Από τη ζωή μας θα περάσουν διάφοροι άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, αυτό το πέρασμα, θα μας διδάξει πολλά για τις σχέσεις και τον εαυτό μας τον ίδιο. Θα μας γεμίσει όμορφες αλλά και δυσάρεστες αναμνήσεις.
Κάποιες φορές θα χρειαστεί να αφήσουμε ανθρώπους, που εκτιμούσαμε πολύ, απλώς να φύγουν. Άλλες πάλι δεν θα χρειαστεί, όχι μόνο να τους αφήσουμε, αλλά ούτε και να κάνουμε πολλά για να είναι δίπλα μας. Ευτυχώς κάποιοι μένουν για πάντα. Δεν αναφέρομαι τόσο στις ερωτικές σχέσεις, όσο στις φιλικές που συνήθως κρατάνε περισσότερο. Συνήθως! Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και η ζωή δεν περιμένει κανέναν.
Όταν μπαίνουμε σε μια σχέση, τις περισσότερες φορές ο χρόνος με τους φίλους μας λιγοστεύει. Έτσι επιλέγουμε. Αυτό είναι φυσιολογικό κι επόμενο, εφόσον ένας νέος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή μας, αφιερώνουμε χρόνο και σ’ αυτόν όπως το ίδιο κάνει κι εκείνος. Εάν μάλιστα η σχέση αυτή προχωράει όμορφα, ίσως ο χρόνος με τους φίλους μας σιγά σιγά να λιγοστεύει ακόμα περισσότερο και μάλιστα αν κοντεύουμε τη τρίτη δεκαετία. Κι είναι κατανοητό, αν σκεφτεί και κανείς και πόσες ώρες καταναλώνουμε στη δουλειά ή τις σπουδές και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις που δε μας αφήνουν πολλά περιθώρια.
Πέραν του φυσιολογικού όμως, υπάρχουν κάποιοι που όταν μπαίνουν σε μια σχέση απλώς σε βάζουν στον πάγο και ενίοτε σου φέρονται σαν να μην υπάρχεις. Ακόμα και τις φορές που θα μιλήσετε στο τηλέφωνο σε κάνουν να αισθανθείς ότι πλέον είσαι ένας κόκος άμμου που κόλλησε στο πόδι τους και τον τινάζουν να πέσει άμα τους κάνει κέφι. Ήταν κάτι που σίγουρα δεν περίμενες.
Υπάρχουν και κάποιοι που σου φέρονται έτσι αμέσως μόλις ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Σαν να αλλάζουν ρόλο ένα πράγμα. Γίνονται η κυρία και ο κύριος Κοκοβίκος που δεν έχουν πλέον χρόνο για κανέναν ποταπό ανύπαντρο ή ελεύθερο. Απλώς άφησε τους να «εξαφανιστούν». Δεν είναι οι φίλοι που χρειάζεσαι, ούτε εσύ ούτε και κανένας. Ο μικρόκοσμος τους θα γίνει φιλόξενος μόνον αν χρειαστούν οι ίδιοι κάτι και μόνο σε απρόσμενη στιγμή, ποτέ όταν θα χρειαστείς εσύ κάτι, ακόμα κι αυτό είναι μια φιλική κουβέντα στο τηλέφωνο.
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που έκαναν ωραίες σχέσεις αλλά δε σε ξέχασαν και δεν την ψώνισαν. Πάντα ήθελαν να περνούν στιγμές και μαζί σου, να μάθουν πώς είσαι, να σε βοηθήσουν όποτε χρειαστεί και να σου ανοίγονται όπως πάντα.
Ευτυχώς παρέμειναν ίδιοι ακόμα κι όταν παντρεύτηκαν, ακόμα κι όταν οι υποχρεώσεις τους διπλασιάστηκαν. Δεν το περίμενες, αλλά υπάρχουν κι άνθρωποι που χαίρονται πολύ τη φιλία και τη χρειάζονται για να νιώθουν πλήρεις. Εκτός του ότι είναι οι ίδιοι έτσι, χαίρονται συγκεκριμένα το γεγονός ότι είσαι εσύ ο φίλος τους και δε θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος στη θέση σου.
Σε σχέση ή παντρεμένοι, παρέμειναν ωραίοι άνθρωποι, δεν έγιναν αδιάφοροι και επιφανειακοί, δέσμιοι της ρουτίνας που λένε ότι τρώει τα ζευγάρια. Ειλικρινείς, ακομπλεστάριστοι και κυρίως συνεπείς.
Γιατί η συνέπεια, η συνέχεια δηλαδή στο χρόνο δηλώνει πάρα πολλά για τις σχέσεις και για τους ανθρώπους που τις απαρτίζουν. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τι υποχρεώσεις, η συνέπεια είναι όρος απαράβατος για όλες τις σχέσεις, αλλιως ξεφτίζουν, χάνονται. Η συνέχεια στο χρόνο, οι κοινές εμπειρίες και το μοίρασμα τροφοδοτούν και δίνουν αξία και ενισχύουν τη σύνδεση.
Και φυσικά αυτους τους φίλους τους αγαπάμε πολύ. Τους καμαρώνουμε. Τους προσέχουμε.
Και τους άλλους μπορεί να τους αγαπάμε τελικά έστω και χωρίς ανταπόκριση, αλλά σίγουρα όχι μόνο δεν τους καμαρώνουμε πια, αλλά ντρεπόμαστε γι’ αυτούς.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
