Κάποια στιγμή στη ζωή μας αντικρίσαμε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ή γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες κάποιου βιβλίου έναν ήρωα που μας φάνηκε πέρα για πέρα γοητευτικός. Λίγο η δραματική ιστορία, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του, ο τρόπος που μιλούσε, οι λέξεις που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τα πιο απλά πράγματα και φυσικά οι ερωτικές του εξομολογήσεις, μας έκαναν να ευχόμαστε να ήμασταν εκείνη τη στιγμή δίπλα του. Να μπορούσαμε εμείς να του πιάνουμε σφιχτά το χέρι, όταν κανείς δεν κοιτά, να τον φιλάμε με πάθος, να τον κοιτάμε -σχεδόν να τον χαζεύουμε- καθώς μας λέει πόσο μας αγαπάει και μετά να πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Όμως δυστυχώς, αυτό το όνειρο χάνεται κάποια στιγμή και συγκεκριμένα όταν το βιβλίο τελειώνει ή στον κινηματογράφο όταν εμφανίζεται η μαύρη οθόνη.

Υπάρχουν άνθρωποι που αφού βγουν από την αίθουσα μπορεί να το συζητήσουν για λίγο, μπορεί ακόμη και να τους μείνει μια γλυκιά ανάμνηση το πρωί, ή να σκέφτονται εκείνη την απίστευτα ρομαντική φράση, από το κεφάλαιο με τις αποκαλύψεις, για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Υπάρχουμε κι εμείς όμως που δεν μας περνάει τόσο εύκολα κι έχουμε σχεδιάσει μέχρι και τον μπουφέ για τον γάμο μας με τον εκάστοτε ήρωα.

Εάν ζούσαμε σε μιαν άλλη εποχή θα ήταν ίσως πιο εύκολο να γνωρίσουμε τον «κ. Ντάρσι» εάν ήμασταν η «Ελίζαμπεθ» και μπορεί να μην καταλαβαίνουμε γιατί δεν έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά του, αλλά κατά βάθος τη θαυμάζουμε γι’ αυτό και θα θέλαμε να κάνουμε το ίδιο. Όταν διαβάσαμε ή όταν τον είδαμε να της λέει πως «πρέπει να μου επιτρέψεις να σου πω πόσο παθιασμένα σ’ εκτιμώ και σ’ αγαπώ» κάτι σκίρτησε μέσα μας. Το ίδιο σκίρτημα νιώσαμε κι όταν αντικρίσαμε τον Heath Ledger στο «10 πράγματα που μισώ για εσένα», όπου το τέλειο «κακό παιδί» μας έκανε να το αγαπήσουμε λίγο παραπάνω από το καλό και το ευγενικό.

Το παραπάνω φαινόμενο είναι ουσιαστικά μια άμεση συναισθηματική ταύτιση, αφού νιώθουμε πως κάποιοι ήρωες εκπροσωπούν όλα όσα ψάχνουμε κι όλα όσα επιθυμούμε να βρούμε. Αντιπροσωπεύουν το όνειρο και την επιβεβαίωση πως οι πραγματικοί άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν όπως οι φανταστικοί κι έτσι οι τελευταίοι παύουν, στο μυαλό μας, ν’ ανήκουν στη μυθοπλασία γιατί μας βολεύει. Αποτελούν ένα καταφύγιο για τη σκέψη μας, η οποία κατακλύζεται από υποθετικά σενάρια για το πώς θα μπορούσαμε ν’ αλληλεπιδράσουμε μαζί τους, για το τί θα περιμέναμε από εκείνους βάσει του εκάστοτε χαρακτήρα, πώς θα έμοιαζε μια καθημερινή ρουτίνα μ’ εκείνους και γενικά πώς θα κυλούσε η ζωή μας μ’ αυτούς. Έρχεται βέβαια στιγμή που προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα -ένα δάκρυ κύλησε- αλλά δεν πτοούμαστε.

