Ερωτική μιζέρια: Να ξέρεις πως στον έρωτα τίποτα δεν είναι αλήθεια και να μη σκέφτεσαι πως, αφού τίποτα δεν είναι αλήθεια, τότε είναι προτιμότερο να επινοήσεις ένα ωραίο ψέμα από το να ομολογείς μια θλιβερή πραγματικότητα. -Μαλβίνα Κάραλη
Διάβασα κάπου πως στον έρωτα μόνος σου πορεύεσαι, για μία ζωή, για μία αιωνιότητα, για μία στιγμή (;) -το άφηνε μετέωρο, μάλλον επίτηδες- και σκέφτηκα πως για να αισθανθείς αυτήν τη θέρμη στο σώμα σου, το τρέμουλο στα χείλη, τον γλυκό πόνο στο στήθος δε χρειάζεται να βρίσκεται στο πλευρό σου ένας άλλος άνθρωπος. Ούτε χρειάζεται να σε έχει ερωτευτεί και εκείνος. Tο μόνο που απαιτείται από εσένα είναι να αφήσεις την πρωταρχική σπίθα να ξεχυθεί και να επιτρέψεις τα πάντα (σου) να έρθουν στην επιφάνεια αβίαστα. Κατέχεις στα χέρια σου την παντοδυναμία της φύσης του έρωτά σου: μπορείς να τον πλάσεις στα μέτρα σου, να τον διαμορφώσεις με τον τρόπο που εσύ θέλεις και να του αποδώσεις τα χαρακτηριστικά που εσύ αγαπάς. Τον λατρεύεις για αυτό που είναι; Προφανώς! Αλλά την ίδια στιγμή, ξέρεις μέσα σου πως ποτέ δε θα συγκλίνετε μεταξύ σας, δύο παράλληλες γραμμές που εκτείνεστε στο άπειρο με κοινή πορεία αλλά διαφορετικό προορισμό και σκοπό. Κι όμως, μπορείς πάντα να τον παρατηρείς από απόσταση, να τον θαυμάζεις νοητά και να ξέρεις πως θα ζει βαθιά στο νου σου.
Ξέρεις πως αρεσκόμαστε στο να θεοποιούμε τον έρωτά μας ωσάν κάτι το μυστηριακό, αέρινο και μεταφυσικό. Μια καταραμένη δυνατότητα ενός άγνωστου θεού με αιχμηρά βέλη και υποχθόνιους σκοπούς. Μακάρι όλοι οι έρωτες του κόσμου να είχαν ανταπόκριση, να μην έπεφταν στην άβυσσο της αιωνιότητας και να χάνονταν άσκοπα· πάντα όμως θα ερωτευόμαστε το άδοξο, σωστά; Οπότε το ερωτευτήκαμε τόσο πολύ που το μετατρέψαμε σε ολόκληρη ζωή, του δώσαμε σάρκα και οστά, αίμα να κυλάει στις φλέβες του κι αυτό, το άδοξο, κινήθηκε, σάλεψε, κρατήσαμε σφιχτά το χέρι του και πορευτήκαμε μαζί του. Αυτό που σου ανήκει λοιπόν είναι η σκέψη του και τίποτα άλλο. Ιδιοκτησία του μυαλού σου είναι ο τρόπος με τον οποίο θα λαξεύσεις το άγαλμά του, τα σημάδια που θα του αφήσεις, τη μορφή που θα του αποδώσεις, το ρόλο που θα διαδραματίζει στη ζωή σου, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που μόνο εσύ θα γνωρίζεις και όλα αυτά θα υπάρχουν μόνο για εσένα· λυτρωτικό και περιοριστικό ταυτόχρονα.
