Πίστευα πάντα στη φιλία αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα πολύ βαθύτερα την αξία της για μένα, όπως κατάλαβα και πολύ καλύτερα ποιοι θέλω να είναι οι φίλοι μου και τι φίλη θέλω να είμαι εγώ γι’αυτούς.
Κάποιοι κερδίζουν τον όμορφο αυτό τίτλο του φίλου σιγά σιγά, άλλοι πιο γρήγορα ανάλογα πάντα και με τα δεδομένα και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.
Άλλοι με τα πολλά παίρνουν τον δρόμο που τους πρέπει τον αγύριστο, άλλοι πάλι κατεβαίνουν κατηγορία και συμπεριλαμβάνονται στις παρέες (αν και αυτό το στάδιο πιστεύω είναι μεταβατικό οδηγώντας σε μια ακόμα υποβίβαση κατηγορίας).
Αν με ρωτάς, όλοι κάνουμε λάθη και έχουμε τις στιγμές μας. Δεν είμαστε ίδιοι με πέρσι ούτε καν ίδιοι με χτες. Η ζωή ρέει.
Όμως αυτό που θα καθορίσει μια σχέση, κάθε είδους, είναι να μπορείς να επιλέγεις τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα, ξανά και ξανά με συνέπεια και αγάπη. Κι αυτό απαιτεί χρόνο, συναίσθημα, διαλλακτικότητα και πίστη.
Θέλω να αναφερθώ στους υπέροχους συνοδοιπόρους μου λοιπόν, τους δικούς μου και τους δικούς σου φίλους.
Ωδή στους φίλους μας που βρίσκουν πάντα χρόνο για τα δράματα μας, τους ενθουσιασμούς, το τίποτα μας ακόμα κι αν δουλεύουν ώρες ατελείωτες, έχουν παιδιά, μένουν μακριά ή είναι οι ίδιοι στα κάτω τους. Σε κείνους που μας μιλάνε και λίγο χοντρά και κοντράρονται μαζί μας απροκάλυπτα για το καλό μας. Σε αυτούς που περνάμε μαζί και ώρες βαρετές χωρίς να μιλάμε καν αλλά και ώρες ψυχασθένειας χωρίς καμία ντροπή, τις λεγόμενες ώρες του γιατρού.
Ωδή στους φίλους μας που γελάνε μαζί μας και με μας χωρίς να κρατάνε τα προσχήματα. Στους φίλους μας που τα παρατάνε όλα για να μας πάνε στα σκυλάδικα να τραγουδήσουμε και να μεθύσουμε μαζί όποτε χρειαστεί.
Σε αυτούς που μας αφήνουν να γελοιοποιηθούμε αλλά ποτέ μόνοι μας και που πιστεύουν κι εκείνοι όπως εμείς, σε ενεργειακά κανάλια και κάνουν θετικές δηλώσεις μαζί μας δυνατά.
Στους φίλους μας που πληρώνουν για μας μας με τη φυσικότητα του γονιού όταν δεν πληρωνόμαστε από τη δουλειά μας, που μας βοήθησαν να φτιάξουμε το καινούριο μας σπίτι, αφιερώνοντας τόσο χρόνο και χωρίς αυτούς ακόμα θα ήταν άδεια ντουβάρια.
Σε ‘κείνους που εμπιστευόμαστε κι αποκαλύπτουμε τα πιο κρυφά μας αισθήματα κι απωθημένα, που ξέρουν τις πιο σημαντικές και τις πιο άκυρες στιγμές της ζωής μας, σε κείνους που βασικά τα ξέρουν όλα και παραμένουν εδώ. Κι αυτό είναι αγάπη, να ξέρεις ποιος είναι ο άλλος και να θέλεις να μένεις πλάι του.
Σε αυτούς που κλάψαμε στην αγκαλιά τους τις πιο μαύρες μας στιγμές και οι ψυχές μας αγκαλιάστηκαν κι αυτές. Ωδή στους φίλους που γέμισαν με αγάπη τους φόβους μας όταν νιώθαμε αληθινό πανικό και μοναξιά.
Στους φίλους που γίνονται γονείς κι αδέρφια μας και γινόμαστε κι εμείς.
Ωδή σε αυτά τα τέλεια πλάσματα που αγαπάνε τον ατελή μας χαρακτήρα.
Σε αυτούς τους αληθινούς και όχι στους άλλους, που ήθελαν μόνο να γεμίζουν το πρόγραμμα τους, που μας άκουγαν από περιέργεια ή από εξαναγκασμό, που είπαν τα μυστικά μας σε άλλους και γελούσαν εις βάρος μας, που μας άφησαν μόνους όταν τους χρειαζόμασταν, που μας ανταγωνίστηκαν, που σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους, που, που, που… και που τελικά κι αυτούς τους συγχωρέσαμε μέσα μας γιατί ο καθένας μέχρι εκεί που φτάνει η ψυχή του μπορεί.
Ωδή σε αυτά τα πλάσματα, τα λίγα, τα υπέροχα, που πάντα θα αγαπάμε και πάντα θα μας αγαπούν. Στο καλό, το καλύτερο, το κακό και το χειρότερο.
Κι αν δεν έχεις ακόμα τέτοιους φίλους ψάξε να βρεις και να μεταμορφωθείς κι εσύ, σε έναν από αυτούς.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
