Διανύουμε τον αιώνα του φαίνεσθαι κι από επιφάνεια και επίπεδο δάπεδο άλλο τίποτα. Δε χρειάζεται όμως να ασχολούμαστε μονίμως με τα κακώς κείμενα, αλλά με τα άλλα, αυτά που κανένα μέσο ενημέρωσης δεν εστιάζει ποτέ.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι -λίγοι- άνθρωποι, που ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις καν, τους διακρίνεις από τον αέρα ελευθερίας που αποπνέουν και από μια ήρεμη διάθεση, που δεν εξαρτάται καθόλου από το που βρίσκονται και με ποιόν.
Κι αυτό γιατί δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και δεν κάνουν το παραμικρό για να κερδίσουν τη συμπάθεια τους ή την προσοχή τους. Σέβονται τους γύρω τους μεν, αλλά δεν πέφτουν ούτε λίγο στην παγίδα του θεαθήναι. Κι αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν το έχουν ανάγκη.
Ανεξάρτητα από το τι μπορεί να επαγγέλλονται, από πού μπορεί να κατάγονται και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ταμπέλα, είναι ολοκληρωμένοι και αληθινοί, μέσα σε έναν υποκριτικό κόσμο κι όταν γνωρίσουν κι ερωτευθούν έναν άλλον άνθρωπο σαν κι αυτούς, τότε συμβαίνει το θαύμα.
Δημιουργείται ένα ευτυχισμένο, ήρεμο κι αγαπημένο ζευγάρι που δεν ασχολείται με κάτι άλλο, εκτός από την ουσία του.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν, φαίνονται ήσυχοι, σχεδόν αδιάφοροι με την πρώτη ματιά. Με τη δεύτερη όμως καταλαβαίνεις ότι ζουν σε έναν διαφορετικό, όμορφο μικρόκοσμο. Τον δικό τους, χωρίς κόλακες και αυλικούς.
Δεν ξέρουν να ζηλεύουν, να αμφισβητούν. Δεν είναι εγωιστές, δεν είναι ανασφαλείς και δεν φοβούνται.
Συνυπάρχουν ο ένας με τον άλλον σε ένα πλαίσιο ελευθερίας και σεβασμού χωρίς την ανάγκη θεατών, αφού δεν θέλουν να διαφημίζουν την αγάπη τους, δεν επιδεικνύονται σε κανέναν γνωστό ή άγνωστο και δεν γίνονται κραυγαλέοι με κανέναν απολύτως τρόπο.
Δεν χρειάζονται την επιβεβαίωση και το θαυμασμό κάποιου για να νιώσουν σπουδαίοι και δεν τους ενδιαφέρει να συγκριθούν ή να παρατηρήσουν άλλους για να δουν που βρίσκονται οι ίδιοι. Είναι γεμάτοι και ήρεμοι με ό,τι νιώθουν και ό,τι έχουν, αυτοί οι ίδιοι γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς.
Σιωπηλά γύρω τους μα δυνατά μεταξύ τους.
Μην βιαστείς να σκεφτείς ότι ίσως είναι βαρετοί και γλυκανάλατοι. Ίσως να μην σε κοιτάξει ποτέ κάποιος με την ίδια λατρεία όπως κοιτάζονται αυτοί οι δύο. Ίσως ποτέ να μην επικοινωνείς με κάποιον τόσο καλά όπως αυτοί οι δύο.
Η ηρεμία στη σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων δεν είναι ένδειξη βαρεμάρας αλλά επικοινωνίας, σιγουριάς και ευτυχίας.
Δείχνουν απόλυτα κατασταλαγμένοι και αμετάκλητα αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Κάποιες φορές μπορεί να δεις δίπλα τους και παιδιά κι εκεί είναι που λες μέσα σου, «οκ, θέλω να μάθω πώς το κάνουν».
Προσωπικά, αυτά τα ζευγάρια τα χαίρομαι και προσπαθώ να τα καταλάβω για να μάθω κάτι χρήσιμο. Να βρω το μυστικό αυτής της αρμονικής συνύπαρξης. Αυτής της σιωπηλής και συγχρόνως δυνατής αγάπης.
Μιας αγάπης που δείχνει τόσο ανυπέρβλητη που αναρωτιέμαι αν οι υπόλοιποι έχουμε αγαπήσει πραγματικά ή αν όλα περιστρέφονταν τελικά γύρω από την ανάγκη να ικανοποιούμε τον εγωισμό μας, την κτητικότατα, τη φιλαρέσκεια και την ανασφάλεια μας.
Εκείνοι είναι ώριμοι και ολοκληρωμένοι, με αποτέλεσμα να δημιουργούν μια ώριμη και ολοκληρωμένη σχέση και με κάποιον άλλον. Αυτό είναι το κλειδί. Αγαπούν τα χαρίσματα και τα ελαττώματα τα δικά τους και του άλλου χωρίς να παγιδεύονται στα δήθεν πρότυπα της εποχής μας ή στα μάτια των τρίτων για το τι πιστεύουν γι’αυτούς.
Η αγάπη τους είναι εσωστρεφής και μεταμορφώνει τελικά το ζευγάρι αυτό σε μια οντότητα δύναμης και ενότητας που δεν μπορεί να κατανοήσει εύκολα ο μέσος εγωκεντρικός νους.
Την επόμενη φορά που θα δεις ένα τέτοιο ζευγάρι, παρατήρησε το. Έχει κάτι να σου μάθει. Θα το αναγνωρίσεις αμέσως, από την διακριτικότητα της ευτυχίας του.
Συντάκτης: Ελεωνόρα Μπούσουλα
