Έκσταση είναι να χαμογελάτε στο τέλος του φιλιού

«Φιληθήκαμε κι απομακρυνθήκαμε αργά ο ένας από τον άλλον, σαν να έπρεπε να κοιταχτούμε κατάματα για να καταλάβουμε, για να μας καταλάβουμε. Έμοιαζε σαν μια υπόκλιση, παρ’ όλο που δεν υποκλιθήκαμε και παρ’ όλο που δεν υποκριθήκαμε. Κοιταχτήκαμε. Επιβεβαιωθήκαμε. Ηρεμήσαμε κι αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, όπως ποτέ ξανά. Ήμασταν ντυμένοι και τα μάγουλά μας ήταν αναψοκοκκινισμένα. Τα δάχτυλά μας είχαν μείνει μετέωρα, μήπως και χρειαστεί να πιάσουμε γρήγορα ο ένας τον άλλον για να μη φύγουμε πιο μακριά. Χαμογέλασα μονάχα. Κάτι καιγόταν μέσα μας. Όχι απαλά. Μας κατέτρωγε. Δε γινόταν να μην το αφήσουμε. Χαμογέλασες, γιατί ήξερες.»

Ίσως θα έπρεπε να απαγορευτούν τα φιλιά που δεν τελειώνουν μ’ ένα χαμόγελο. Από μικρό κι αθώο μέχρι πλατύ και περήφανο, σαν να μη σε νοιάζει να σε δει κάποιος ευτυχισμένο κι ελεύθερο να δείξεις την ευφορία σου. Να ξέρεις πως όταν ανοίξεις τα μάτια μετά από το αγκάλιασμα των χειλιών σας, ο άλλος άνθρωπος θα βρίσκεται εκεί, δε θα χρειαστεί να αγχωθείς μήπως χαμηλώσει το βλέμμα αν τον κοιτάξεις.

Μπορεί να μη φαίνεται σαν κινηματογραφική σκηνή, ούτε να γίνει κάτω από τις καταλληλότερες συνθήκες, μπορεί τα πάντα να έχουν πάει στραβά μέσα στη μέρα, αλλά λίγη σημασία έχουν όλα. Είναι αυτή η στιγμή της ανακούφισης και της ασφάλειας με τις κλωστές των χειλιών να τεντώνονται και να ξεχύνονται στο πρόσωπο, δημιουργώντας τους πιο απίθανους συνδυασμούς. Κανείς ποτέ δε θα χαμογελάσει όπως εσύ.

Νιώθεις κι εσύ αυτή την ευδαιμονία, ντοπαρισμένος με έρωτα χωρίς να περιμένεις να σε επιβεβαιώσει. Εκείνη τη στιγμή αισθάνεσαι σιγουριά τα απόλυτα συναισθήματα που σου είπαν πως είναι επικίνδυνα χορεύουν μαζί σου ένα βαλσάκι. Αλλά όπως και το φιλί δε χωρά ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις, έτσι και το χαμόγελο μετά, δεν μπορεί να είναι διστακτικό κι αμφίβολο. Το αφήνεις ή το κρατάς μέσα σου, όμως η κάψα που σου δημιουργεί δε θα του επιτρέψει να μείνει κρυμμένο για πολύ. Μη διστάζεις να το δείξεις. Είναι σαν να πέφτεις μέσα στη θάλασσα μετά από εκείνη την αποπνικτική μέρα του Αυγούστου, θα έχεις εκείνη την αλμύρα στα χείλη που σου είχε υποσχεθεί ο ποιητής γιατί το χαμόγελο έχει αυτή την ιδιότητα να σε κάνει να νιώθεις σαν να το χρειαζόσουν στη ζωή σου. Έλειπε αυτό το διαφορετικό χαμόγελο.

Έχει μια παιδικότητα μέσα του, σαν ν’ ανακαλύπτεις ένα νέο συναίσθημα για πρώτη φορά και μαθητούδι ακόμα σε αυτό, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να το απολαύσεις, να το γευθείς, να το βιώσεις και να το αφήσεις να σε κατακλύσει. Μακάρι να μπορούσα να σου πω πώς μοιάζει -έστω πώς θα το καταλάβεις- αλλά η αλήθεια είναι πως εξαρτάται τελείως από σένα· είναι από αυτά τα πράγματα που φαίνονται εξαρχής κι όσο και να το προσπαθείς, δε θα μπορείς ν’ αναγκάσεις το χαμόγελο να βγει.

Γεμάτο πείσμα δύσκολα ξεπηδά, μα αν το κάνει να ξέρεις πως ακόμα πιο δύσκολο θα είναι να το καταπιέσεις. Είναι η υπόσχεση πως το φιλί εκείνο, το πρώτο ουσιαστικό και γεμάτο νοήματα, ήταν μόνο η αρχή, ήταν μόνο ένα ξεκίνημα αλλά και την ίδια στιγμή έγινε εξάρτηση. Θα έχεις ανάγκη αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου, σαν να έχει τη δύναμη να σου προξενήσει αυτή την αντίδραση, αυτή την αίσθηση της παράδοσης της ιδιωτικότητας.

Βρίσκει νόημα η φράση που λέει «λάμπει όλο το πρόσωπο» γιατί μπορείς ν’ αντιληφθείς πως πραγματικά λάμπεις, ακόμα κι εάν εσύ δεν το δεις ποτέ, ακόμα κι εάν κανένας φακός δεν μπορεί να καταγράψει με απόλυτη ακρίβεια αυτό το συναίσθημα. Εσύ θα το καταλάβεις. Φλέγεσαι με τρόπο διαφορετικό από εκείνο του άγχους ή της αγωνίας, είναι μια κατάσταση πλήρους χαλάρωσης αλλά και ταυτόχρονης θέρμης και θέλησης. Μπορεί να επιθυμείς τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μια γαλήνη στην ατμοσφαίρα. Σαν τα πάντα να είναι εντάξει τώρα, να έχει επέλθει μια συμπαντική ισορροπία. Σαν να μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Υπάρχει μεγαλύτερη έκσταση απ’ αυτήν;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!