Ο Μπαλζάκ είχε πει πως τα τρία πιο όμορφα θεάματα στον κόσμο είναι ένα πλοίο με τα πανιά του ανοιχτά, ένα άλογο που καλπάζει και μια γυναίκα που χορεύει. Σίγουρα δεν είχε προβλέψει πως στο μακρινό 2022, μια γυναίκα θα κατακρινόταν για κάτι τόσο φυσικό και όμορφο. Πρόσφατα, δίχως να αποτελεί κάποια οργουελική δυστοπία, διέρρευσε ένα βίντεο από πριβέ πάρτι όπου απεικονίζεται μεταξύ άλλων η πρωθυπουργός της Φιλανδίας, Sanna Marin, να διαπράττει το ειδεχθές έγκλημα του χορού. Κι όμως, συμβαίνουν αυτά και στις μέρες μας: οι άνθρωποι κάνουν πάρτι, χορεύουν, διασκεδάζουν, τραγουδούν. Οπότε, ποιος ο λόγος που το σχετικό απόσπασμα προκάλεσε σωρεία αρνητικών αντιδράσεων και απαξιωτικών σχολιασμών για την 36χρονη γυναίκα; Ίσως το γεγονός πως είναι γυναίκα!
Αφήνοντας κατά μέρους την πολιτική της σταδιοδρομία, η οποία εν προκειμένω δε μας απασχολεί, ίσως με μια δεύτερη ανάγνωση μας φανεί παράξενο το συμπέρασμα της αναξιότητας που προκύπτει. Γιατί μια γυναίκα που χορεύει δεν μπορεί να είναι και καλή πρωθυπουργός; Το βίντεο βρέθηκε στη δημοσιότητα πιθανόν εν αγνοία της με εκείνη έπειτα να απολογείται και να δίνει εξηγήσεις επειδή απλώς διασκέδασε. Αυτό θα μπορούσε να προστεθεί στο μακροσκελές ντοκιμαντέρ «τι σημαίνει πως ο κόσμος που ζούμε κυβερνάται από άνδρες» που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια.
Είναι μια τρανή επιβεβαίωση πως μπορεί να επιτρέπεται στις γυναίκες να ψηφίζουν, να θέτουν υποψηφιότητα στις εκλογές, να λαμβάνουν ακόμα και υψηλά αξιώματα, αλλά παράλληλα οφείλουν να διατηρούν και μια εικόνα. Για ακόμα μια φορά το «φαίνεσθαι» της γυναίκας προηγείται της προσωπικότητάς της. Σε όλη της την καθημερινότητα πρέπει να ακολουθεί το πρωτόκολλο και να ντύνεται ευπρεπώς. Πρέπει να μιλάει μετρημένα και να διασκεδάζει με συγκεκριμένους τρόπους. Πρέπει να είναι αγαπητή, αλλά όχι εύκολα προσβάσιμη. Πρέπει να τη σέβονται, αλλά όχι τόσο ώστε να της γεννηθεί η ιδέα πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Πρέπει να ανταποκρίνεται σε όλα όσα η ανδροκρατούμενη κοινωνία τής έχει αναθέσει για να θεωρηθεί άξια. Σε περίπτωση που παρεκκλίνει από τους κανόνες, θα υποστεί και τις συνέπειες, τις οποίες το αντρικό φύλο θα γνωρίσει μονάχα σε εξαίρετες περιπτώσεις.
Εάν στο ίδιο βίντεο, αντί για γυναίκα ήταν ένας άνδρας που διασκέδαζε με τους φίλους του, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Πολλοί ίσως έλεγαν πως επιτέλους οι ηγέτες είναι λίγο πιο «ανθρώπινοι» και δε δείχνουν συνεχώς ένα αυστηρό προσωπείο. Άλλοι ίσως του έδιναν συγχαρητήρια που είναι προσιτός και αναδεικνύει την πιο χαλαρή του πλευρά, που μπορεί να τσαλακωθεί. Αλλά η γυναίκα δεν πρέπει ποτέ να τσαλακωθεί, να χαλάσει το μακιγιάζ, τα ρούχα, τα μαλλιά, τα λόγια, τις σκέψεις της. Εκείνη δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον άνθρωπο που είναι έξω και παρτάρει με φίλους, αλλά εάν είχε δημοσιεύσει μια φωτογραφία με το παιδάκι της στην αγκαλιά (κρύβοντας τα μάτια του), τότε όλοι θα ήταν μαζί της. Αν ήταν ένα βίντεο που χόρευε αγκαλιά με τον σύντροφό της στον γάμο τους κανείς -μάλλον – δε θα είχε πρόβλημα.
Μας είναι τόσο δύσκολο να διανοηθούμε πως μια γυναίκα έχει και προσωπική πέρα από επαγγελματική ζωή. Η τελευταία μάλιστα μπορεί να είναι επιτυχημένη, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως για να έφτασε εκεί που είναι κάτι θα έκανε σωστά, θα είχε τις δυνατότητες να αναρριχηθεί σε ένα αξίωμα που πατροπαράδοτα βρίσκονται άντρες. Το γεγονός πως αποτελεί -δυστυχώς – εξαίρεση στον κανόνα δεν αναφέρεται πουθενά αλλά μάλλον υποσκελίζεται. Τέτοιες «ειδήσεις» αναζητούνται από πολλούς για να αφήσουν να εννοηθούν -και να περιηγηθούν στην ατμόσφαιρα του διαδικτύου- σχόλια που υπονοούν πως της χαρίστηκε η θέση. Γιατί κάθε φορά που βλέπουμε μια γυναίκα να προοδεύει, να προσπαθεί να σπάσει τη «γυάλινη οροφή», τοποθετούμε τσιμέντα και τούβλα από πάνω;
Το θλιβερό της όλης υπόθεσης είναι πως όλα αυτά γίνονται λόγω ενός φύλου. Του «δεύτερου» αυτού φύλου που είναι μάλλον καταδικασμένο να έπεται του πρώτου, να ζητάει επιβεβαίωση και επικύρωση. Εάν το συμβάν αυτό είχε υποστηριχθεί θετικά από άνδρες συναδέλφους της, ίσως οι αντιδράσεις να ήταν πιο ήπιες. Να θεωρούσαν πως μπορεί να επιτραπεί σε μια γυναίκα να είναι σοβαρή και υπεύθυνη για μια χώρα και να διασκεδάζει -όπως όλοι μας- με την παρέα της. Αλλά στην παρούσα, με την παρούσα νοοτροπία μας και τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες, δεν μπορεί. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε να μην κρυβόμαστε και να μην υποκρινόμαστε πως είμαστε μια προοδευτική κοινωνία. Από την απαγόρευση των εκτρώσεων και τις γυναικοκτονίες (που κατηγορούνται πολλές φορές τα θύματα) μέχρι το βίντεο μιας πρωθυπουργού που χορεύει, μας κάνουν -μακάρι- να αναρωτιόμαστε πόσα «λάθη» συγχωρούνται τελικά σε μια γυναίκα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
