– Συγγνώμη, ο έρωτάς μου αργεί πολύ ακόμη;
– Το παιδί έχει φύγει.
Ακούς τα «ο έρωτας θα σε βρει από εκεί που δεν το περιμένεις, μη βιάζεσαι, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα ερωτευτείς παράφορα και δε θα μπορείς να σκέφτεσαι τίποτ’ άλλο» και κάτι δεν πάει καλά. Κάτι αισθάνεσαι πως δε λειτουργεί σωστά σ’ αυτή τη συμπαντική συγκυρία που σου εγγυάται πως θα γνωρίσεις αυτόν επιτέλους τον έρωτα. Εκείνον που με τόση προσμονή παρακαλάς -σχεδόν- να έρθει να σε βρει, εκείνον που οραματίζεσαι γιατί εάν δεν τον έχεις ονειρευτεί, τι θα ξέρεις να ζητήσεις; Είναι ο έρωτας των ταινιών και των βιβλίων σου, έχει μια ρομαντική νότα, είναι κάπως ανέμελος στο μυαλό σου κι ανεπιτήδευτος. Αλλά για κάποιο άγνωστο, μυστικιστικό κι ίσως υπερφυσικό λόγο, αρνείται να σου φανερωθεί.
Στην αρχή δεν απελπίζεσαι, παραμένεις ονειροπόλος και βέβαιος για την εμφάνισή του. Λες πως αποκλείεται να μείνεις εσύ μόνος για πάντα, πως κάποιος εκεί έξω θα σ’ ερωτευτεί γιατί το αξίζεις και γιατί θέλεις κι εσύ να τον ερωτευτείς. Θέλεις να τον γουστάρεις πολύ αυτόν τον άνθρωπο, να ταυτίζεσαι μαζί του, να είσαι ο εαυτός σου- κι εκείνος φυσικά. Γι’ αυτά, προφανώς αξίζει και να περιμένεις. Αλλά κάπως σαν να άργησε, σαν να χάθηκε στον δρόμο προς εσένα, κάπου να έστριψε λάθος, ίσως σκόνταψε, ίσως έρχεται από πολύ μακριά, μπορεί και να έπεσε μετεωρίτης εκεί όπου μένει.
Ούτε και τότε τα παρατάς. Βγαίνεις έξω, γνωρίζεις νέους ανθρώπους, παλεύεις ίσως να βγεις λίγο από το καβούκι σου και προσπαθείς να είσαι αισιόδοξος. Ποτέ δεν είναι αργά για τον έρωτα. Μπορεί κάποια στιγμή να σου κινήσει ένας άνθρωπος το ενδιαφέρον, να κάνεις μια φιλότιμη προσπάθεια, ακόμα και να βγεις ραντεβού μαζί του, αλλά το σύμπαν αποφασίζει γι’ ακόμα μια φορά να τα χαλάσει όλα. Το άτομο αυτό μπορεί να μη σε θέλει -κι όμως συμβαίνει-, μπορεί εσύ στην τελική να μην το θέλεις, μπορεί σε κανέναν από τους δυο σας να μη γίνει αυτή η σύνδεση. Επιστρέφεις λοιπόν πάλι στην αρχή.
