«Έρωτας χωρίς πείσματα, δεν έχει νοστιμάδα» λέει η λαϊκή παράδοση και χωρίς κάποιο προσβλητικό σχόλιο, θα λέγαμε πως μάλλον έχει (ξανά) άδικο. Χωρίς πείσματα σημαίνει να είναι δύσκολος, να σ’ αναγκάζει να προσπαθείς συνεχώς και να παλεύεις να κερδίσεις τον άλλον. Ωραία όλα αυτά και θεμιτά κι αξιοζήλευτα, εάν γίνονται με τον σωστό τρόπο. Υπάρχει άραγε στον έρωτα σωστός τρόπος όμως, ή απλώς πρέπει ν’ ακολουθήσεις το συναίσθημα που σε καταβάλει όπου σε πάει εκείνο; Αυτό το αχαλίνωτο ταξίδι, γεμάτο από γοητευτικούς Λαιστρυγόνες και θελκτικούς Κύκλωπες πρέπει να έχει έναν προορισμό κι αυτός ο τελικός σκοπός δεν αφορά εξ ολοκλήρου την κατάκτηση του άλλου, αλλά εσένα. Ο έρωτας είναι εγωιστικός, ισχύει αυτό. Αλλά είναι εγωιστικός γιατί ακόμα και σ’ αυτή τη στιγμή, όπου θεωρητικά αφοσιώνεσαι στον άλλον, παθιάζεσαι με το ν’ αναδείξεις και να καλυτερέψεις τον εαυτό σου.
Είσαι ό,τι ο άλλος πιστέψει πως είσαι κι επειδή είναι στη φύση σου να θέλεις να είσαι ανώτερος από όλους, οφείλεις ν’ ανταποκριθείς στις προσδοκίες του. Αλλά μετά, αν βρεθείς σ’ αυτό το στάδιο της συναισθηματικής εξέλιξης θέλεις κι άλλα, απαιτείς περισσότερα από σένα και δοκιμάζεσαι περισσότερο. Όλα αυτά όμως εάν κι ο άλλος σου το «επιτρέπει» κατά κάποιον τρόπο με τη στάση και τη συμπεριφορά του, με το ήθος και την ιδιοσυγκρασία του. Σου δίνει χώρο και βοήθεια, σε τραβάει από όποιο σκοτάδι έχεις χωθεί και σε φέρνει σ’ έναν κόσμο λίγο πιο φωτεινό. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σημαντικός παράγοντας είναι ο άλλος. Ο σημαντικός αυτός άλλος που έχεις ερωτευτεί και κάποιες φορές δεν αρκεί αυτό για να σε τραβήξει στο φως. Ο έρωτας δυστυχώς ή ευτυχώς δε λύνει και δε δικαιολογεί τα πάντα. Συναντά κι αυτός εμπόδια που πρέπει να προσπεράσει κι επηρεάζεται από καταστάσεις κι άτομα που κάποιες φορές τον αναγκάζουν να θυσιαστεί για σένα.
Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να σε πάνε μπροστά, να σου δείξουν έναν καλύτερο δρόμο και να σε βοηθήσουν να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Η τύχη μάλιστα μπορεί να κάνει αυτούς τους ανθρώπους τόσο σημαντικούς για σένα που θα τους ερωτευτείς και τότε θα κληθείς ν’ αντιληφθείς εάν πραγματικά ο έρωτας μπορεί να τα ξεπεράσει όλα. Σε προειδοποιώ πως δεν μπορεί. Μπορεί να είσαι πράγματι ερωτευμένος και να πετάς στα σύννεφα, να μην μπορείς να βγάλεις τον άλλον από το μυαλό σου και να σκέφτεσαι ήδη πως αυτόν τον άνθρωπο μπορείς να τον κοιτάς για πάντα και να τον λατρεύεις ξανά και ξανά.
Υπάρχει όμως η πιθανότητα να μη σε κάνει ευτυχισμένο ή να μη σ’ αφήνει να προχωρήσεις. Εσύ από την άλλη μπορεί να αισθάνεσαι ακριβώς το αντίθετο γιατί ο έρωτας έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να τα μετατρέπει όλα σε κάτι όμορφο κι ονειρικό. Θα βρεθεί μια στιγμή ή πολλές από αυτές, όπου θα κοιτάξεις λίγο τον εαυτό σου και τον άλλον κι ό,τι υπάρχει στο μεταξύ σας. Θα σε χτυπήσει σαν μια συνειδητοποίηση πως άφησες το μάτι της κουζίνας ανοιχτό και θα πρέπει να τρέξεις να το κλείσεις. Γιατί εν τέλει εάν δεν το κλείσεις, θα καεί το σπίτι σου ακόμα κι εάν είναι μόνο για πέντε λεπτά, ακόμα κι εάν δεν έχεις επενδύσει πολλά (ή όσα εσύ νομίζεις για πολλά), ακόμα κι εάν νιώθεις προστατευμένος. Ένας στάσιμος έρωτας είναι ένας επικίνδυνος έρωτας που σε κάνει να σαπίζεις σιγά σιγά, να μαραίνεσαι και ν’ αφήνεσαι σε κάτι που δεν είναι ο εαυτός σου.
Η γνώση πως όλα αυτά προκαλούνται εν μέρει από την αδυναμία του άλλου ανθρώπου να σε κάνει ειλικρινά χαρούμενο ή και να σ’ εξελίξει ως άνθρωπο, πονάει. Πονάει σαν το κόψιμο από χαρτί, που δε θα καταλάβεις καν εξαρχής πως έχεις τραυματιστεί αλλά θα κάνει καιρό μέχρι να επουλωθεί η πληγή. Αλλά σκέφτεσαι (όπως όλοι οι ερωτευμένοι) πως «αφού θέλω, μπορώ να μείνω» ή ακόμα είναι πολύ πιθανόν να σε δελεάσει μ’ αυτή την πρόταση κι εδώ καταρρέει κι η λογική σου. Ενώ νιώθεις πως η κατάσταση επιδρά αρνητικά πάνω σου, θεωρείς πως επειδή υπάρχει το συναίσθημα του έρωτα θα καταφέρει να τα λύσει όλα. Κάπου αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως είναι κάτι παραπάνω από εγωιστικό να το ζητάς αυτό από τον εαυτό σου ή να στο ζητάει ο άλλος. Ο έρωτας δεν είναι κάποια δοκιμασία αντοχής νεύρων για να δοκιμάσεις τα όριά σου σε κάτι το οποίο δε θα σου προσφέρει παρά την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας ή ακόμα και την αυτοπεποίθηση της προσπάθειας για κάτι καινούριο.
Ο έρωτας δε φέρνει πάντα την ευτυχία αλλά ούτε και την πρόοδο, επειδή θεωρείται το πιο όμορφο συναίσθημα ανεξαρτήτως των περιστάσεων. Ακόμα κι αυτός έχει παραμέτρους, προϋποθέσεις κι όρια. Γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δε σε ρωτάει εάν είσαι έτοιμος για έναν άδοξο έρωτα. Απλώς βρίσκεται στον δρόμο σου κι εσύ πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός για να τον κοιτάξεις, να τον αναγνωρίσεις και να σου επιτρέψεις να φύγεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
