Fellow Travelers λέγονταν όσοι δεν μπορούσαν να πουν ελεύθερα πως ήταν γκέι ζευγάρι

Δεκαετία του 1950 στην Αμερική, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει λίγα χρόνια πριν κι όλοι μιλούν για τη «χρυσή εποχή» της χώρας που θα μπορέσει ίσως να αντισταθμίσει τα δεινά της προηγούμενης εποχής. Αυτή η άποψη, όμως, δεν εμπεριέχει τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου, τις φυλετικές διακρίσεις που μαστίζουν την κοινωνία, ένα μίσος προς οτιδήποτε κομμουνιστικό και φυσικά τον ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Οπότε, ίσως δεν είναι και τόσο «χρυσή» αυτή η περίοδος για όσους δεν είναι λευκοί, στρέιτ άνδρες με εξουσία (όπως ισχύει και σήμερα) και η ιστορία της σειράς αφορά τους ανθρώπους του περιθωρίου, τα άτομα που δεν είχαν τη δυνατότητα να δείξουν την πραγματική τους ταυτότητα και που έπρεπε να υποδύονται έναν ρόλο.

Εδώ εισέρχονται και οι δύο βασικοί χαρακτήρες της σειράς Fellow Travelers, ο Χόκινς Φούλερ και ο Τιμ Λάφλιν. Ο πρώτος είναι ένας διπλωμάτης – σύμβουλος του γερουσιαστή Wesley Smith, είναι βαθιά χωμένος μέσα στην πολιτική σκηνή, είναι γοητευτικός, νέος κι αδέσμευτος, έξυπνος και το κυριότερο: ξέρει να κρατά κρυφή την προσωπική του ζωή. Από την άλλη βρίσκεται ο Τιμ, ο οποίος είναι ένας θρησκευόμενος νέος που ήθελε να γίνει ιερέας αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ, είναι πιο συνεσταλμένος, πιο αβέβαιος για το τι θέλει να κάνει κι αναρωτιέται συνεχώς εάν είναι αμαρτία αυτό που είναι. Κι από τη στιγμή που αυτοί οι δύο γνωρίζονται, η ζωή συνεχίζει να τους φέρνει κοντά.

Ο Χόκινς και ο Σκίπι (γιατί έτσι τον αποκαλεί χαϊδευτικά) δείχνουν την πραγματικότητα ενός γκέι ζευγαριού τη δεκαετία εκείνη. Έπρεπε κανείς να μην τους δει μαζί να φιλιούνται ή να κρατιούνται χέρι-χέρι, πόσω μάλλον να βγαίνει ο ένας από το διαμέρισμα του άλλου. Ο Σκίπι είναι εκείνος που θέλει να μάθει τον Χόκινς, να συμπεριφέρονται σαν «κανονικό» ζευγάρι καθώς ούτε για φαγητό δεν μπορούσαν να πάνε. Εκείνος όμως φοβάται τη θέση του, τι μπορεί να γίνει, τι θα πει ο κόσμος που τον περιβάλλει ή ακόμα και μήπως τον απορρίψουν, όπως έκανε και ο πατέρας του όταν έμαθε πως ήταν ομοφυλόφιλος. Οπότε, συνεχώς υπάρχει αυτό το κρυφτό κι αυτό το παράπονο ανάμεσά τους, για το πώς είναι η σχέση τους. Βλέποντας μάλιστα άλλους σε παρόμοια κατάσταση με τη δική τους, να δέχονται απειλές ή να ανακρίνονται από πράκτορες, να χρειάζεται να πουν ψέματα ή να καταδώσουν άλλους για να καλύψουν τον εαυτό τους, ακόμα και εάν είναι ο άνθρωπος που αγαπούν, ξέρουν πως ο πόλεμος είναι πραγματικός. Γιατί εκείνους δεν έπαψαν να τους κυνηγούν, αλλά έμαθαν καλύτερα οι ίδιοι να κρύβονται.

