Δυο gay μπαμπάδες σ' ενοχλούν μόνο αν είσαι βλάκας

Jamie: Φοβάσαι μήπως σε λένε queer;

Ste: Είσαι;

Jamie: Ίσως… ίσως όχι.

Ste: Κι εσύ;

Jamie: Queer;

Ste: Gay.

Jamie: Είμαι χαρούμενος. Χαίρομαι όταν είμαι μαζί σου…

(Beautiful Thing-1996)

2022, ημέρα κι ώρα άγνωστη κι η κοινωνία ακόμα σοκάρεται που βλέπει δύο άνδρες να φιλιούνται, να κρατιούνται χέρι χέρι και να κάνουν οικογένεια. Δύο άνδρες ερωτευμένοι που αγκαλιάζονται και φιλιούνται, πάντα θα έχουν τα βλέμματα στραμμένα πάνω τους για τους λάθος λόγους. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα αποστρέψει το βλέμμα του γιατί απλά «δεν μπορεί να τους κοιτάει», πάντα θα υπάρχει εκείνος που θα πει την όποια βρισιά, πάντα θα υπάρχει εκείνος που θα τους επιτεθεί και πάντα θα υπάρχει εκείνος που θα σκεφτεί πως «πρέπει να είναι λιγότερο προκλητικοί».

Οπότε, τώρα που βλέπουν στην τηλεόραση, σε δημόσια μετάδοση, δύο άνδρες να έχουν δημιουργήσει μια οικογένεια, έχοντας ένα κοριτσάκι που το φροντίζουν, του χτενίζουν τα μαλλιά, που το κοιμίζουν, πηγαίνουν στους αγώνες της, της βάζουν όρια, χορεύουν και παίζουν μαζί του και το αγαπούν. Γιατί όμως γίνεται τόσος σάλος, θετικός κι αρνητικός, μ’ αυτή την εικόνα;

Κάποιοι θα πουν πως είναι εικόνα που δεν έχουμε συνηθίσει. Αλλά δε ζούμε πλέον στο 1800 όπου οι άνθρωποι διαφορετικής σεξουαλικής ταυτότητας από τους στρέιτ έπρεπε να κρυφτούν και να καταπιέσουν τον εαυτό τους κι αν κάποιος θεωρεί πως κακώς, τότε μάλλον είναι βαθιά βλάκας, ένας φοβισμένος βλάκας. Ο έρωτας, η αγάπη κι η οικογένεια δεν έχουν προκαθορισμένο χρώμα, συγκεκριμένη σεξουαλικότητα ή ηλικία αλλά ούτε και είναι προνόμιο ενός μόνο φύλου. Ακόμα όμως δεν έχουμε φτάσει στο σημείο όπου αυτό είναι δεδομένο για όλους και γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να δείχνουμε κάθε χρόνο σε γιορτές ή στην περίοδο του pride διαφημίσεις, να προάγουμε προϊόντα με ουράνια τόξα για να αποδείξουμε πως υποστηρίζουμε όλους τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως οι νομοθεσίες για να παντρευτούν, να αποκτήσουν παιδί με υιοθεσία ή παρένθετη μητέρα αλλά και η μετέπειτα ζωή τους δεν παύει να είναι δύσκολη. Η εκπροσώπησή τους στον δημόσιο διάλογο αλλά και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους παραμένει στη σκιά, φαίνεται σαν να αποκτούν ορισμένα, αρνητικά πάντα, χαρακτηριστικά μόλις πουν πως δεν είναι στρέιτ. Φυσικά είναι αναμενόμενο πως στο μυαλό των περισσοτέρων, προνομιούχων, στρέιτ ανδρών δεν μπορούν (για κάποιον λόγο που μάλλον μόνο εκείνοι ξέρουν) να γίνουν καλοί γονείς ή δε θα έπρεπε καν να το σκέφτονται. Η οικογένεια στο στερεοτυπικό μας μυαλό, πρέπει να έχει μια μαμά, έναν μπαμπά και ιδανικά δύο παιδάκια (κι ένα σκυλάκι να τρέχει στον κήπο). Εάν για κάποιον λόγο, ακόμα κι εάν αυτή η αιτία είναι η αγάπη, αλλάξει αυτό το σχήμα, τότε ταραζόμαστε, ξενίζουμε, το απορρίπτουμε, το μισούμε χωρίς κάποια δικαιολογία και λειτουργούμε αδιάφορα ή και επιθετικά απέναντι του.

