Κι οι πέντε αισθήσεις μου εσύ

Οι άνθρωποι λένε, πως το πρώτο βλέμμα κάποιου ερωτευμένου κινείται κατευθείαν στα μάτια του προσώπου εκείνου που ποθεί, αλλά εμείς θα πρωτοτυπούσαμε και σ’ αυτό. Το πρώτο δευτερόλεπτο δεν κατάφερα να σε αντικρίσω, όμως το υπέμεινα για λίγο καρτερικά. Το άρωμά σου μου συστήθηκε πρώτο, κυριάρχησε (σ)τον χώρο δίνοντάς μου μία απελευθερωτική ελπίδα, που ίσως ξεθώριαζε σε λίγο αλλά δε θα το σκεφτόμουν ακόμη.

Τίποτα άλλο δεν υπήρχε πέρα από καταλυτική ευωδία που γέμιζε κάθε κύτταρο του σώματός μου σαν να ήξερε πού έπρεπε να κινηθεί, σαν να προοριζόταν αποκλειστικά για εμένα. Εντυπώθηκε μέσα μου και πάνω μου σχεδόν απροκάλυπτα, θα έλεγε κανείς πως κατέπνιξε το δικό μου αλλά η αλήθεια είναι πως δημιούργησε ένα διαφορετικό, ξεχωριστό, ολότελα δικό μας άρωμα που φαινόταν ξένο και παράταιρο σε άλλους.

Δύο δευτερόλεπτα μετά σε άκουσα. Οι άλλοι θόρυβοι εξαφανίστηκαν ανεπαίσθητα σαν αεράκι και απομονώθηκα στη φωνή σου. ‘Ηρεμη, γεμάτη χαρά και αυτοπεποίθηση, λες και ήξερες πως προσπαθούσα να την αποτυπώσω στο μυαλό μου, ερχόσουν όλο και πιο κοντά μου, κρατώντας σταθερό τον ήχο της. Ξέχασα για μία στιγμή να αναπνέω, προσηλώθηκα στην ιδιαίτερη χροιά της για να τη συγχρονίσω με τους παλμούς μου. Λέξη, χτύπος, λέξη, χτύπος. Μιλούσες στον περίγυρό σου χωρίς να ξέρω πραγματικά τι έλεγες, όμως μου ήταν αδιάφορο προς το παρόν, γιατί υπήρχες και οι λέξεις προέρχονταν από τα δικά σου χείλη, μονάχα αυτό είχε σημασία πλέον.

Τρία δευτερόλεπτα έπειτα, έκανα το μοιραίο λάθος και σε είδα. Τα μάτια μας συναντήθηκαν αστραπιαία, χωρίς δισταγμούς, χωρίς φόβους και υπεκφυγές σε άλλα βλέμματα, κανένα δεν έμοιαζε με το δικό σου, όσες κόρες διαφορετικών ματιών και αποχρώσεων να κοιτούσα, πάντοτε θα αναγνώριζα τα δικά σου και πάντοτε εκείνα θα ερωτευόμουν. Είχες συγκεντρώσει όλη τη μαγεία του κόσμου στα μάτια σου, που μπορούσε να μαγνητίσει τον καθένα, κι όμως το βλέμμα σου κλειδώθηκε με εμένα. Οι παλμοί μου πάλευαν για την ύπαρξή τους. Αδυνατούσα να μιλήσω, είχες εγκλωβίσει όλες μου τις λέξεις μέσα στη ματιά σου, μπροστά σε κάτι, τόσο αριστοτεχνικά μεγαλειώδες, οφείλεις να υποκλιθείς μονάχα κι αυτό έκανα. Είχες κερδίσει επάξια όλη μου την προσοχή.

Ο χρόνος είχε περάσει απροκάλυπτα γρήγορα, δύο δευτερόλεπτα μετά, μου χάρισες την αιωνιότητα. Ένα χέρι άγγιξε άλλο ένα. Έπλεες σε αχαρτογράφητες περιοχές και όμως ποτέ δε δίστασες να βουτήξεις. Χάραξες προσεκτικά, μέσα σε δύο κρίσιμα δευτερόλεπτα, όλον τον δρόμο προς τον παράδεισο. Το φιλί σου θύμιζε ψιλόβροχο που μετατρέπεται σε καταιγίδα. Γαλήνιο και ήρεμο στην αρχή, προσπαθώντας να ανακαλύψει τη Γη, να της συστηθεί ευγενικά χωρίς να την τρομάξει, με τον πόθο του για εκείνη και μέσα σε μία στιγμή, οι αστραπές χτυπούν ανελέητα τη φύση, είναι ορμητικό κι αδίστακτο, δεν αναγνωρίζει την επιφάνειά της ως το τέλος αλλά ξεχύνεται στα μυστικά, υπόγεια δρομάκια που την αποτελούν.

Ο Καρλ Γιουνγκ υποστήριξε ότι «οι αισθήσεις μάς λένε ότι κάτι υπάρχει, η σκέψη μάς λέει τι είναι αυτό το κάτι και τα αισθήματα μάς λένε τι είναι αυτό το κάτι για εμάς.». Αυτό τελικά που έχει σημασία στον έρωτα, είναι να δίνεσαι στον άλλον, όλα ή τίποτα, τόσο εγωιστικός είναι. Κάποιες φορές σκέφτομαι ακόμη, εάν ήταν δικά μου αυτά τα λόγια. Μα δε με νοιάζει, αφού πια δεν ξεχωρίζω. 5 αισθήσεις κι οι 5 δικές σου. Κι οι 5 εσύ.