή ο τρόπος του ενός γίνεται αντιληπτός και αποδεκτός από τον άλλον και το αντίθετο.
Κάποιοι μπορεί να έχουν μάθει πώς δεν πρέπει να είναι τρυφεροί με τους συντρόφους τους για να μην τους καβαλήσουν, άλλοι να έχουν μάθει στο «πάρ’ τα όλα δικά σου», κάποιοι στο ότι όλα πρέπει να έχουν ένα μέτρο και κάποιοι άλλοι στο «γίνομαι το θύμα σου, γιατί έτσι νιώθω ότι μπορώ να αγαπηθώ».
Ο καθένας αντιλαμβάνεται και δείχνει την αγάπη του διαφορετικά. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι η υγιής αγάπη και η τρυφερότητα, μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς, αποδεκτοί, ήρεμοι και σημαντικοί.
Εάν δεν υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Θα σας πω μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή, κοινή για όλους.
Κάποτε κι εύχομαι όχι πια, όλοι είχαμε δίπλα μας ένα άτομο που δυσκολευόταν ή δεν ήθελε να μας δείχνει τι νιώθει ή ακόμα χειρότερα κάποιες φορές δυσκολευόταν και να νιώσει. Παλεύαμε με τους δαίμονες του για να αισθανθεί ασφάλεια, να νιώσει εγγύτητα, ψάχναμε τρόπους να αφεθεί και να μπορέσει να εκφράσει με κάποιο τρόπο που καταλαβαίνουμε την αγάπη του σε μας.
Ψάχναμε την τρυφερότητα με το κιάλι. Πέφταμε συνέχεια με φόρα πάνω σε έναν τοίχο και γινόμασταν χίλια κομμάτια, μη μπορώντας να πάρουμε την πολυπόθητη τρυφερότητα από τους συντρόφους μας.
Ήταν μια χαζή, ανούσια μάχη. Η αγάπη δεν είναι μάχη όμως, δεν έχει στρατηγική, δεν έχει θύματα και θύτες.
Τουλάχιστον όχι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την αγάπη. Αν με ρωτάς, δεν ξέρω ποιος έχανε περισσότερα. Αυτοί που μπορούσαν να δείχνουν τρυφερότητα στα συναισθηματικά ντουβάρια και έπαιρναν πίσω λιγοστή προσοχή ή τα ντουβάρια που δεν είχαν ιδέα για το τι έχαναν; Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία.
Και μετά η ιστορία έφερε κάποιον άλλον δίπλα μας, γιατί πήραμε το μάθημα μας, που αντιλαμβανόταν την τρυφερότητα με τον ίδιο τρόπο με εμάς. Ήξερε ακριβώς πώς να περνάει τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά μας, ήξερε ακριβώς πώς και πόσο συχνά να μας φιλάει και πώς να μας αγγίζει στις ιδιαίτερες στιγμές.
Όταν είχαμε δύσκολη μέρα στη δουλειά περνούσε για ένα «γειά» κρατώντας γλυκά κι αυτό ήταν αρκετό για να νιώσουμε πάλι όμορφα. Ήξερε να μη μετράει τα καλά του λόγια, τη γενναιοδωρία του. Ήξερε καλά πως χωρίς τρυφερότητα δεν θα γινόταν τίποτα. Τα ήξερε όλα.
Αυτό που έχει σημασία λοιπόν, είναι πώς πλέον ξέρουμε ή οφείλουμε να ξέρουμε πώς αξίζουμε όλοι την τρυφερότητα που επιθυμούμε και έχουμε ανάγκη. Γιατί περί ανάγκης πρόκειται.
Ο όρος «ωκυτοκίνη» πιθανόν να είναι σε πολλούς άγνωστος, όχι όμως και στον εγκέφαλο μας όταν εκκρίνει αυτή την ισχυρή ορμόνη. Πρόκειται για την ορμόνη της αγάπης και της αγκαλιάς, η οποία όταν απελευθερώνεται στον οργανισμό μας ενισχύεται το αίσθημα σύνδεσης και ασφάλειας.
Να αγαπάτε τρυφερά.
Το έχει ανάγκη και το σώμα μας, το έχει ανάγκη και η ψυχή μας.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
