Η θεωρία των κόκκινων νυχιών ή αλλιώς πώς να ζείτε μόνο για να σας θέλουν

Τι να τα κάνω τ’ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα (Γ. Ρίτσος)

Κόκκινο όπως το αίμα του πόνου, της χαράς, της γέννησης και της επανάστασης. Κόκκινο σαν τα δαγκώματα των χειλιών, τα χτυπήματα των σωμάτων και των ουλών που ποτέ δεν επουλώθηκαν. Ένα κόκκινο της φωτιάς για να ζεσταθούμε ή για να προειδοποιήσουμε ή για να φοβίσουμε ή για να παρουσιάσουμε τον πραγματικό μας εαυτό και για ν’ αναγνωριστούμε. Ένα κόκκινο σημάδι για να καταλάβουμε πως κάτι δεν πάει καλά, για να φωνάξουμε «κίνδυνος ή προσοχή». Δεν είναι ένα ουδέτερο χρώμα που περνάει απαρατήρητο, είναι μια ισχυρή δήλωση που κάθε φορά θέλει να κάνει την παρουσία της αισθητή στον χώρο. Εξαιτίας μιας ενδόμυχης ανάγκης για διαφοροποίηση από τη ρουτίνα, για κάποιο κοινωνικό πείραμα ή ακόμα και για μια εξέγερση στην καραντίνα, εμφανίστηκε το φαινόμενο των «κόκκινων νυχιών» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ένας μεγάλος αριθμός γυναικών (κατά κύριο λόγο) ξεκίνησαν να «τεστάρουν» τα κόκκινα νύχια ως έναν πιο θελκτικό τρόπο προσέγγισης των ανδρών κι όλες παραδέχτηκαν -κατενθουσιασμένες- στα βίντεο πως δουλεύει αυτή η θεωρία, εφόσον το πείραμα πέτυχε. Το ερώτημα όμως είναι γιατί μας απασχολεί τόσο ένα διαδικτυακό τρεντ το οποίο αφορά το χρώμα που θα βάφουν οι γυναίκες τα νύχια τους;

Το κόκκινο βερνίκι δηλώνει δύναμη κι εξουσία, γι’ αυτό κι αρχικά μονάχα η αριστοκρατία ή οι ανώτερες τάξεις μπορούσαν να βάφουν μ’ αυτό το χρώμα τα νύχια τους. Έπειτα όμως, επικράτησαν ως σύμβολο του σεξ και της ηδονής, τα οποία αναμενόμενα απεικονίστηκαν σε γυναικείες φιγούρες. Η θεωρία αυτή υποτίθεται πως ακουμπά στην πεποίθηση πως οι άνδρες κατά τη δεκαετία του 1990 ερωτεύονταν (ακόμα και πλατωνικά) τις δασκάλες τους ή τις διασημότητες της εποχής εκείνης, οι οποίες στην πλειονότητά τους είχαν κόκκινα νύχια. Οπότε αναβιώνοντας αυτές τις αναμνήσεις, υποτίθεται πως θα είναι πιο εύκολο να προσελκύσει μια γυναίκα έναν άνδρα.

Ξεπερνώντας την πρώτη σκέψη η οποία καταδικάζει τους άνδρες να κοιτούν μονάχα τα νύχια μιας γυναίκας, λες κι η τελευταία είναι παγόνι που πρέπει να εντυπωσιάσει τον σύντροφό της, επαναφέρεται το ζήτημα της γυναικείας σεξουαλικοποίησης. Στην ψυχολογία του άνδρα, το κόκκινο φαίνεται σαν ένα χρώμα που δηλώνει από μόνο του μια πρόκληση κι ένα δέλεαρ. Μαγνητίζει αμέσως το μάτι και λόγω της προβολής γνωστών εμφανίσιμων γυναικών σε σκηνές που αφορούν το ερωτικό κομμάτι ή παραπέμπουν σε αυτό, το ανδρικό μυαλό σκέφτεται απευθείας πως η γυναίκα απέναντί του επιθυμεί να την προσέξει και να την αποκτήσει. Οπότε ουσιαστικά, είναι σαν να λέμε για μια ακόμα φορά πως όλα γίνονται για την ικανοποίηση του άνδρα και τις προτιμήσεις που εκείνος έχει δημιουργήσει, οι οποίες θεωρούνται κοινωνικά αποδεκτές και σεβαστές, εφόσον τον εξυπηρετούν. Το θέμα είναι πως καμία γυναίκα δε δήλωσε την πραγματική της προτίμηση ακόμα και γι’ αυτό το μικρό, σχεδόν ασήμαντο πράγμα όπως είναι το χρώμα των νυχιών, αλλά ούτε είπε πως το κάνει για να νιώθει εκείνη καλά κι όμορφα με τον εαυτό της. Η προσοχή γι’ ακόμα μια φορά επιστρέφει στους άνδρες.

Φαίνεται, πως όλη η ζωή της γυναίκας περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη ικανοποίησης του άλλου φύλου και την κοινωνική αποδοχή της απ’ αυτό. Ακόμα κι εάν η κοινωνία η ίδια έχει στοχοποιήσει το κόκκινο χρώμα ως κάτι αρνητικό και κακόβουλο πολλές φορές. Το 1950 λέγεται πως σε ορισμένες εκκλησίες, οι γυναίκες που είχαν κόκκινο χρώμα στα νύχια τους απαγορεύονταν να εισέλθουν ή στον Μεσαίωνα, οι κοκκινομάλλες θεωρούνταν μάγισσες. Αλλά και στη σύγχρονη εποχή, οι οίκοι ανοχής «μαρκάρονται» με κόκκινα φώτα, δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και μια άλλη ερμηνεία στο κόκκινο χρώμα που αφορά τη γυναικεία προβολή με μια αρνητικά προκλητική στάση. Η γυναίκα είναι το αντικείμενο του πόθου, χάνει τη σημασία του υποκειμένου και μεταβάλλεται σε μια φετιχιστική εικόνα.

Η γυναίκα πρέπει να είναι σαγηνευτική για να μπορεί να προσελκύσει έναν άνδρα, να είναι άξια να καταφέρει να του κινήσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον καθώς φαίνεται πως ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής της, έχει πάντοτε άμεση σύνδεση κι εξάρτηση με αυτόν. Πρέπει να είναι αρκετά μοιραία για να μην είναι βαρετή ή άχρωμη στα δικά του μάτια, αλλά ποτέ υπερβολική γιατί καταλήγει να είναι αναλώσιμη. Σύμφωνα με την ανδροκρατούμενη κοινωνία. Οπότε η θεωρία του «κόκκινου χρώματος» καλά κρατεί κι επειδή πλέον τίποτα δεν είναι απλώς ένα βερνίκι νυχιών, κάπως πρέπει να δείξουμε πως οι γυναίκες δε βάφουν τα νύχια τους για την ικανοποίηση των ανδρών- κι ας στεναχωρούμε την πατριαρχία. Εξάλλου, η ζωή είναι πολύ μουντή για να μένουμε κολλημένοι μόνο σ’ ένα χρώμα.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!