Όμως, είσαι ερωτευμένος και ίδιον των ερωτευμένων, είναι μια απροσδιόριστη ελπίδα, μια εσωτερική πίστη πως εάν συνεχίσεις εσύ, ο ερασιτέχνης γλύπτης, να σκαλίζεις το μάρμαρο, θα εξέλθει κάτι συναρπαστικό μέσα από αυτό. Μήπως θα φανερωθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που προσμένεις. Η πιο κρυφή επιθυμία, η ανταπόκριση, η στιγμή εκείνη όπου ο έρωτας θα φανερωθεί και θα αποδειχθεί αληθινός· πάντα θα περιμένεις για μια χίμαιρα και ποτέ δε θα την αποχαιρετάς. Διαβιώνεις μέσα σε μία ομίχλη που σαν ουσία εθιστική σε παρασέρνει σε σκέψεις καθησυχαστικές -η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη, καινούρια και ποιος ξέρει, μπορεί απελευθερωτική- και ηδυπαθή όνειρα μίας άλλης πραγματικότητας, η οποία για εσένα συνιστά κάτι το ουσιαστικό. Ο έρωτας μας ωθεί να περιστρεφόμαστε γύρω του σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ίσως για να μην τον παρατηρήσουμε όταν εκείνος ξεμακραίνει και να μην προλάβουμε να τον σταματήσουμε. Αυτό λοιπόν που μένει ή απομένει είναι η νοσταλγική αίσθηση του παρελθόντος, μία γλυκόπικρη ανάμνηση των σκέψεών σου μέσα σε μια πραγματικότητα που ξέρεις πως είναι ψέμα, σε μία διάσταση που υποσχέθηκε πολλά και όμως χάρισε λίγα.
Μα η τραγική ειρωνεία είναι πως όλα αυτά τα ανακαλύπτεις έπειτα από την καταστροφή, αφού το δημιούργημα που με τόσο κόπο και προσοχή είχες δομήσει, καταρρέει, γιατί εσύ ο ίδιος βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού και κοιτάς το χάος της θάλασσας και δε σου φαίνεται τρομακτικό. Αντίθετα, έχεις μάθει να κολυμπάς και να βουτάς όλο και πιο βαθιά, να κρατάς περισσότερο την αναπνοή σου και να αντέχεις παραπάνω κάτω από την επιφάνεια· έμαθες να επιβιώνεις. Μα αυτό δε συνιστά τη μεταρσιωτική ουσία του έρωτα. Ζεις μέσα στην ερωτική σου μιζέρια και όσο απογοητευτικό και εάν ακούγεται αυτό, την ίδια στιγμή προσδίδει κάτι το ποιητικό. Ανέκαθεν μέσα στις ερωτικές λέξεις ελλόχευε μία έμφυτη μελαγχολία και μία άγρια ομορφιά· είναι σχεδόν αδύνατο να μην τη δοκιμάσεις έστω και μία φορά μονάχα στη ζωή σου.
Δημιούργησες λοιπόν έναν άλλον άνθρωπο, πίστεψες τόσο πολύ σε εκείνον που και εσύ ο ίδιος μετατράπηκες σε ένα ψέμα, ζούσε ανάμεσα στα λεπτά όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας, στο σκοτεινό υπόγειο ονείρων που όλο και αποκάλυπτε μία άσχημη αλήθεια. Ένιωσες πως κάτι μέσα σου σάπιζε και αυτό ίσως ήταν ό,τι πιο γνήσιο είχες αντιμετωπίσει. Με μία κίνηση μπόρεσε να καταστρέψει το ιδανικό που είχες κοσμίσει με τις πιο πολύτιμες αξίες σου και να τις αφήσει μπροστά σου. Ένα άηχο «συγγνώμη», ένα βλέμμα συμπόνιας ή μία αγκαλιά παρηγοριάς που δεν έφτασε ποτέ σε εσένα. Βρισκόταν πάντα απέναντί σου, ποτέ δίπλα σου, ήταν η παράλληλη γραμμή που κοιτούσες όπως όταν ήσουν μικρός και προσπαθούσες να ακολουθήσεις με τα μάτια σου την πορεία των αστεριών· η ευχή σου πραγματοποιήθηκε; Μπορεί και όχι, αλλά πλέον ξέρεις να κοιτάς και τον ήλιο, να εκτιμάς τη λάμψη της διαφάνειάς του και να αγαπάς το φεγγάρι για όσα σου θυμίζει. Ο έρωτας που σου αξίζει είναι αποτέλεσμα των όσων έγινες από τη δύναμη και τα συμπεράσματα του μυαλού σου.
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
