Για ακόμη μια χρονιά οι πανελλαδικές εξετάσεις απασχολούν τους μαθητές της τρίτης λυκείου και οι προβλέψεις είναι – όπως πάντα- καταιγιστικές· κάποιες ανυπόστατες, κάποιες αναμενόμενες και κάποιες αδιάφορες. Προετοιμασίες, άγχος, διαγωνίσματα, κλάματα, ηττοπάθειες, νεύρα, παραιτήσεις, όλα αυτά για να καταλήξουμε σε ένα βαθμό. 16,18,14,10; Αυτός έγραψε 15.653 μόρια,αυτή έγραψε 16.789, αυτός 12.354 και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Χιλιάδες υποψήφιοι με χιλιάδες ονόματα και χιλιάδες προσωπικότητες χαρακτηρίζονται από τον βαθμό τεσσάρων ημερών. Ακόμα και το όνομά μας εκείνη την περίοδο τίθεται σε υποψηφιότητα, καθώς αναφερόμαστε παντού ως «υποψήφιοι»· ψηφία είμαστε λοιπόν. Ίσως αυτοί που έγραψαν καλύτερα -από 18 φυσικά κι πάνω- αξίζουν (!) να ονοματίζονται αλλά κι αυτοί κάπου χάνονται. Ήδη από τα σχολικά χρόνια μας έχουν εμφυσήσει την ιδέα ότι είμαστε μαθητές του 13,16,18 με απώτερο στόχο φυσικά το πολυπόθητο είκοσι. Γενικά στη ζωή μας, μας έχουν μάθει να λειτουργούμε με αριθμούς. Πόσο έγραψες στις εξετάσεις; Πόσα πτυχία έχεις; Πόσες ώρες διαβάζεις; Πόσα χρήματα βγάζεις; Πόσες δουλειές έχεις κάνει; Πόσους φίλους έχεις; Πόσους ακόλουθους έχεις; Άρα, είμαστε αριθμοί; Είμαστε νούμερα;
Γιατί δεν ρωτάμε πιο συχνά τους ανθρώπους -και τους εαυτούς μας – αν είναι ευτυχισμένοι; Αν είναι – ειλικρινά- καλά; Αν έχουν όνειρα σ’ αυτή τη ζωή; Αν θέλουν να αλλάξουν κάτι; Δύσκολες ερωτήσεις που απαιτούν εξήγηση, ανάλυση και διάλογο. Έχουμε ξεχάσει τις λέξεις κι έχουμε αφοσιωθεί στους αριθμούς. Πιστεύουμε πραγματικά ότι εάν εκθέσουμε τις απόψεις μας θα λάβουμε ως απάντηση αδιάφορα βλέμματα, επικριτικούς σχολιασμούς, συμπονετικά λόγια κι άβολες σιωπές. Όμως κι εμείς τους αφήνουμε να μας τοποθετούν ετικέτες με νούμερα σε κάθε φάση της ζωής μας. Από την παιδική ηλικία μέχρι την ενήλικη πραγματικότητά μας έχουμε στην πλάτη μας αριθμούς που οριοθετούν και προσδιορίζουν την ύπαρξή μας. Το επάγγελμά μας, η κοινωνική μας θέση, οι παρέες μας ακόμα και οι προσωπικές μας σχέσεις έχουν διαμορφωθεί από αριθμούς.
Το παιδί που έγραψε 18.600 μόρια -φυσικά- θα ακολουθήσει ένα επάγγελμα με υψηλό κοινωνικό πρεστίζ και στο μέλλον θα ανήκει στα ανώτατα στρώματα της κοινωνίας -γιατί υπάρχει αυτή η διάκριση ποτέ δε θα βγάλουμε άκρη-, θα κάνει παρέα με συναδέλφους του και θα αποκτήσει σχέση που θα καταλήξει σε γάμο, όλα στρωμένα και νοικοκυρεμένα. Κανένας δε σκέφτηκε ότι το παιδί αυτό ήθελε να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Κάνεις δεν το ρώτησε τι του αρέσει. Τι το γεμίζει; Αν ήθελε να γράφει βιβλία και να ταξιδεύει τον κόσμο. Αν ήθελε όντως τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα ή έναν γάμο, αν ήθελε 19.000 μόρια, μπορεί και να τα ήθελε, δεν πρόλαβε όμως ποτέ να το σκεφτεί. Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό; Είτε από παραινέσεις γονέων και καθηγητών, είτε από κοινωνικές επιταγές, είτε από πιέσεις συμμαθητών, είτε -απλά- επειδή το έχουν μάθει να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο στη ζωή του.
Ήμασταν λοιπόν το νούμερο 456, 457, 458 σε μια ακόμη χρονιά. «Καλή τύχη» λένε «να γράψεις καλά». Καλά σύμφωνα μ’ εκείνους, με τις σχολές με τις υψηλότερες βάσεις, με τις καλύτερες προδιαγραφές, με τη φήμη που έχουν στην κοινωνία. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας αναγκάζουν να συγκρίνουμε τους αριθμούς μας με των άλλων ανθρώπων. Η σύγκριση απαιτεί ομοιότητα. Άρα είμαστε κι όμοιοι; Καταργείται η μοναδικότητα του ατόμου; Οι ιδιαιτερότητές του; Οι κλίσεις του; Τα ταλέντα του; Όλα θυσιάζονται στον βωμό του ιερού νούμερου. Άρα τελικά τι μετράει; Ο βαθμός; Το νούμερο; Οι προσωπικές επιθυμίες; Τα όνειρα; Οι φιλοδοξίες; Οι απαιτήσεις της οικογένειας; Οι κοινωνικές επιταγές;
Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε τι αποζητούμε και κάποιες φορές η ίδια η ζωή μάς οδηγεί στους δρόμους εκείνους. Οπότε να το αφήσουμε στην τύχη; Θα ήταν άδικο για εμάς. Οφείλουμε στον εαυτό σας να παλέψουμε. Να αγωνιστούμε για τα θέλω μας. Ακόμα κι αν δεν έχουν κάποιο νούμερο, ακόμα κι αν μικρύνουν ή μεγαλώσουν αριθμητικά. Οπότε, την επόμενη φορά ίσως θα έπρεπε να πούμε στον άλλον, σ’ εκείνον το συμμαθητή, σ’ εκείνον τον υποψήφιο, σ’ εκείνον τον επαγγελματία «Καλή τύχη στη ζωή». Να προσπαθήσεις να γίνεις ευτυχισμένος γιατί σου αξίζει. Έχουμε το αδιαμαρτύρητα αναπόσπαστο και διαχρονικό δικαίωμα στην ευτυχία η οποία -δυστυχώς για κάποιους άλλους- δεν είναι ένα νούμερο. Κι αν ήταν, θα έτεινε στο άπειρο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