Από τις μονογονεϊκές οικογένειες συνήθως με μητέρες μέχρι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, η πολιτεία δείχνει κάπως ξεκάθαρα την αντιπάθειά της. Όμως και οι υπόλοιποι, ακόμα κι όταν δεν αντιδρούμε έντονα προς εκείνα αλλά αδιαφορούμε, δεν αντιλαμβανόμαστε πως είναι σαν να συμφωνούμε με τη στάση των υπολοίπων. Μπορεί να μην πούμε ποτέ καμία προσβολή ή να τους δείξουμε με το δάχτυλο αλλά και η σιωπή μας αποδεικνύει πως ακόμα μέσα μας τους θεωρούμε «διαφορετικούς» από εμάς, λες κι όλοι οι στρέιτ είμαστε ίδιοι ο ένας με τον άλλον.

Διστάζουμε να τους ρωτήσουμε πώς νιώθουν, να μας εξηγήσουν ή να αναζητήσουμε εμείς για όσα δεν καταλαβαίνουμε, να τους δείξουμε πως δε διαφέρουν από εμάς, πως εάν έμπαιναν δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες στη συνάντηση γονέων δε θα τους κοιτούσαμε με περιφρόνηση. Είναι κάπως απογοητευτικό πως για ακόμα μια φορά αποδεικνυόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων γιατί μετά από 1969 (και τα γεγονότα στο gay bar Stonewall Inn) ακόμα άνθρωποι δολοφονούνται, απολύονται, αποκλείονται από την κοινωνία, περιορίζονται στις αποφάσεις ζωής τους λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεών τους. Οπότε αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ταρακουνηθούμε. Να ταρακουνηθούμε με οποιονδήποτε τρόπο από τη θέση μας ώστε να καταλάβουμε πως στην πραγματικότητα δεν είναι εκείνοι το πρόβλημα, αλλά εμείς.

Δε μας πειράζει τόσο που δύο άνδρες μεγαλώνουν ένα κοριτσάκι αλλά η ιδέα και μόνο πως ίσως εκείνοι το κάνουν καλύτερα, πιθανόν εκείνοι θα πάρουν την πρωτοκαθεδρία στην αξία της κοινωνίας ή μας δημιουργήσουν κι υποψίες σχετικά με τον εαυτό μας. Μπορούν να ζουν ελεύθεροι -πάλι καλά- να ψηφίζουν αλλά όχι και να κάνουν ό,τι κάνουμε κι οι στρέιτ. Παρ’ όλο που -σοκαριστικό- από στρέιτ γονείς γεννιούνται ομοφυλόφιλα παιδιά αλλά κι οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να μεγαλώσουν στρέιτ παιδιά, ακόμα πιστεύουμε πως είναι κάτι παρά τη φύση του ανθρώπου! Κάτι το ανήθικο, σχεδόν το εγκληματικό (σε κάποιες χώρες βάσει νόμου) είναι το να μην προσδιορίζεσαι ως στρέιτ, πόσο μάλλον να θέλεις να έχεις και παιδί με τον σύντροφό σου.

Για όσους αναρωτιούνται για ποιον λόγο προβάλλονται τέτοιες διαφημίσεις, είναι γιατί ακόμη έχουμε ανάγκη να διαφημιστούν για να αναγνωριστούμε όλοι ως ίσοι, μπας και καταλάβουμε πως η αγάπη είναι αγάπη. Κι αυτό θα πρέπει να μας αρκεί.

ΥΓ: Το ίδρυμα Ωνάση απάντησε με τον καλύτερο τρόπο στα ομοφοβικά σχόλια κάτω από την ανάρτηση του σποτ που ήθελαν τα κόκαλα του Ωνάση να τρίζουν από τον τάφο του. “Δεν τρίζουν” είπαν κι έκλεισε το θέμα. 

Πηγή φωτογραφίας: Documento

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!