Το σώμα μας είναι κάτι ρευστό αλλά είναι δικό μας. Είναι το μόνο μέσο που έχουμε για να κινηθούμε, ν’ αγκαλιάσουμε, να προστατευτούμε, να κάνουμε έρωτα, να αισθανθούμε όμορφα, κάποιοι να δημιουργήσουμε μια ζωή, ν’ αγγίζουμε τον κόσμο, να νιώθουμε τη φύση γύρω μας. Το σώμα αυτό αλλάζει, μεταβάλλεται από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορούμε να το αλλάξουμε ή μπορούμε και να το αποδεχτούμε, μπορούμε να το αγαπήσουμε και να το αφήσουμε ν’ αγαπηθεί κι από άλλους. Σ’ αυτή την τελευταία αγάπη θα σταθούμε λίγο παραπάνω.
Το ταίρι μας μάς γνώρισε μ’ ένα συγκεκριμένο σώμα και μπορεί στην αρχή να το λάτρεψε, να γνωρίστηκε μαζί του και να το ένιωσε κοντά του. Πόσω μάλλον εάν ταίριαξε με το δικό του σώμα. Πιθανότατα μέχρι στιγμής να του έχει συμπεριφερθεί άψογα αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που μάλλον θα έχουμε παρατηρήσει πως ίσως να προσπαθεί να μας πει κάτι υπογείως. Όταν το σώμα μας αλλάζει, συνήθως εμφανίζονται αυτές οι συμπεριφορές και κανείς δε φαίνεται να μπορεί να το διαχειριστεί σωστά.
«Μήπως να μη φας κι άλλο βρε αγάπη μου;» λέει προσθέτοντας το «αγάπη μου» για να εξομαλύνει το όλο νόημα της φράσης αλλά έχουμε ήδη αισθανθεί άσχημα κι έχουμε αφήσει το φαγητό ή μόνο για να αντιδράσουμε άσχημα, καταναλώνουμε παραπάνω. Είναι αυτά τα αθώα σχόλια που θα έρθουν σε φαινομενικά άκυρες στιγμές, πάντα με γλυκόλογα στο τέλος ή με υποκοριστικά που δηλώνουν και πάλι δυσαρέσκεια. Τα «ιπποποταμάκια, γουρουνάκια, ελεφαντάκια» κι άλλα μικρά, αξιαγάπητα μεν, εύσωμα δε ζωάκια είναι πολύ όμορφα να τα παρατηρούμε στο φυσικό τους περιβάλλον και να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως εάν έπρεπε να ήταν λεπτά, η φύση θα τα είχε κάνει. Σε κάθε περίπτωση είναι μια δήλωση πως «είσαι γλυκός κι αξιαγάπητος» αλλά «έχεις παχύνει» (αυτό το δεύτερο δε λέγεται ποτέ ξεκάθαρα).
Αυτές οι μικρές «παρατηρησούλες» για την όποια, απροσδιόριστη αλλαγή, για τα ρούχα, τον τρόπο που κινούμαστε, για τον τρόπο που είμαστε στο κρεβάτι φαίνονται κάπως αυτονόητες στην αρχή. Ο άνθρωπος που έχουμε κοντά μας μάς βλέπει ν’ αλλάζουμε, ίσως ξαφνιάζεται -το καινούριο δύσκολα το συνηθίζουμε κατευθείαν- και θέλει χρόνο για να τ’ αντιμετωπίσει. Το ζήτημα είναι πως μερικές φορές δεν το κάνει.
Οι μικρές επισημάνσεις που γενικώς αιωρούνται, τα βλέμματα που αλλάζουν, τα αστειάκια, ίσως η αποδοκιμασία, ακόμα κι η υπόγεια προσβολή σε καθημερινή βάση, δεν είναι κάτι λιγότερο από ένα σκληρό body shaming. Το να συζητήσουν με εμάς μάλλον φαίνεται δαιδαλώδες, οπότε αποφασίζουν να μας περάσουν το μήνυμα πως δε συμφωνούν με την αλλαγή στο σώμα μας, με άλλον τρόπο. Ίσως σκεφτόμαστε πως όλοι θα λέγαμε πως «δικό μας είναι το σώμα και θα το κάνουμε εμείς ό,τι θέλουμε» αλλά δεν παύει να μας πειράζει και να σκεφτόμαστε και δεύτερη φορά εάν θα φάμε αυτό το κομμάτι σοκολάτας.
Κανείς δε θα αρνηθεί πως η ψυχολογική μας κατάσταση αντανακλάται στο σώμα μας και πως εάν κάποιος ενδιαφέρεται για εμάς μπορεί να διακρίνει τις αποφάσεις μας και να μας στηρίξει σ’ αυτές ή να μας βοηθήσει. Όμως, αυτό που λησμονούμε είναι πως μονάχα εμείς επιλέγουμε για τον εαυτό μας και πως μόνο εμείς έχουμε αυτό το δικαίωμα. Μπορεί ο άνθρωπος που μας αγαπά να έχει τις καλύτερες προθέσεις όταν θέλει να δείξει την ανησυχία του αλλά αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος να το δείξει και σίγουρα δε θα μας βοηθήσει. Περισσότερο θα μας κάνει να νιώσουμε άβολα και λιγότερο επιθυμητοί παρά θα μας οδηγήσει σε όποια απόφαση πιστεύει εκείνος πως πρέπει να πάρουμε.
Αλλά κι εμείς δε γίνεται να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια και ν’ ακούμε απλώς όλα όσα θέλει να μας πει. Μας ενοχλεί; Πρέπει να μιλήσουμε, να ρωτήσουμε γιατί όλες αυτές οι υπόγειες επισημάνσεις και να εξηγήσουμε πως πρέπει να σεβαστεί οποιαδήποτε αλλαγή βιώνουμε τόσο μέσα μας όσο και στο σώμα μας. Η διάρκεια, η κλιμακωμένη ένταση, ο τρόπος επικοινωνίας και τα σχόλια θα καθορίσουν τη δική μας αντίδραση απέναντι του. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως εάν κάποιος μας επιτίθεται με τέτοιο τρόπο, ίσως κι εκείνος προσπαθεί να εκτονωθεί ή να επιβεβαιωθεί κι επειδή δεν είμαστε σάκοι του μποξ, έχουμε την επιλογή να φύγουμε.
Friendly remindrer: Αν ενδιαφέρεται για σένα, θα βρει τρόπο να ανησυχεί χωρίς να σε προσβάλλει. Αλλιώς, φύγε και πάρε και την πίτσα μαζί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
