Μου αρέσει η ρουτίνα μου, το ξέρεις αυτό. Μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και να πίνω το τσάι με ησυχία, να μην τρέχω να προλάβω τις δουλειές και να χαζεύω λίγο τον ίδιο χώρο που μένω τα τελευταία χρόνια. Το βράδυ κάθομαι και βλέπω τη σειρά εκείνη που σου είπα πως έχω κολλήσει ή διαβάσω εκείνο το βιβλίο που παραπονιέμαι πως δεν καταλαβαίνω. Εάν δεν έχουμε κανονίσει, δε θα μου το ανακοινώσεις τελευταία στιγμή· το πιθανότερο είναι να μην έρθω ποτέ. Είμαστε καλά μαζί, γιατί τα ξέρεις όλα αυτά και τα σέβεσαι.
Ξέρεις πως θα σου μιλήσω με τον τρόπο που καταλαβαίνεις τον έρωτα αλλά δεν περιμένεις την υπέρβαση ή ακόμα κι εάν την προσδοκάς, ξέρεις πως δε θα γίνει. Βλέπω στα μάτια σου την απογοήτευση όταν δεν απαντάω ευθέως στις ερωτήσεις που μου θέτεις αλλά προτιμώ να σε φιλήσω, ξέρεις πως μου είναι πιο εύκολο και λιγότερο επώδυνο. Ίσως σκεφτόμουν πως πέρα από την καθημερινότητά μου, έχει ρουτινιάσει και η σκέψη μου αλλά θα ήθελα να με καταλάβεις, όπως το κάνεις τόσο καιρό τώρα.
Φοβάμαι. Φοβάμαι τι άνθρωπος θα είμαι χωρίς το πρόγραμμά μου, χωρίς τις καθιερωμένες απαντήσεις και πιστεύω μου, δίχως τις κινήσεις και τον ρυθμό μου, μακριά από τα «θέλω» και τις συνήθειές μου. Δυστυχώς δεν ξέρω πώς είναι να είσαι αλλιώς, δεν ξέρω πώς θα είναι όταν βγω από όλα όσα με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια. Θα ήθελα να μη σου ακουστεί σκληρό, αλλά δε θέλω να με τραβήξεις έξω στον κόσμο σου, εκείνον όπου τα πάντα καταρρίπτονται για να γεννηθούν ξανά κι οι άνθρωποι είναι γενναίοι.
Δεν ξέρω εάν είναι γενναιότητα ή φλωριά αλλά και μόνο στην ιδέα πως ήμουν λάθος όλον αυτόν τον καιρό τρομάζω. Συγκράτησες τη λέξη «λάθος»; Χαίρομαι, γιατί έτσι νιώθω κάθε φορά που μαλώνουμε για κάτι. Νιώθω πως πάντα κάτι κάνω λάθος και θα πρέπει να το διορθώσω, μα δεν κρατάω καμιά ετοιμότητα δεν ξέρω πότε θα την έχω, γι’ αυτό και φεύγω. Απομακρύνομαι, κλείνομαι μέσα στους ασφαλείς μου τοίχους κι ηρεμώ, αναπνέω κανονικά κι ο κόμπος στον λαιμό χάνεται. Θα ήθελα να είχα κάτι καλύτερο να σου πως, ίσως κάτι που θα σου έδινε ελπίδα, κάτι που θα σε κρατούσε κοντά μου, μα δεν έχω. Συγγνώμη.
Σ’ αγαπώ επειδή με δέχεσαι και με αφήνεις με ελευθερία να ζω στους περιορισμούς μου, ξέρεις πως δεν είμαι άνθρωπος της αλλαγής και δε με πετάς σ’ άγνωστα μονοπάτια. Μου λες τι θέλεις και τι νιώθεις κι εγώ σ’ ακολουθώ, δε θα σου πω ψέματα αλλά ποτέ δε λέω ολόκληρη την αλήθεια γιατί ξέρω πως θα φύγεις, θα στεναχωρηθείς ή χειρότερα, θα με μισήσεις.
