Το Σάββατο το απόγευμα, θα μαζευτούμε όλοι μαζί στο σπίτι της Λίνας και πιο αργά το βράδυ θα βγούμε. Για την ακρίβεια θα διασκεδάσουμε δίχως αύριο. Μας βλέπω για κέντρο στην αρχή και μετά και μετά για ξεπεσμό σε κάποιο λαϊκό πάλκο που έχει λυσσάξει η Ελευθερία.
Τσακώθηκε με τον δικό της ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων κι αυτό είναι υπεραρκετό για να κάνουμε ένα από τα κλασσικά ψυχολογικο-ερωτικά μας μίτινγκ και μετά να βγούμε για ποτά.
Θα έρθουν και τ’ αγόρια, που λένε πάντα τις καλύτερες ατάκες και κλαίμε από τα γέλια, ενώ μπορεί πριν από πέντε λεπτά κάποιος από μας να έκλαιγε κυριολεκτικά με μαύρο δάκρυ για το πρόβλημα του. Λένε πάντα τα πράγματα με το όνομα τους και με έναν τρόπο που καταλαβαίνει και πεντάχρονο. Αρκεί να μην εμπλέκονται οι ίδιοι συναισθηματικά, εκεί είναι μια άλλη ιστορία.
Φτάσαμε.
– Τι έγινε Ελευθερία κορίτσι μου, τι μούτρα είναι αυτά; Και μείς αγαπήσαμε, δεν κάναμε έτσι.
– Μουτρένια. Πώς θες να ‘μαι ρε βλάκα;
– Να χαίρεσαι, γιατί πλέον θα καταλάβεις ότι δεν κάνει για σένα. Έτσι θες να σου μιλάνε συνεχώς; Και μετά αδιαφορία; Μία, δύο, τρεις, είπαμε.
Και κλάμα η κυρία…
Κι έτσι ήταν. Είχε την τάση να δικαιολογεί και να μπαίνει συνεχώς στη θέση του άλλου. Ακόμα κι ενοχική γινόταν. Της το λέγαμε να βάζει μέτρο, να θέτει όρια. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως φαίνονται, χωρίς κρυφά μηνύματα και γρίφους. Να μην εξιτάρεται ότι θα βρει κάποια απίθανη αιτιολογία, αλλά και να υπάρχει δεν πρέπει να τη νοιάζει.
Δεν είναι ούτε ψυχολόγος ούτε μάνα κανενός. Κοπέλα είναι, σύντροφος, γκόμενα πώς το λένε.
Εκείνη όμως πάντα πίστευε σθεναρά ότι συχνά οι άνθρωποι περνάμε λάθος μηνύματα στον άλλον είτε από άμυνα, είτε από φόβο και η αγάπη όλα τα νικάει.
Κι έτσι, με την πεποίθηση αυτή ξεχνούσε γρήγορα ό,τι την πείραζε. Έφτιαχνε δικαιολογίες για όλες εκείνες τις συμπεριφορές χωρίς νοιάξιμο με μεγάλη ευκολία. Πληγωνόταν από λόγια που ειπώνονταν ξανά και ξανά κι από λόγια αγάπης που δεν ακούγονταν ποτέ. Το ίδιο και με συμπεριφορές. Εστίαζε μόνο στα καλά.
Μεγάλη αισθηματίας η Ελευθερία.
Μα ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και τις λέξεις που χρησιμοποιεί προς τον άλλον πάντα ανάλογα με το τι αισθάνεται και τι αποτέλεσμα θέλει να έχει. Τόσο απλό.
Αν λοιπόν συγχωρείς και προχωράς χωρίς να σου ζητηθεί κι ο άλλος δεν παίρνει πρέφα πόσο σε στεναχωρεί, κάνεις δύο μεγάλα λάθη. Πρώτα από όλα απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, πατάς τα θέλω σου και παραδίδεις τη δύναμη σου, τη ζωή σου, στον άλλον και αν δεν τη χρησιμοποιήσει με ατόφια αγάπη, την πάτησες.
Δεύτερο λάθος, είναι ότι ενισχύεις τον άσχημο τρόπο με το να τον δικαιολογείς και τελικά να τον δέχεσαι. Κάνεις κακό και σε σένα μεν αλλά και στον άλλον γιατί αν είναι κι εγωιστής θα νιώθει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να βελτιωθεί, τον βολεύει η σκέψη «εγώ αυτός είμαι» και πορεύεται άκαμπτος ενώ σου έχει πετάξει το μπαλάκι.
Η υπομονή είναι η αρετή, όχι η ανοχή.
«Βάλε ένα ποτάκι ρε Λίνα να της τα πω.»
– Έχεις κάνει το εξής χαζό Ελευθερία. Όταν σαν άνθρωπος είσαι σαν «έκρηξη αδρεναλίνης» και μετά καταδέχεσαι να παρακαλάς για τα βασικά που διέπουν τις σχέσεις, αυτά παθαίνεις. Κάνεις τον άλλον Θεό και δεν θα τον αρνηθεί τον τίτλο αν είναι εγωιστής άνθρωπος. Θα τον αρπάξει και θα σε κοιτάξει κι αφ’ υψηλού. Θα την ψωνίσει στις δικές σου πλάτες.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να είμαστε με κάποιον που και με τα λάθη μας και τα μειονεκτήματα μας να μπορούμε και να θέλουμε διακαώς να είμαστε μαζί. Να κάνουμε τα βήματα μαζί, όχι ο καθένας μόνος του. Η φίλη μου η Τίνα δίνει εδώ ένα ωραιότατο μάθημα για αυτό ακριβώς.
– Να σας πω, δεν πάμε να διασκεδάσουμε τώρα; Πολλά είπαμε.
– Ναι, το βαρύναμε. Πάμε.
Η βραδιά προμηνύεται τρελή και δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία για ό,τι γίνει.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