Ο Χόκινς επιλέγει να κρυφτεί μέσα σε έναν γάμο με την κόρη του αφεντικού του και να δημιουργήσει μια οικογένεια σύμφωνα με τα πρότυπα που ήθελε για εκείνον η κοινωνία. Όλοι ρωτούσαν «γιατί είναι ελεύθερος ένας τέτοιος άνδρας» κι αυτό ήταν που δημιουργούσε υποψίες, τις οποίες έπρεπε να διαψεύσει. Ο Σκίπι, επανερχόταν συνεχώς στη ζωή του, θυμίζοντάς του πως δεν ήταν αληθινά αυτό που λαχταρούσε κι όπως είπε «δεν τους αναγκάζουν να λένε ψέματα για το με ποιον κοιμούνται αλλά για τον ποιον αγαπούν» κι αυτό εμπεριέχει όλη την πραγματικότητα που ζούσαν τότε. Θεωρούνταν «ανώμαλοι», ντροπή για το έθνος τους, κουβαλώντας μια αμαρτία για την οποία όφειλαν να ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό. Βρίσκονταν στη «μαύρη λίστα» της κυβέρνησης και δεν μπορούσαν ποτέ να δραπετεύσουν από αυτή, κάτι που σημαίνει πως ήταν καταδικασμένοι για όλη τους τη ζωή στην παρανομία και το κυνηγητό. Μια νομοθεσία και μια πραγματικότητα που οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην αυτοχειρία.

Οι δύο εραστές όμως, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον και κάθε φορά που συναντιούνται είναι σαν να φουντώνει ο έρωτάς τους παραπάνω, χωρίς να μπορούν να τον ελέγξουν. Ο Σκίπι πλέον έχει αποδεχτεί τι είναι ενώ ο Χόκινς φαίνεται να είναι αληθινός μονάχα όταν βρίσκεται μαζί του. Τρέχει να τον βρει μόλις μάθει πως πεθαίνει από AIDS όπως έκανε και ο Σκίπι όταν αντιλήφθηκε πως ο πρώην (πλέον) σύντροφός του είχε οδηγηθεί στα ναρκwτικά και έκανε μια ζωή που δεν του άξιζε. Όταν είναι μαζί είναι καταστροφικό αλλά είναι και ειλικρινές συνάμα.

Βρίσκονται παρόντες συνεχώς στη ζωή ο ένας του άλλου και αλληλοϋποστηρίζονται, μοιράζονται τους φόβους που τους τυραννούν κι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Όμως όλα αυτά είναι αναγκασμένοι να τα ζουν μυστικά, να κοιτάζονται κρυφά στα μπαρ και να ανέχονται τα σεξιστικά σχόλια των άλλων, να ζουν ζωές παράλληλες και να βρίσκονται μονάχα σε περιόδους ανάγκης, να μην μπορούν να κλάψουν στον ώμο του άλλου εκτός και εάν είναι μόνοι στο δωμάτιο.

Γιατί ο έρωτας να πρέπει να είναι παράνομος ή να πρέπει να προσέχουν όσοι τον αισθάνονται συνεχώς μήπως κι ανακαλύψουν τα αμοιβαιά και συναινετικά συναισθήματά τους; Ο Χόκινς και ο Σκίπι, παρ’ όλο που τοποθετούνται εντός της σειράς στο 1950, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες αντιδράσεις εάν βρίσκονταν στην Ελλάδα του 2010 και του 2023, επειδή αγαπούν ο ένας τον άλλον κι αυτό δεν είναι καν το πιο τραγικό που θα μπορούσε να συμβεί. Σε άλλες χώρες, θα μπορούσαν να τους λιθοβολήσουν ή να τους βάλλουν φυλακή. Είναι τόσο δεδομένα απλό αυτό που ζητά η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα που θα έπρεπε να υφίσταται τόσο φυσικά, όσο η αναπνοή μας: μια κοινωνία, όπου δε θα φοβόμαστε να δείξουμε ποιοι είμαστε.