Μόνο ταλαιπωρία προσφέρουν οι καρμικοί έρωτες

«Καρμικοί έρωτες» είναι εκείνες οι σχέσεις που φανταζόμαστε πως θα κρατήσουν για πάντα γιατί ήταν «meant to be» να συναντηθούν δύο άνθρωποι, ένιωσαν μια σύνδεση εξωπραγματική που μονάχα στο πεπρωμένο θα μπορούσαν να τη «χρεώσουν». Είναι αυτοί οι δύο που έπρεπε να είναι μαζί σαν να είχαν κάνει κάποια άτυπη συμφωνία με το σύμπαν, σαν να γεννήθηκαν για να είναι μαζί για μια ζωή. Ο ένας είναι η αδερφή ψυχή του άλλου, είναι εκείνο το άλλο μισό που όλοι ονειρεύονται πως θα βρεθεί στον δρόμο τους και θα πρέπει να το κρατήσουν σφιχτά για να μην το χάσουν κι όπως είναι γνωστό, αυτά συμβαίνουν μία και μοναδική φορά. Οπότε, πιθανολογούν πως σε αυτή τη σχέση, σε αυτή τη σπάνια συνάντηση, όλα θα κυλούν όμορφα, σχεδόν ονειρικά, ή τουλάχιστον αυτά σκεφτόμαστε όταν ακούμε τη φράση «καρμικός έρωτας». Βέβαια, ή αλήθεια απέχει πολύ από αυτό.

Είναι πράγματι άνθρωποι οι οποίοι είναι σημαντικοί για τη ζωή μας κι η σχέση μας μ’ εκείνους χαρακτηρίζεται από μια ένταση, η οποία δεν είναι σε κάθε περίπτωση απλή, όμως πολλές φορές μπορεί να έχει αρνητικό πρόσημο. Επειδή ακριβώς έχει αυτό το πάθος, την ενέργεια και τη ζωντάνια που αισθανόμαστε με έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρούμε πως φτιάχτηκε ακριβώς έτσι όπως τον οραματιστήκαμε, έτσι κι εμείς παρασυρόμαστε σε μια δύνη που δε μας αφήνει και πολλές ευκαιρίες ν’ αμφισβητήσουμε όσα συμβαίνουν. Αυτά μπορεί να είναι ατελείωτα δράματα, εμπλοκή σε καταστάσεις που δε μας αφήνουν να ηρεμήσουμε αλλά κι ένας διαρκής φόβος του τι θα γίνει αν εμείς οι δύο χωρίσουμε. Τα red flags ανεμίζουν πανηγυρικά αλλά εμείς δε θέλουμε να τα δούμε γιατί συμπεριφερόμαστε σαν εθισμένοι ο ένας στον άλλον, σαν να αλληλοεξαρτώμαστε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς εκείνον. Αυτό είναι και μια εκδοχή του να θέλουμε να ξέρουμε πού είναι ο άλλος κάθε στιγμή, να μας δίνει αναφορά για όλη την ημέρα του και να ξέρουμε απ’ έξω και ανακατωτά τι κάνει και με ποιους. Όλα αυτά, πέραν του ότι μας αγχώνουν, μας βάζουν να «παλεύουμε» υπερβολικά και συνεχώς για έναν άνθρωπο, σε μια σχέση η οποία είναι ήδη απαιτητική, όπου τη μια στιγμή βρισκόμαστε στα ουράνια κι όλα είναι τέλεια και την επόμενη σερνόμαστε στα πατώματα.

Είναι μια δύσκολη αγάπη κι ένας ακόμα πιο επίπονος έρωτας επειδή, η αλήθεια είναι πως, δεν κρατάει πολύ. Αυτό δε σημαίνει πως τα συναισθήματα δεν υπήρχαν ή πως ήταν πενιχρά, αλλά είναι κουραστικό ψυχικά να είμαστε με έναν άνθρωπο ο οποίος πάντα θα μας ωθεί στα όριά μας και θα μας φτάνει σε εκρήξεις που δεν αξίζουν μάλλον σε κανέναν από τους δύο μας. Θα ήταν κρίμα να λέγαμε πως θα είχαμε τη δυνατότητα να το δούμε εξαρχής και να απομακρυνθούμε γρήγορα γιατί αρχικά το συναίσθημα δε θα μας άφηνε, αλλά κι επειδή αυτές οι σχέσεις μάς κάνουν καλό εάν τις «εκμεταλλευτούμε» κατάλληλα. Πρόκειται για μια αγάπη που μας πιέζει για να μάθουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Βέβαια, αυτό, ίσως θα ήταν πιο «λειτουργικό» να γίνει με έναν πιο ομαλό τρόπο, αν κι η εξέλιξή μας αλλά κι ο έρωτας δε ρωτάνε πότε πριν εισέλθουν στη ζωή μας. Μας αναγκάζουν να βρεθούμε στα άκρα και ν’ αντικρίσουμε ξεκάθαρα τον εαυτό μας σε μια φάση που μπορεί να τον βρούμε να διαφέρει από αυτό που έχουμε συνηθίσει για εμάς. Εκείνο ακριβώς είναι και το σημείο που καταλαβαίνουμε πως πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτή τη σχέση.

Όσο κι αν πασχίζουμε επανειλημμένα να υπηρετήσουμε την ιδέα της «καρμικής σχέσης», μένοντας πιστοί στο αρχικό μας συναίσθημα, ξεχνάμε να κοιτάξουμε και λίγο εμάς. Να μας παρατηρήσουμε -όσο έχουμε τη δυνατότητα- απ’ έξω από αυτή τη συνθήκη και μάλλον θ’ αντιληφθούμε πως όσα κάναμε ήταν για εκείνον τον άνθρωπο ή πως όλα προκλήθηκαν μέσω εκείνου. Αυτό δε συμβαίνει επειδή πρέπει να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου, αλλά επειδή κι οι δύο μας, μέσα σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορούσαμε να λειτουργήσουμε. Μπερδεύουμε πολύ συχνά τις καρμικές σχέσεις με τις «αδερφές ψυχές» (soulmates) σε βαθμό που τις ταυτίζουμε, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει γιατί ναι μεν και τα δύο υπάρχουν έντονα στη ζωή μας, αλλά το δεύτερο ίσως είναι η πιο «θετική» εκδοχή του πρώτου. Όσο όμορφο κι εάν ακούγεται να βρούμε έναν άνθρωπο που θα νιώθουμε πως είναι καρμικό να είμαστε μαζί του και πως δεν πρέπει ν’ αγνοήσουμε αυτό το σημάδι, ίσως πρέπει να αναλογιστούμε γιατί το σύμπαν μάς στέλνει αυτό το «σημάδι».