Κι έτσι θέλω να μείνεις εδώ κι όσο αντέξεις τη σταθερότητά μου, όσο αντέξεις να μην αλλάζω, γιατί η αλήθεια είναι πως δε θα άλλαζα για κανέναν. Μην το πάρεις προσωπικά, απλά δε θέλω μεγάλες ρήξεις, ούτε με εσένα, ούτε με τον εαυτό μου. Θέλω να μη σκέφτομαι τα πράγματα τρεις και τέσσερις φορές, θέλω να σε θέλω και να με θέλεις και να μας αρκεί αυτό. Να γελάμε και να είμαστε άνετα ο ένας με τον άλλον, να μιλάμε για όσα μας απασχολούν και να μένουμε πιστοί ο ένας στον άλλον. Θέλω να μη μου ζητήσεις κάτι που ξέρεις πως θα με αποδιοργανώσει.
Έχεις μάθει καιρό τώρα πως κρατάω αντίσταση στην αλλαγή. Θα προβάλλω μια ηλίθια (ίσως για εσένα) αντίδραση- με ξέρω καλά. Θα διστάσω να σπάσω μπροστά σου και να φέρω αντίρρηση φορώντας την πανοπλία της αδιαφορίας μου. Θα προστατευτώ τότε από όλα εκείνα που θέλεις για εμένα. Μα ποιος δε θα ήθελε, ο άνθρωπος που αγαπά να γίνει καλύτερος;
Εγώ το εύχομαι αυτό για εσένα και ξέρω πως θα το επιτύχεις. Αλλά κι εγώ, όσον αφορά τη συλλογιστική μου, πιστεύω πως προοδεύω μέσα στα πλαίσια που επιθυμώ. Σ’ αυτό ουσιαστικά διαφέρουμε. Θέλεις να με απογυμνώσεις από κάθε τι που νιώθω πως με προφυλάσσει, βλέπω την ανάγκη σου να με κάνεις να αισθανθώ ελευθερία χωρίς να φοβάμαι. Δεν ξέρω αν θέλω όμως, ή αν θα θελήσω και ποτέ.
Κι όταν σου λέω πως «σ’ αγαπώ» είναι ό,τι πιο ειλικρινές μπορώ να σου πω. Ποτέ όμως δε θα το άφηνα να με κατασπαράξει, ούτε να με παρασύρει σε άγνωστα συναισθήματα και πρωτόγνωρες πράξεις. Μπορεί να φαίνεται παιδικός ο τρόπος που αντιστέκομαι και δεν αφήνομαι, μα έχω μάθει να επιβιώνω μέσα από αυτόν, έχω φτάσει σε αυτό το σημείο που με βρήκες χάρη σε αυτόν κι έχω αγαπηθεί από εσένα χάρη εξαιτίας του. Μονάχα άσε με μέσα στην ασφάλεια της σιγουριάς μου· τα όριά μου είναι όσα σου έχω δείξει κι αυτό ήταν μια κρυφή συμφωνία ανάμεσα μας. Σου τα φανέρωσα με όρο να τα σεβαστείς και να μην προσπαθήσεις να τα γκρεμίσεις.
Γι’ αυτό και σ’ αγαπώ. Γιατί ξέρεις πόσο τρέμω στη στιγμή που θα πρέπει ν’ αναμετρηθώ με το κενό, με ένα αχαλίνωτο «πώς» για τα πάντα, με ένα αιώνιο ερώτημα και μια συνεχή ανασφάλεια. Θα ξέρω πως ποτέ ξανά δε θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος κι αυτό με τρομάζει. Ακόμα κι η ευτυχία μου, είναι προστατευμένη. Τόσο που μερικές φορές νιώθω πως τη βλέπω μόνο εγώ. Εσύ άραγε, τη νιώθεις;
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
