Στο Δεύτερο Φύλο, η Σιμόν ντε Μποβουάρ παραδέχεται πως «η ιστορία μας έδειξε ότι όλες τις πραγματικές εξουσίες τις είχαν πάντοτε στα χέρια τους οι άνδρες. Από τα πρώτα χρόνια της πατριαρχίας ακόμα, έκριναν σκόπιμο να κρατήσουν τη γυναίκα σε καθεστώς εξάρτησης». Μεταφερόμενοι στο 2022 φαίνεται πως τα πράγματα στη νοοτροπία των ατόμων και στην καθημερινή πρακτική ελάχιστα έχουν αλλάξει, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα κοιτάζοντας ελάχιστα πιο προσεκτικά την κοινωνία.
Σε μια πρόσφατη εκδήλωση, στον Χορό Ένωσης Ποντίων Πιερίας η Ειρήνη Χρυσοβαλάντου Σαχταρίδου, με απόφαση του Προέδρου δεν έπαιξε στην αρχή της οργάνωσης όπως προβλεπόταν καθώς, δεν ήταν αρκετά καλή; Δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα; Είχε κάνει υβριστικά σχόλια; Κι όμως όχι. Αποκλείστηκε επειδή φορούσε σορτσάκι! Οπότε ο λόγος που αποχώρισε και συντάραξε τόσο τους διοργανωτές ώστε να τη διώξουν, χωρίς φυσικά να της ζητήσουν συγγνώμη ή να της πληρώσουν τα έξοδα για το ταξίδι που έκανε, ήταν για ακόμα μια φορά ένα ρούχο. Ακόμα μια φορά γιατί φαίνεται πως τα ρούχα στις γυναίκες ειδικά, σημαίνουν πολλά περισσότερα πράγματα από ό,τι στους άνδρες.
Εάν η εν λόγω κοπέλα εμφανιζόταν με το σορτσάκι ίσως θεωρείτο προκλητική, ίσως να της έλεγαν πως δε σεβάστηκε την εκδήλωση, κάποιοι πιθανότατα θα υποβάθμιζαν και την αξία της ή ακόμα και θα έβγαζαν και συμπεράσματα για τον χαρακτήρα της, καθόλου κολακευτικά. Χωρίς να θέλουμε να στοχοποιήσουμε κάποιον, ο Πρόεδρος του σωματείου ήταν άνδρας αλλά κι οι γυναίκες που ήταν μέλη, δεν έκαναν κάποια κίνηση να του αλλάξουν τη γνώμη άρα η γυναικεία αλληλεγγύη υπάρχει στα χαρτιά; Μερικές φορές, ούτε στα χαρτιά, αλλά ούτε και στην πραγματικότητα.
Η γυναίκα ως «γυναίκα», όχι ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης, ως επαγγελματίας, ως πολίτης, ως άτομο με ταλέντα και φιλοδοξίες, σημαίνει τρία πράγματα για την ελληνική κοινωνία: ερωτικό αντικείμενο-μητέρα-σύζυγος. Μέσα σ’ αυτές τις τρεις ιδιότητες που της έχουν κληροδοτηθεί από τους επίτιμους λευκούς, στρέιτ άνδρες μπορεί να προσπαθήσει να επιβιώσει. Όσο της το επιτρέπουν κι αυτό φυσικά. Γιατί πολύ εύκολα μπορούν να σιωπήσουν οι γυναικείες φωνές που διαμαρτύρονται με τα σωστά μέσα και τους σωστούς ανθρώπους.
Γιατί η γυναίκα είναι μια κούκλα. Ένα παιχνίδι που μπορούν να το ντύσουν και να το γδύσουν, να το πετάξουν και να το αναδείξουν και να το υποβαθμίσουν πολύ γρήγορα. Μπορούν να του πουν τι θα φορέσει ή τι πρέπει να φορέσει, πώς πρέπει να κινείται για να μην προκαλεί και πότε πρέπει να είναι γοητευτική, σε ποιες περιπτώσεις επιτρέπεται να δείχνει το σώμα της και πότε πρέπει να το κρύβει. Η αποδοκιμασία ή η επιδοκιμασία του άνδρα είναι οι αντιδράσεις που της είπαν πως πρέπει να κυνηγάει και να λειτουργεί, να προσαρμόζεται βάσει αυτών. Είναι μια νοοτροπία που μαθαίνει από την αρχή της ζωής της. Σορτσάκι δεν μπορεί να φοράει στο σχολείο, ούτε και τιραντάκια, γιατί προκαλεί τους εκκολαπτόμενους κυρίαρχους της κοινωνίας και τα μικρά αγοράκια θα της συμπεριφέρονται ανάρμοστα.
