Κάθε σχέση όταν τελειώνει αφήνει άλλο ίχνος πάνω μας

Θα μπορούσαμε να καθίσουμε ήσυχοι μια νύχτα και να σκεφτούμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας, βέβαια αυτοί που πραγματικά μέτρησαν μέσα μας, ξεπηδούν στο μυαλό μας σε άκυρες στιγμές. Εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όλοι μαζί παρέα, εκείνη η σειρά που τη βλέπαμε μαζί, η χαρακτηριστική εκείνη φράση που πάντοτε χρησιμοποιούσαν, η φωτογραφία εκείνη που βρήκαμε τυχαία και ήμασταν μαζί. Όλα εκείνα τα μικροπράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους και ξεχωριστούς στα μάτια μας. Κοιτάμε τα χρόνια που πέρασαν και βλέπουμε τον εαυτό μας μαζί τους, τη συμπεριφορά μας, τις ιδέες μας, βλέπουμε μία άλλη προσωπικότητα.Ίσως σκεφτόμαστε ότι είχαμε επενδύσει πολύ σε κάποιους, ίσως είχαν επενδύσει κι εκείνοι σε εμάς αλλά υπήρχε κάποιος λόγος και οι δρόμοι μας πλέον έχουν χωριστεί.

Κι υπήρξε σίγουρα κάποιος που μας σημάδεψε τη ζωή.Ήταν το άτομο που κάποτε γελούσαμε, κλαίγαμε, μοιραστήκαμε πράγματα μαζί του, στηριζόμασταν πάνω του, συμβουλευόμασταν και συμβουλεύαμε, δεν ήταν από τους ανθρώπους- φαντάσματα που περιπλανώνται άσκοπα στη ζωή μας. Όμως πλέον, κοιτάξαμε δίπλα μας και δεν τον είδαμε, λυπηθήκαμε στην αρχή, ίσως μελαγχολήσαμε λίγο κι έπειτα αφήσαμε τον εαυτό μας να περιπλανιέται στο κοινό μας παρελθόν. Σκεφτήκαμε έπειτα πως υπήρχε λόγος για να γίνει αυτό, υπήρχε πιθανόν μια άτυπη και σιωπηλή συμφωνία μεταξύ μας, μπορεί να προηγήθηκαν καβγάδες, εντάσεις, τσακωμοί ή ίσως -σε πιο σπάνιες περιπτώσεις- μία αμοιβαία κατανόηση κι απομάκρυνση και από τις δύο πλευρές. Μια σχέση φιλική ή ερωτική πάντως, χρειάζεται δύο, οπότε εάν το ένα άτομο έχει αποχωρήσει ήδη συναισθηματικά από τη σχέση αυτή, έχει έρθει η στιγμή της ολοκλήρωσής της που έχει οδηγηθεί σε τελική φθορά.

Θα μπορούσαμε να συλλογιστούμε πως ο χρόνος δείχνει ποιος μένει στη ζωή μας και ποιος φεύγει αλλά ξεχνάμε πάντοτε να αναζητήσουμε το ποιόν αυτού του κάποιου. Όσο και εάν θέλουμε να απευθύνουμε ευθύνες για τη διάβρωση που χαρακτηρίζει -κατά τη δική μας κρίση-  τις σχέσεις, οι τελευταίες είναι και αποτέλεσμα ισχυρής θέλησης, συνεχούς προσπάθειας, αδιάλειπτου αγώνα, σφοδρής επιθυμίας και περίσσειας αντοχής, εάν επιδιώκουμε φυσικά να είναι επιτυχείς και μακροχρόνιες. Μια πιο κυνική προσέγγιση θα έλεγε πως οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν, τόσο απλά κι ίσως σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν βοηθητικό να τους ακούγαμε.

