Το μεσημεράκι θα δω την Μάρθα, έχει να μου πει διάφορα. Τρελαίνομαι να κουβεντιάζω μαζί της, παράλληλα τρώμε και πίνουμε ότι μπορείς να φανταστείς, συχνά αλλάζουμε μαγαζί και συνεχίζουμε ανανεωμένες την κουβέντα μας σαν να βρεθήκαμε λίγη ώρα πριν.
Nεανική και όμορφη με το μυαλό γεμάτο έγνοιες, έγνοιες συνήθως ασήμαντες μα για κείνη ο κόσμος όλος. Την αγαπώ. Δεν μπορείς να μην την αγαπάς.
Κάθισε με ανακούφιση κοντά μου και με κοίταξε με ένα βλέμμα σχεδόν παιδικό. Δεν άρχισε αμέσως να λέει τα «διάφορα» της, αλλά όταν αρχίζει την καταλαβαίνω, αλλάζει τελείως ύφος.
«Εχθές μου είπε ότι είμαι υπερβολικά ευαίσθητη, κι αυτό είναι αδυναμία. Αδυναμία! Εγώ, που έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου! Επειδή ζω το κάθε τι, επειδή μιλάω ανοιχτά, επειδή δείχνω ακριβώς τι αισθάνομαι… μα αυτή είμαι!».
Αχ, ρε Μάρθα και Μάρθες όλου του κόσμου. Από πότε η ευαισθησία μας έγινε κατακριτέα από τον άνθρωπο μας; Από ποτέ η ευαισθησία είναι αδυναμία; Νομίζω χρειάζεται μεγάλα κότσια να ξεγυμνώσεις σε κάποιον αυτή την πλευρά σου.
Η ψυχολογία πάντως υποστηρίζει ότι αυτό που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε στον εαυτό μας, μας ενοχλεί στους άλλους. Γιατί λειτουργούμε σαν καθρέπτες, βλέπουμε τον εαυτό μας στον άλλον όπως και ο άλλος σε μας. Κι επειδή λοιπόν δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να τον απορρίψουμε, ε τότε τα βάζουμε με τους άλλους.
Είσαι λοιπόν ευαίσθητος κι εσύ κύριε και δεν θέλεις να το αποδεχτείς σε σένα, άρα και σε μένα και σε κανέναν. Σου θυμίζω ένα κομμάτι δικό σου που δεν θέλεις να αποδεχτείς. Το φοβάσαι. Σε ξεγυμνώνω.
Τι σημαίνει ευαίσθητος; Όχι πάντως αυτός που κλαίει χωρίς λόγο.
Ευαίσθητο άτομο είναι αυτό που έχει αναπτυγμένες τις αισθήσεις του. Τόσο απλά. Αυτός που έχει ανεπτυγμένες ψυχικές ικανότητες, ευρεία επίγνωση των συναισθημάτων των δικών του και των άλλων.
Ο ευαίσθητος λοιπόν, απολαμβάνει μια τεράστια γκάμα εμπειριών ή και όλη του την ύπαρξη πολύ πιο έντονα από τους άλλους έχοντας εντόνότερη την ανάγκη να εκφράζεται, να δημιουργεί και να αισθάνεται. Γι’αυτό το λόγο βέβαια κουράζεται κι επηρεάζεται πιο εύκολα εφόσον απορροφά όλα αυτά τα ερεθίσματα, θετικά και αρνητικά. Είναι ένας άνθρωπος, πιο ανθρώπινος.
Το γιατί αποκρύπτουμε και απορρίπτουμε την όση ευαισθησία μας για να μην φανούμε δήθεν παράξενοι, γελοίοι, ευάλωτοι είναι άλλο θέμα. Πολλοί την θεωρούν μειονέκτημα. Αδυναμία.
Αν το σκεφτείς όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να μην το κάνουν. Ο κόσμος όλος είναι ένα μειονέκτημα από μόνος του. Σκατένιος.
Πάντα ακούς, η ζωή είναι σκληρή, οι σκληροί μόνο επιβιώνουν, οι άντρες δεν κλαίνε και χίλιες δυο ακόμη ανοησίες. Οι γονείς μας αγχώνονταν όταν κλαίγαμε για κάτι, λες και δεν είχαμε δικαίωμα στον πόνο, δεν είχαμε δικαίωμα να δείχνουμε πως νιώθουμε. Και κάπως έτσι μάθαμε να τον θεωρούμε αφύσικο, λάθος.
Έτσι, σιγά σιγά ή και γρήγορα γρήγορα, δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες της πανοπλίας και της υποκρισίας. Μόνο που από την πανοπλία δεν περνάει ούτε κακό ούτε και καλό. Δεν περνάει τίποτα.
Η ελεύθερη έκφραση του όποιου συναισθήματος λοιπόν, κυρίως δυσάρεστου δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεσις. Κυρίως για τους άνδρες. Πίσω από αυτό το προσωπείο του σκληρού, του δυνατού, που με τα χρόνια γίνεται ένα με το πρόσωπό τους, δύσκολα αναγνωρίζεις πάνω τους κάποιο συναίσθημα. Αλλά πώς να τους κατακρίνεις, αυτοί έλαβαν τα σκληρότερα μαθήματα.
Λογικό λοιπόν να έρθει κάποιος και να σου πει Μάρθα μου, με τόση φυσικότητα και μες την άγνοιά του, ότι είσαι αδύναμη. Εσύ αρνήθηκες το μάθημα που σου έκαναν να μη νιώθεις και να κρύβεις τα συναισθήματα σου. Δε μοιάζεις με τους πολλούς. Από που ξεφύτρωσες εσύ να δείχνεις τη χαρά και τη δυστυχία σου όποτε σου καπνίσει;
Θέλει μαγκιά για να κατανοήσεις οτι τελικά η ευαισθησία, δεν είναι αδυναμία, αλλά υπεροχή και ικανότητα.
Πάνε πολλά χρόνια που μας έχουν κάνει λοβοτομή. Πολλές οι φωνές που βούηξαν στα αυτιά μας.
«Γι αυτό σου λέω, μην του θυμώνεις. Πες του, δεν έγινε και τίποτα. Και πάρε τον από το χέρι να του δέιξεις το δρόμο, για να γνωρίσει ξανά τον εαυτό του».
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