Έχοντας λοιπόν τα παραπάνω στο μυαλό μας, πείθουμε τον εαυτό μας πως όλοι οι πιθανοί σύντροφοι γύρω μας είναι «λιγότεροι» από εκείνους, είναι ανάξιοι -σχεδόν- συγκριτικά, σβήνουν μπροστά τους και παρουσιάζονται κάπως απογοητευτικοί. Οπότε, όσο πιο πολύ οι ιστορίες των ηρώων ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, τόσο εμείς θεωρούμε πως είναι αληθινές κι ότι οι ίδιοι είναι άνθρωποι με σάρκα κι οστά. Μας εμπνέουν τόσο τα λόγια κι οι πράξεις τους, αλλά κι ο «θρύλος» που δημιουργείται γύρω από το όνομά τους που μας γεννάται η απορία εάν θα μπορούσαμε να τους έχουμε ακριβώς έτσι. Επειδή όμως δεν υπάρχουν κι άρα δεν μπορούν να μας το αρνηθούν, είναι δικοί μας, είμαστε μαζί τους κι είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί όχι; Εάν κάπου σε όλα αυτά παρατηρείτε σιγά-σιγά μια ομοιότητα με δικές σας σκέψεις, τότε αντιμετωπίζετε κι εσείς το σύνδρομο του φανταστικού συντρόφου.

Πόσο ασφαλής νιώθεις στη σχέση σου;

Απάντησε 100 ερωτήσεις στο ψυχολογικό μας τεστ και μάθε!

Εάν οραματίζεστε κι εσείς τον “Oliver” να σας λέει “call me by your name” ή «φώναξε με με το όνομά σου κι εγώ θα σε φωνάζω με το δικό μου» ή την “Jules” από το “Euphoria” να λέει κάτι ανάλογο με το ότι η “Rue” είναι η μόνη που την είδε ειλικρινά όπως ακριβώς είναι, τότε μπορείτε να μπείτε στο κλαμπ των ανθρώπων που ερωτεύονται φανταστικούς χαρακτήρες. Δε μιλάμε απλώς για μια συμπάθεια, αλλά για έναν πραγματικό έρωτα που μοιάζει περισσότερο με εθισμό. Κάποιοι δημιουργούμε σκίτσα ή ζωγραφιές με τους αγαπημένους μας ή κατασκευάζουμε δικές μας ιστορίες όπου εμείς είμαστε οι σύντροφοι των πρωταγωνιστών. Μπορεί ακόμη να πλάθουμε μεταμεσονύχτια σενάρια για εμάς κι εκείνους, για το πώς γνωριστήκαμε ή πώς ήταν το πρώτο μας φιλί. Προφανώς κι ήταν όλα τέλεια.

Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, η αληθινή ζωή κι οι πραγματικοί άνθρωποι απέχουν πολύ από μια φαντασίωση κατά το δοκούν. Αδυνατούμε όμως ν’ αντιληφθούμε πως κανένας άνθρωπος δε γίνεται να πει πάντα τα σωστά και τα πιο ρομαντικά πράγματα, δε γίνεται να είναι συνεχώς  προσκολλημένος πάνω μας κι η «πλοκή» της ιστορίας μας να προχωρά τόσο γρήγορα. Την ίδια στιγμή, δυσκολευόμαστε να λειτουργήσουμε στον πραγματικό κόσμο και να συνάψουμε ουσιαστικές σχέσεις που δεν είναι γραμμένες βάσει σεναρίου -και συγκεκριμένα του δικού μας. Για τον λόγο αυτό χρειαζόμαστε, μετά απ’ όλα αυτά τα υπέροχα μηνύματα που λαμβάνουμε από τις ταινίες και τα βιβλία, ένα δυνατό reality check, μια εσωτερική συνειδητοποίηση πως δεν είναι όλοι γύρω μας ανίκανοι για σχέση και πως ούτε εμείς χρειαζόμαστε έναν φαινομενικά τέλειο σύντροφο γιατί μαντέψτε, δεν υπάρχει.

Εάν μπορούσαμε να δούμε πώς συμπεριφέρονται οι αγαπημένοι μας ήρωες μες στον χρόνο, θα διαπιστώναμε πως ούτε αυτοί είναι άτρωτοι, πως θα κάνουν και βλακείες, θα πουν και λάθος πράγματα, θα πληγώσουν και θα πληγωθούν, χωρίς το περιτύλιγμα του ιδανικού της σκηνοθεσίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κατάρριψη του ονείρου θα ήταν  πιο ομαλή κι εύκολη.

Μπορούμε λοιπόν να κρατήσουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα που μας γοήτευσε, όλα εκείνα δηλαδή που θα θέλαμε να έχει ο κατάλληλος για εμάς σύντροφος κι όλα εκείνα που είμαστε σε θέση ν’ ανεχτούμε, αλλά ως εκεί. Ωραία τα “happy ends” στις ταινίες και τα βιβλία, αλλά αν μείνουμε προσκολλημένοι σ’ αυτά ίσως μας ξεφύγει το δικό μας “Happily ever after”.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!