Δε θυμάμαι εάν στο έχω ξαναπεί αλλά κι οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα τρέχει και αίμα σημαίνει ζωή, σημαίνει ένταση και πράξη, οπότε κράτα αυτές, τις αληθινές που μένουν, και ας μιλήσουμε για εκείνες που τρέμουν την αλήθεια. Εκείνες που φοβούνται πολύ να υπάρξουν και να μετουσιωθούν σε κάτι πραγματικό, χειροπιαστό, σε κάτι που παύει να είναι ένας αναγραμματισμός της αλφαβήτα και μετατρέπεται σε στάση ζωής.
Καμία σημασία δεν έχει η «συγγνώμη» εάν δεν την εννοείς και εάν ξανακάνεις το λάθος, ούτε και το «θα προσπαθήσω» εάν μένεις πάντα στάσιμος και δε θέλεις να μετακινηθείς από την ασφάλειά σου. Υπάρχουν και οι σπουδαίες λέξεις που στα χέρια πολλών χαραμίζονται, όπως το «σε αγαπάω» και το «θα αλλάξω», που σαν την τελευταία ευχή μέσα στο λυχνάρι πιστεύεις πως θα σώσουν τα πάντα. Είναι τα όρια των λέξεων αυτά: η αγάπη και η μεταστροφή που δίνονται σαν υποσχέσεις, οι οποίες δικαιολογημένα θέλουν χρόνο, με αποτέλεσμα να τον δίνεις στον άλλον. Είναι το ακραίο που πάντα συναρπάζει και παγώνει, σε κάνει να αναθεωρείς, να πείθεις τον εαυτό σου πως θα δώσεις άλλη μια ευκαιρία και μετά μαζεύονται υπερβολικά πολλές που χάνεις το μέτρημα.
Οι λέξεις που χρησιμοποιείς έχουν ένα συγκεκριμένο νόημα για εσένα και ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να βρίσκεται δίπλα σου έχει τη δυνατότητα να τις παρατηρήσει, να τις καταγράψει νοητά αλλά και να σου δημιουργήσει συνδέσεις που πριν δεν υπήρχαν μέσα σου. Τίποτα από όσα λες δεν είναι αθώο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάθε φορά που επικοινωνείς πρέπει να συλλογίζεσαι τι ακριβώς σημαίνουν όσα λες καθώς αυτοματοποιούνται, γίνονται συνήθεια και περνούν απαρατήρητα στον καθημερινό λόγο. Εάν όμως σταθείς και αναζητήσεις τι πραγματικά αντανακλούν θα καταφέρεις να αποκωδικοποιήσεις και εκείνες που χρησιμοποιούν οι άλλοι όταν θέλουν να σε οδηγήσουν σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ένας χειριστικός άνθρωπος δε θα σου πετάξει απλώς λέξεις αλλά θα είναι όλα προμελετημένα, θα επιλέξει εκείνες που ξέρει πως θα σε κινητοποιήσουν, εκείνες που θα σε συγκινήσουν και εκείνες που θα του επιτρέψουν να σε αποπροσανατολίσει. Σπάνια θα τον ακούσεις να μη μιλάει αλλά εάν προσέξεις λίγο καλύτερα θα δεις πως ποτέ δε θα πει κάτι πολύ προσωπικό, κάτι που θα δείξει κάποιο ευάλωτο σημείο του, οτιδήποτε θα τον τοποθετήσει σε μια θέση ισότητας με σένα. Πάντα θα μιλάει αλλά σπάνια θα ακούει και ακόμα πιο σπάνια θα πράττει.
Η προσοχή του είναι στραμμένη στον εαυτό του, οπότε εάν -και όταν- εσύ το επισημάνεις αυτό ή κάτι που σε ενόχλησε στη συμπεριφορά του εκείνος είναι πολύ πιθανό να αποφύγει την αλλαγή ή έστω τη σκέψη της με όποιον τρόπο μπορεί. Από μια υπερβολική υπόσχεση περί ολοκληρωτικής μεταστροφής μέχρι την υποτίμηση όσων είπες, εκείνος ως χειριστική προσωπικότητα θα ελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να σε πείσει πως θα αλλάξει ή πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο οπότε πρέπει να συμβιβαστείς. Προφανώς όμως για να το πετύχει αυτό δε θα στο πει ευθέως γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά ειλικρινές για εκείνον και δεν του ταιριάζει. Θα σου το παρουσιάσει μερικές φορές τόσο όμορφα, με μια λύπη ή με μια σιγουριά, με δυνατά και απόλυτα λόγια ή με λέξεις που σχεδόν θα σε κάνουν να τον λυπηθείς για να του επιτρέψεις να λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο ανενόχλητος. Θα έχει προλάβει όμως να σε γεμίσει ενοχές ή ελπίδες, να σε τοποθετήσει σε μια κατάσταση που θα κληθείς να επιλέξεις εάν μπορείς να το αντέξεις ή όχι. Το πρόβλημα όμως είναι πως εφόσον θα έχεις ήδη επενδύσει συναισθηματικά, η επιρροή του πάνω σου αλλά και τα αισθήματά σου για εκείνον θα θολώσουν για ακόμα μια φορά το τοπίο. Μπορεί να μη σου κάνει πρακτικά τίποτα κακό και τα λόγια του να είναι καθησυχαστικά με κάποιον τρόπο, αλλά σου κάνει καλό;
Οπότε ιδού το δίλημμα που προκύπτει: λόγια ή πράξεις; Το θέμα είναι πως δεν μπορείς να απαντήσεις με ένα κουμπί το καλύτερο ή το χειρότερο, αυτό που θα κρατούσες και εκείνο που θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτό. Ακόμα και εάν νοητά στο μυαλό σου, σου έρχεται να επιλέξεις τις πράξεις έχεις (και έχουμε όλοι) ανάγκη τα λόγια, ας φανταστείς μονάχα πώς θα ήταν να μη μιλάμε και απλώς να πράττουμε. Οπότε οι πράξεις δεν είναι το αντίπαλο δέος των λέξεων. Είναι -ή θα ήταν προτιμότερο να είναι- μια συνεργασία, μια άτυπη συμφωνία μέσα σου πως οι άνθρωποι γύρω σου είναι σημαντικό να συμβαδίζουν όσα λένε με όσα κάνουν, να μιλούν, να επικοινωνούν πραγματικά αλλά ταυτόχρονα να μην είναι παθητικοί, να δραστηριοποιούνται, να εξελίσσονται και μαζί τους να προοδεύεις και εσύ. Εάν υπάρχει μονάχα μια αδιαπραγμάτευτη βάση που μπορείς να αναζητάς (αν και είμαστε κατά των απόλυτων άκρων) είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου να μη σε αφήνει να βουλιάζεις, ακόμα και όταν σου υπόσχεται πως δε θα το κάνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
