Δεμένοι· αυτό είναι άραγε οι ερωτευμένοι;

Ο έρωτας φαντάζει να ενώνει τους ερωτευμένους με κλωστές· άλλες ξεκινούν απ’ την καρδιά, άλλες απ’ την ψυχή, άλλες από τα μάτια, άλλες απ’ το μυαλό. Όλες καταλήγουν μέσα μας, προσκρούουν με ταχύτητα σε κομμάτια του εαυτού μας, πέφτουν σε βαθουλώματα ελλείψεων και ρέουν στις φλέβες τόσο απαλά και φυσικά που θεωρούμε πως είναι αληθινές. Κόκκινες, λεπτές και δυνατές κλωστές περιβάλλουν όλο μας το «είναι» και καθορίζουν τη ζωή μας. Μας ενώνουν πρωτόγνωρα και πρωτόγονα με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να αφήσουμε να μας αγγίξουν, να μας προσφέρουν τις κλωστές τους να τις κρατήσουμε, να τις νιώσουμε, να τις λατρέψουμε, να δεθούμε μαζί τους. Δεμένοι. Αυτό είναι άραγε οι ερωτευμένοι;

Ας μην απορρίψουμε αμέσως την αλήθεια αυτή, μιας και θα λέγαμε ψέματα στον εαυτό μας εάν υποστηρίζαμε πως δε μας αρέσει η ιδέα (με παιδική αφέλεια) να είναι κάποιος δεμένος μαζί εμάς, να εξαρτάται από μας. Μπορεί οι λέξεις να ακούγονται βαριές όταν πέφτουν στην αντίληψή μας, μα σε ήπια μορφή αυτό το «ρομαντικό δέσιμο» φαίνεται ονειρικά πλασμένο. Η προσοχή του άλλου είναι στραμμένη πάνω μας, μας φροντίζει και θέλει να έχει την αποκλειστικότητα του έρωτά μας, προσπαθεί να ικανοποιεί κάθε μας επιθυμία, να μας κάνει χαρούμενους, μας θέλει κοντά του και του λείπουμε όταν βρισκόμαστε μακριά. Ποιο είναι το πρόβλημα σε όλο αυτό; Γοητευόμαστε από τέτοιες συμπεριφορές και συχνά τις επικροτούμε, όχι μόνο με τις λέξεις και με τη στάση μας, αλλά κυρίως με τις σκέψεις μας. Γιατί να εμποδίσουμε τον άλλον να μας δίνει την προσοχή που έχουμε ανάγκη, γιατί να σταματήσουμε έναν άνθρωπο που μας κάνει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί; Αυτό θα ήταν αχαριστία, έλλειψη ενσυναίσθησης και πιθανόν χαζομάρα από μέρους μας. Πείθουμε τον εαυτό μας πως θα δεχόμαστε για πάντα τη θεϊκή του λατρεία και συνεχίζουμε να την απολαμβάνουμε ήσυχοι στη μικρή μας φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς. Η βελόνα όμως του εγωισμού και της πραγματικότητας μάς χαλάει το παραμύθι που αφήσαμε να γράψει ο άλλος για εμάς.

Οι άνθρωποι κάπως κυνικά θα λέγαμε πως είμαστε εγωιστές, χωρίς βέβαια αυτό το χαρακτηριστικό να έχει πάντα αρνητικό πρόσημο. Άρα, τίποτα από όσα κάνουμε δε γίνεται μόνο για καλό του άλλου. Κάνουμε σχέσεις για να διώξουμε τη μοναξιά μας, για να κάνουμε παιδιά και οικογένεια, για να έχουμε κάποιον δίπλα μας, για να μοιραστούμε την εγωιστική ζωή μας. Ο έρωτας είναι ίσως από τους πιο ποιητικούς λόγους που οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν: για να γνωρίσουν εκείνον που θα κάνει την καρδιά τους να σκιρτήσει και ίσως δώσει νόημα στην καθημερινότητά τους. Οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον έρωτα σαν ένα περίπλοκο δέσιμο με το οποίο θα κρατήσουν τον άλλον κολλημένο πάνω τους και θα τον κάνουν να εξαρτά την προσωπική του ευτυχία από εκείνους καταλαβαίνουν δημιουργούν δυσλειτουργικές σχέσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τόσο εκείνος που προσφέρει τις κλωστές, όσο και εκείνος που τις δέχεται, σφάλλει.