Τα πραγματικά σημαντικά άτομα στη ζωή μας πάντοτε θα είναι λίγα, έρχονται αθόρυβα συνήθως και τις περισσότερες φορές δε φεύγουν μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά αυτά είναι και τα στοιχεία που τους προσδίδουν και τη σημασία τους στην τελική. Κάποιοι θα μείνουν δίπλα μας ενώ άλλοι θα φύγουν μακριά μας, ενώ εμείς αναπολούμε τους τελευταίους. Αν κοιτούσαμε για λίγο τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, θα μπορούσαμε να δούμε στα μάτια τους, στις κινήσεις, στον τρόπο που μιλούν και συμπεριφέρονται όλα εκείνα τα στοιχεία που θέλουμε να μείνουν στη ζωή μας, που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Εάν δεν αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη κι ευτυχία που τους έχουμε κοντά μας ίσως αναζητούμε κάτι άλλο ή κάτι πάει λάθος με το σκεπτικό μας. Βέβαια, μαζί με τους ανθρώπους δε φεύγουν -δυστυχώς ή ευτυχώς- και τα συναισθήματά μας για εκείνους. Οπότε, η διαχείρισή τους εναπόκεινται αποκλειστικά -αφού είναι δικά μας- στην προσωπική μας ευχέρεια κι αντιμετώπιση. Έχουμε την ανάγκη να κλάψουμε, να ξεσπάσουμε, να μη συναντήσουμε κανέναν άνθρωπο για εβδομάδες, να φάμε ασύστολα ή να μη μυρίσουμε φαγητό, να μην κάνουμε τίποτα απολύτως, να μην αντιδράσουμε καθόλου, να μείνουμε απαθείς και να κλειστούμε στον εαυτό μας ή να κάνουμε πάρτι όλη μέρα; Τότε αυτό θα κάνουμε! Με μία προϋπόθεση μονάχα.

Όταν ολοκληρωθεί η τελετουργία αυτή, οφείλουμε στον εαυτό μας να αφήσει το παρελθόν πίσω του. Η πιθανότητα οι αναμνήσεις να έρχονται σωρηδόν, τα συναισθήματα να αναβλύζουν κι εμείς να νιώθουμε ανίκανοι να τα αντιμετωπίσουμε είναι εξαιρετικά πιθανή κι αναμενόμενη. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει και να διαγράψει τα συναισθήματά του μέσα σ’ έναν μήνα, αλλά ευτυχώς υπάρχει η απέραντη αυτή διάρκεια του χρόνου. Ο άλλοτε σύμμαχός μας κι άλλες φορές εχθρός μας καλείται να είναι και τα δύο με το να απαρνηθεί όμως την αιωνιότητά του. Η σχέση έχει φθαρεί ήδη, ο παράγοντας που την κατέστρεψε έχει απομακρυνθεί και μένει μονάχα το τελειωτικό χτύπημα για να καταστρέψει κάτι που στην ουσία πλέον δεν υπάρχει. Το ζήτημα λοιπόν είναι η ψυχική δύναμη και προσωπική θέληση. Μπορεί να είχαμε όνειρα γι’ αυτή τη σχέση, απραγματοποίητες ιδέες κι όλα να κατέρρευσαν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα καταρρεύσουμε κι εμείς. Οφείλουμε στον εαυτό μας να συνεχίσουμε ακόμα κι αν φαίνεται επώδυνο, εξάλλου για εμάς το κάναμε αυτό, δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πισωγυρίσματα, φόβοι, ανησυχίες, δυσκολίες υπάρχουν πάντοτε σε νέες αρχές αλλά αυτά μας ωθούν στο να προσπαθήσουμε περισσότερο. Ο χρόνος μπορεί να γιατρεύει τις πληγές αλλά χρειάζεται και μια βοήθεια από εμάς. Οπότε βγείτε από τη μιζέρια, ζήστε τη ζωή με ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν, αισθανθείτε όμορφα με εκείνους και δώστε την επιθυμητή σε εσάς μορφή στο περιεχόμενο των λέξεων ‘«έρωτας» και «φιλία». Εξάλλου, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όσοι μένουν δίπλα μας είναι εκείνοι που αντέχουν, αγαπούν κι αποδέχονται την παρ-ουσία μας.