Διαβάζεις κι αυτά τα άρθρα που σου λένε πως «πρέπει να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να πιστέψεις στις δυνάμεις σου και να βελτιωθείς για σένα» και δεν έχουν άδικο. Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Αλλά εσύ δεν τα χρειάζεσαι αυτά, τη στιγμή που καταριέσαι θεούς και δαίμονες, που κλαις και μετά γελάς, που τα παρατάς όλα και δε θέλεις να σκέφτεσαι τίποτα, που λες από τη μια «καλύτερα μόνος» αλλά μετά σου λείπει αυτό που δεν έχεις. Η προσωπική ανάπτυξη είναι σημαντική με ή χωρίς σχέση, δε θα σταματήσει όταν ερωτευτείς, ούτε είναι δείγμα ολοκλήρωσής της, αλλά δε σε νοιάζει και πολύ όταν έχεις απογοητευτεί από την ερωτική σου ζωή. Το φιλοσόφησες, το συζήτησες με τους φίλους σου, το ανέλυσες, το κατέστρωσες το σχέδιο και τώρα σου λείπει ο άνθρωπος- μικρή λεπτομέρεια. Η παραίτηση όμως είναι λογική, αναμενόμενη και καλοδεχούμενη εφόσον πυροδοτεί μια μετέπειτα σκέψη: γιατί θέλεις να ερωτευτείς;
«Ποιος δε θέλει» θα ήταν μια γρήγορη απάντηση και δε θα διαφωνούσαμε. Είναι ωραίος ο έρωτας. Ομορφαίνει τη ζωή και την κάνει κάπως πιο ανάλαφρη, αλλά ταυτόχρονα και πιο έντονη. Χρειάζεσαι τον άλλον άνθρωπο, τον έχεις από τη φύση σου ανάγκη και τον αναζητάς συνεχώς, θέλεις να μοιραστείς με κάποιον τη ζωή αυτή και να βιώσεις όλα τα συναισθήματα που σου υπόσχεται η κοινωνία, η φαντασία σου, η πραγματικότητα και οι τέχνες. Εάν θέλεις έναν άνθρωπο να σε ολοκληρώσει όμως, να σου μάθει εκείνος πώς να ερωτεύεσαι, πώς να ζεις με πάθος, τότε ψάχνεις κι εσύ λάθος άτομο.
Μπορεί να φαίνεται ιδανικό να σου διδάξει ο άλλος τα πάντα, να σε παρασύρει και να σε μαγέψει, ενώ μπορείς κι εσύ ο ίδιος να μάθεις να ερωτεύεσαι. Γιατί πρέπει αρχικά να καταλάβεις τι έρωτα αναζητάς, τι άνθρωπο θέλεις να έχεις δίπλα σου και πώς θέλεις αυτός ο έρωτας να εκφράζεται. Ένας τυχαίος, χλιαρός κι ίσως αδιάφορος έρωτας δε θα σε συναρπάσει παρά μόνο σαν ιδέα, που θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο μελλοντικά.
Παρ’ όλο που θέλεις κάποια στιγμή να πετύχει αυτό το πείραμα που λέγεται «έρωτας» πρέπει να σκεφτείς -όσο παράδοξο κι εάν σου ακούγεται- τι αποζητάς από τον άλλον κι από τον εαυτό σου. Γιατί μια σχέση χρειάζονται δύο, οπότε όσο κι εάν έχεις παιδευτεί για να βρεις αυτόν τον έναν και τελικά -μετά κόπων και βασάνων- επιτέλους είστε μαζί, θα κληθείς κι εσύ να συνδράμεις κάπως σ’ αυτή τη σχέση.
Στην τελική όμως, ακόμα κι εάν δε θέλεις να το παραδεχθείς, είναι θέμα τύχης, κατάλληλου χρόνου και ψυχικής κατάστασης. Εάν αυτά τα τρία συνδυαστικά καταφέρεις να τα συγχρονίσεις και νιώθεις εσύ ο ίδιος έτοιμος, τότε -συγγνώμη που στο λέω- πρέπει να περιμένεις. Να περιμένεις, όχι έξω από την πόρτα σου μήπως και φέρει ο ταχυδρόμος τον έρωτα σε κόκκινο δέμα, αλλά να πεις συνειδητά στον εαυτό σου πως «θα έρθει». Μπορεί ν’ ακουστεί κοινότυπο αλλά πάντα κάποιος έρχεται· το ζήτημα είναι να είναι ο κατάλληλος για σένα.
ΥΓ: Ο έρωτας είναι πιο όμορφος, όταν είναι λιγότερο αγχωμένος.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