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να ερωτεύεται και να το εκδηλώνει με τρόπο εξαρτημένο, κάποια στιγμή θα δείξει τις πραγματικές του επιθυμίες και ίσως τότε δούμε έναν άλλον χαρακτήρα από αυτόν που έχουμε συνηθίσει να αγαπάμε. Θα αντικρίσουμε την αλήθεια, γιατί η στάση του δεν ήταν παρά μια στρατηγική για να επιβιώσει. Μπορεί να ‘ναι και τεχνική που ακολουθεί εξ ανάγκης από την παιδική ηλικία. Υιοθετεί με μεγάλη ή μικρότερη επιτυχία έναν ψεύτικο εαυτό που θέλει να αναλαμβάνει συνεχώς την ευθύνη κάποιου άλλου: γονέα, αδερφού, κάποιου σημαντικού συγγενικού προσώπου, του/της συντρόφου. Έχει μάθει να αναζητά και να βρίσκει την ευτυχία έξω από αυτόν, θεωρεί πως ο εαυτός του δεν είναι ικανός να του προσφέρει όσα μπορεί κάποιος εξωγενής παράγοντας και γι’ αυτό τον τοποθετεί μονίμως σε δεύτερη μοίρα.

Αυτό όμως δε σημαίνει πως για τον υπέρμετρο έρωτα που θεωρεί πως προσφέρει δε θα ζητήσει ανταλλάγματα. Αλλά ας μη γελιόμαστε, ποτέ δε θα το πει ξεκάθαρα. Η επικοινωνία δε θα είναι ιδανική όπως στην αρχή, τα όρια θα είναι δύσκολο να τοποθετηθούν και θα ξεμακραίνουν μέχρι που θα φαντάζουν ασφυκτικός κλοιός. Η εμπιστοσύνη θα τρέμει, θα κλονίζεται μέχρι που θα μετατραπεί σε φόβο, η ζήλια θα πάρει τη θέση του ενδιαφέροντος και η έκφραση βαθύτερων συναισθημάτων θα αποδειχθεί απατηλό όνειρο. Σιγά σιγά το οικοδόμημα θα αρχίσει να φθείρεται, αλλά ποιος παρατάει τον έρωτα με την πρώτη, τη δεύτερη ή την τρίτη δυσκολία; «Πρέπει να παλεύεις για εκείνον που σε αγαπά και αγαπάς», μας είπαν κι εμείς ακολουθήσαμε πιστά τις συμβουλές, ενώ είδαμε τα σημάδια. Ήταν μπροστά μας, αλλά για ακόμα μια φορά μείναμε κολλημένοι σε μια παρελθοντική φενάκη, γιατί στην τελική εφησυχάσαμε στην ιδέα της αιώνιας λατρείας και αφοσίωσης. Αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε για πάντα τις δυσκολίες και τις στεναχώριες που γίνονται ολοένα και πιο έντονες, ούτε το γεγονός πως για εκείνους η αγάπη είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Εφόσον δεν έχουν μάθει την υγιή αγάπη, θα σύρουν κι εμάς σε μια δυσλειτουργική σχέση που η επιβεβαίωσή της θα είναι το αμοιβαίο άλγος.

Μια τραγικά σύντομη ιστορία συνεξάρτησης: Η αγάπη πονάει. Πονάμε μαζί, γιατί αγαπιόμαστε. Σε αγαπάω, γι’ αυτό σε δυσκολεύω. Εσύ το δέχεσαι, γιατί ελπίζεις. Η ελπίδα μας θα σβήσει τελευταία, αλλά θα σβήσει. Μέχρι τότε όμως θα προσπαθήσουμε κι οι δύο να επιβιώσουμε σε κάτι που μας καταστρέφει. Θα χαθούμε από τον κόσμο και δε θα μάθουμε ποτέ να αγαπάμε ειλικρινά, αλλά θα χαθούμε μαζί. Θα μείνουμε με την απορία εάν ισχύει αυτό που κάποτε είχαμε ακούσει: πως οι άνθρωποι που ‘ναι πραγματικά ερωτευμένοι είναι εκείνοι που αισθάνονται ελεύθεροι. Δυστυχώς δε θα μάθουμε πώς είναι να ζεις χωρίς περιορισμούς. Δυστυχώς δε θα βιώσουμε την ευφορία του έρωτα. Αλίμονο σε εμάς που δε φύγαμε όταν έπρεπε και αλίμονο σε εκείνους που μας μοιάζουν και μένουν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!