Έχεις νιώσει ποτέ αυτή την αστέρευτη λαχτάρα μέσα σου; Να θέλεις κάτι τόσο πολύ που να σε κινητοποιεί και μόνο η σκέψη του; Η ιδέα που έχεις γι’ αυτό στο μυαλό σου; Να καίγεσαι ν’ αποκτήσεις κάτι πάση θυσία κι όλες σου οι ενέργειες ν’ αφορούν αυτό. Να κοιμάσαι και να ξυπνάς με μια μόνο ιδέα στο μυαλό, να σου πετάγεται μέσα στην ημέρα σαν υπενθύμιση κι εσύ να το αποζητάς όλο και πιο έντονα. Θυμίζει την καψούρα ή μπορεί και να είναι, γιατί σε καίει τόσο βαθιά κι ανεξίτηλα, που δεν μπορείς παρά να της παραδοθείς.
Εκείνη τη στιγμή που ετοιμάζεσαι να τ’ αφήσεις να μπει στην καθημερινότητά σου, το σταματάς, κλείνεις την πόρτα, τρέχεις κάπου μακριά και προσπαθείς να το βγάλεις από το μυαλό σου. Μάταιο. Ξαφνικά συμπεριφέρεσαι σαν να μην το θέλεις, σαν να τρέμεις μήπως και συμβεί κάτι δραματικό μόλις το αποκτήσεις. Οπότε το απορρίπτεις, το σαμποτάρεις και το πετάς σε κάποια σκοτεινή μεριά του μυαλού σου, ελπίζοντας πως δε θα χρειαστεί να το αντικρίσεις ξανά. Το φοβάσαι γιατί το είχες ήδη στον νου σου, το περιεργαζόσουν και σχεδόν το είχες κάνει δικό σου, το είχες οραματιστεί σε τέτοιο βαθμό, που μερικές φορές η αλήθεια δεν ξεχώριζε από τη φαντασία.
Μπορεί κάποια στιγμή να το γεύτηκες και λίγο, να το άγγιξες λίγο παραπάνω και να γλυκάθηκες από τη γεύση του, το άρωμα που άφηνε στην σκέψη σου. Το άφησες για λίγο πάνω σου, να το νιώσεις λίγο μοναδικά κτήμα σου. Έπειτα ξύπνησες· δε σου άνηκε και το έδιωξες από κοντά σου. Όλα για λίγο, όλα με το σταγονόμετρο, πάντα για λίγα μονάχα δευτερόλεπτα, ποτέ για πάντα, από φόβο μήπως και συνηθίσεις την ευτυχία.
Μπορεί ν’ ακούγεται κάπως οξύμωρο αλλά μπορεί να είσαι ικανοποιημένος με μια ενδιάμεση κατάσταση ευτυχίας και δυστυχίας, τίποτα τραγικά καλό, μα ούτε και κάτι απελπιστικά κακό. Μια μέση συνθήκη, όπου έχεις εφησυχαστεί με την πραγματικότητα και την έχεις αποδεχτεί. Τίποτα δε θα πάει χάλια, δε θα πονέσεις πολύ και δε θα πληγωθείς ανεπανόρθωτα από καταστάσεις κι ανθρώπους. Θα μπορείς να έχεις μια ήπια καθημερινότητα, χωρίς εντάσεις και σκαμπανεβάσματα. Αλλά δε θα υπάρχουν κι οι σπουδαίες χαρές, οι μεταμεσονύχτιες ανακουφίσεις για κάτι που πέτυχες μετά από καιρό, το δημιουργικό αυτό άγχος που σε ξεκουνάει από τη θέση σου και σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Διαρκώς ζεις σ’ ένα αιώνιο «περίμενε» που στην αρχή το περνάς για κανονικούς ρυθμούς ζωής, αλλά στο τέλος καταλήγεις να μετράς τ’ απωθημένα σου. Απωθημένα που δεν μπορείς να ξεπεράσεις με πολλά ποτήρια κρασί και πολύ κλάμα με τη συμπαράσταση των φίλων σου κάθε σαββατόβραδο, αλλά παλεύεις να ξεχάσεις όταν κοιτάς κάπως αδιάφορα τους τοίχους του σπιτιού σου. Γιατί τότε σε χτυπά η συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση, όχι της αποτυχίας στη ζωή, αλλά αντίθετα, η καθυστέρησή της.
Εκείνο το τρένο που έπρεπε να σε αφήσει στον προορισμό που λαχταρούσες, περίμενες για χρόνια (σου φάνηκε) κι εσύ κατέβηκες στη λάθος στάση. Όμως προσαρμόστηκες στο μέρος εκείνο, βρήκες πράγματα που σε γέμιζαν, απλώς όχι ολοκληρωτικά. Πάντα κάτι σαν να έλειπε κι εκείνη η ανάμνηση της σκέψης ή και της εμπειρίας, κάλυπτε το κενό. Κάποια στιγμή, που ένιωσες πως ξύπνησες από τον λήθαργό σου, ένιωθες εσύ ο ίδιος ίσως «κενό», ατελείωτες τελίτσες που περίμεναν κάποιον να συμπληρώσει κάτι πάνω τους, μια γραμμή που περιοριστικά σ’ έβαλε σ’ ένα καλούπι κι ο φόβος σου σε άφησε εκεί μέσα.
Άτιμο πράγμα ο φόβος. Σ’ αφήνει να νομίζεις πως έχεις δει τα όρια του εαυτού σου και θεωρείς πως σε σταματά επειδή ξέρει πως θ’ αποτύχεις. Έτσι, σου κερδίζει κατά κάποιο τρόπο χρόνο. Σε κάνει ν’ αναβάλλεις πράγματα, επιδιώξεις, να μειώνεις τους στόχους σου, να βάζεις σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου και να τοποθετείς πάντα λίγο πίσω αυτά που σε κρατούν ξύπνιο το βράδυ. Τα σκέφτεσαι και τα θέλεις, θα έλεγες θαρραλέα στον εαυτό σου. Τα σκέφτεσαι, τα θέλεις και τα διεκδικείς· θα το έλεγες;
Φοβάσαι κάτι γιατί το αποζητάς τόσο έντονα που μόνο και μόνο η ιδέα της πραγματοποίησής του σε σοκάρει. Όλα τα «μήπως, αλλά, εγώ δεν…» που τριγυρνούν το μυαλό σου σε κάνουν να παγώνεις, να τρέμεις και στο τέλος να τα παρατάς. Μήπως κι αλλάξεις, δεις τη ζωή αλλιώς κι αναθεωρήσεις; Είσαι οι επιλογές σου αλλά κι οι αρνήσεις σου, οι δεύτερές σου ευκαιρίες, τα ξεκινήματα κι οι αποτυχίες, οι ανακαλύψεις για τον εαυτό σου κι οι συνειδητοποιήσεις για εκείνον.
Ευτυχώς όμως το σύμπαν -μπορεί να σου φανεί παράδοξο αλλά- ακούει κι ακούει καθαρά όλα εκείνα που εσύ προσπαθείς να κρύψεις από τον εαυτό σου. Μην περιμένεις να στα δώσει στο χέρι όμως, μαζί με γράμμα αφιερωμένο στις προσπάθειες που κατέβαλες για να τ’ αποφύγεις. Θα στα φέρει μπροστά σου, θα σ’ αφήσει να τα δεις και να επιλέξεις τελικά τι θα κάνεις μ’ αυτά. Μπορεί να φοβάσαι, γι’ ακόμα μια φορά όμως θα δελεαστείς να κυνηγήσεις όλα όσα τρέμεις ν’ αγγίξεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