Στη δουλειά πρέπει να ντύνεται ευπρεπώς αλλά ακόμα κι εάν κάποιος άνδρας, παρ’ όλο που «τεχνικά» δεν προκαλεί, της φερθεί άσεμνα εκείνη, ας το θεωρήσει αναμενόμενο. Έτσι είναι οι άνδρες. Θα την κοιτάξουν στον δρόμο με γλοιώδες βλέμμα αν φοράει κάτι κοντό ή κολλητό, θα της φωνάξουν πράγματα ανήθικα ή (οι πιο ευγενικοί) θα της πουν να μην ξαναβγεί έτσι έξω γιατί «τα ήθελε και τα ‘παθε». Είναι η ίδια ερώτηση που προκύπτει στο μυαλό των ανδρών και πλέον δυστυχώς των γυναικών, όταν ακούν για περιπτώσεις βιασμών: Τι φορούσε; Μήπως ήταν πολύ προκλητική; Μήπως κι εκείνη του έδειξε με το ντύσιμό της πως τον ήθελε;
Το σώμα της γυναίκας πρέπει να χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση του άνδρα, για την αναπαραγωγή και την ανατροφή των παιδιών και για να προβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς, σύμφωνα με τα κριτήρια και τις προτιμήσεις των ανδρών. Έχει πάψει να είναι κάτι το ιερό και το συνδεδεμένο με την Φύση, με τις αρχέγονες μυστηριακές δυνάμεις του σύμπαντος και ως ένας εκπεσών άγγελος έχει τεθεί υπό την επίβλεψη και την εξυπηρέτηση του άνδρα και των κοινωνικών πρέπει (που φτιάχνουν εκείνοι). Το σώμα της γυναίκας πρέπει να κρύβεται όταν έχει παραπάνω κιλά (από το ανδρικό όριο) ή ραγάδες, πρέπει να ντύνεται με λιγότερα ρούχα όταν είναι όμορφο για να αναδειχθεί (στους άνδρες και εκδικητικά προς τις άλλες γυναίκες), πρέπει να συμβαδίζει με τον ρόλο της γυναίκας (μια μάνα δεν μπορεί να είναι σέξι) και πρέπει να καλύπτεται όταν έχει εκδορές και σημάδια από ξύλο.
Οι γυναίκες όμως δεν θα πάψουν να βγαίνουν στους δρόμους με πανό και ταμπέλες για να καταρρίψουν τις ήδη υπάρχουσες αλλά ούτε και θα σταματήσουν να διεκδικούν αυτή την πολυπόθητη αποδοχή της ύπαρξης τους και την αυτονόητη ισότητα που έχουν ως άνθρωποι. Τα περιστατικά θα συνεχίσουν να καλύπτονται και κάποια θα έχει το θάρρος να τα δημοσιοποιήσει. Μπορεί να μας φαίνονται κραυγαλέα τα περιστατικά στην Αμερική με την απαγόρευση της άμβλωσης αλλά δεν πρέπει να πιστεύουμε πως είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε, αλλά ούτε και τόσο απίθανα σενάρια όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Ο κόσμος δυστυχώς κυβερνάται από άνδρες με ελάχιστες εξαιρέσεις γυναικών που δείχνουν αυτή τη χαραμάδα φωτός που αναζητάμε. Παρ’ όλα αυτά, τώρα που μιλάμε, το 2022 η φράση «δικό μου το σώμα, δική μου κι η επιλογή» αφορά τους λευκούς άνδρες κι αυτό μόνο του, θα έπρεπε να μας θλίβει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
