Όταν εσύ αλλάζεις και μαζί και το πώς σας είχες φανταστεί

Υπήρξες κάποιος άλλος· όχι σε παρελθοντική ζωή ούτε σε ένα παράλληλο σύμπαν σε άλλο γαλαξία, όχι στη σκέψη κάποιου ανθρώπου που σε φαντάζεται διαφορετικά απ’ ότι εσύ τον εαυτό σου. Τη στιγμή που διαβάζεις αυτή την πρόταση είσαι κάποιος άλλος (όχι εντελώς, δε γίνεται να πάθεις ξαφνική μετάλλαξη) αφού αφιερώσεις χρόνο να συλλογιστείς για λίγα δευτερόλεπτα εάν σου αρέσει, να σταθείς στις λέξεις. Σκέψου μόνο πως ποτέ ξανά δε θα είσαι ο άνθρωπος που ήσουν χτες. Κάθε στιγμή έχει τη μοναδικότητά της και την προσωρινότητά της -κατάρα και ευχή μαζί. Κάπως έτσι παράδοξα και ίσως άδοξα υπάρχουν εκείνοι οι έρωτες που αποκαλώ με ποιητικά νοσταλγική διάθεση «καταραμένους».

Ήσουν κάποιος· ας ξεκινήσουμε με αυτό! Είχες συγκεκριμένα «πιστεύω» και «θέλω», ανάγκες και ικανότητες. Ήξερες νοητά μέχρι πού μπορούσες να φτάσεις και δε στεκόσουν πέρα από το σημείο που αισθανόσουν ασφαλής. Υπήρξες κάτι ξεχωριστό και ανεπανάληπτο. Ήθελες τότε να παραμείνεις αυτό που ήσουν για πάντα (χωρίς απόλυτη σιγουριά) γιατί ποιος δε θέλει να αγαπήσει τον εαυτό του στα πλαίσια που τοποθέτησε ο ίδιος το «εγώ» του, μία αυτοεπιβεβαίωση που θα προερχόταν από μέσα του; Το εξαιρετικά καλύτερο θα ήταν ο αόριστος «εκείνος» -ο μυστηριώδης άγνωστος για τον καθένα μας- που θα ακουμπούσε σε αυτό που τόσο υπέροχα ήμασταν. Άγγιξε κομμάτια σου που νόμιζες πως μονάχα εσύ έβλεπες και ένιωθες, τα κοίταξε τρυφερά και τα αγκάλιασε. Στάθηκε σε μία ανοιχτή πληγή, μία γνώριμη έλλειψη, μία κρυφή επιθυμία και δεν την πάτησε μέχρι που να ματώσεις αλλά την κάλυψε προσωρινά. Ξέχασες κάπου το άγχος για τα «ελαττώματα», κάθισες αναπαυτικά στη ραστώνη του έρωτα και απόλαυσες μία άνευ όρων λατρεία. Σε αυτό το περιβάλλον αποδοχής και αγάπης ξεκίνησες να μετατρέπεσαι σε αυτό το κάτι άλλο που είσαι τώρα. Μα εκείνος αγνάντευε στο χείλος του γκρεμού των τεκτονικών σου πλακών που απομακρύνονταν η μία από την άλλη. Ξέρεις τι υπάρχει μετά από αυτό; Σεισμός!

Ήταν κάποιος που νόμιζες ότι ήταν· και τίποτα δεν τελειώνει με αυτό! Τον ερωτεύτηκες για εκείνα που πίστεψες πως θα σου προσέφερε. Κανείς δε σε προειδοποίησε πως όταν εσύ γίνεις κάτι άλλο εκείνος δε θα σε ακολουθήσει αλλά θα χαθεί η ομίχλη γύρω από την ύπαρξη του και θα αντικρίσεις την πραγματικότητα. Αλλά κανείς δεν ξεκινά με αυτή τη σκέψη. Τον ήξερες ή τουλάχιστον μέσα σου έλεγες πως ήταν ο άνθρωπος που θα σε έκανε χαρούμενο. Τυφλώθηκες από τη θέλησή σου να τυφλωθείς γιατί όλοι χρειαζόμαστε κάποιον -ειδικά κάποιον που δημιουργούμε στο μυαλό μας όπως επιθυμούμε και μοιάζει το τέλειο παράδειγμα. Αυτό που είχατε δε θα κατατασσόταν στις εκατομμύρια εξιδανικεύσεις του έρωτα, όχι· ήταν κάτι πιο βαθύ και λιγότερο αναμενόμενο. Ήταν όσα σε καθησύχαζαν, όσα σε έκαναν να θεωρήσεις πως ήταν μία στεριά, μα στην ουσία κατάλαβες πως ήταν ένας φάρος. Θα έμενες στο προστατευτικό κουβούκλιο για λίγο, θα απολάμβανες τη μανιασμένη θάλασσα και θα την καταλάβαινες, θα αντιλαμβανόσουν καλύτερα τη ζωή από εκεί πάνω ώστε να μπορέσεις έπειτα να κυλιστείς μέσα της με περισσότερη σιγουριά. Έμεινες όμως παραπάνω από όσο είχες υπολογίσει, σωστά;

Δεν ήταν αυτός που είχες φανταστεί· και κάπου εκεί άρχισε κάτι να χαλάει μέσα σου. Παράβλεπες ορισμένα σημεία και υπερτόνιζες άλλα, στεκόσουν στο παρελθόν και πλέον τρεφόσουν από αυτό, μία συνεχή ανανέωση της φαντασίωσης που είχες δημιουργήσει. Πώς να χαλάσεις με μία κίνηση όλα εκείνα που είχες προγραμματίσει για εσάς με μία μονάχα επαναστατική σκέψη: άλλαξα! Προχωρούσες και εκείνος σε κοιτούσε από μακριά, χαμογελούσε και θύμωνε, χαιρόταν και σε ζήλευε, προσπαθούσε να σε κρατήσει κοντά του και μετά σε έδιωχνε· μα δεν είχες φανταστεί αυτό. Αγάπησες τόσο εκείνα που είχες ονειρευτεί που μονάχα όταν άλλαξες κατάφερες να παραδεχτείς τα λάθη σου, όταν ωριμάζεις μπορείς να δεις αντικειμενικά την κατάσταση την οποία έπλασες και κατέληξες να ζεις μαζί της.

Θα επιβιώσετε; Όσο δραματικό και εάν ακούγεται είναι ζήτημα ζωής, ένα ζήτημα που αφορά μεγάλο μέρος της ζωής γιατί σε χαράζει βαθιά μία τέτοια σχέση, σου αφήνει ένα σημάδι για να τη θυμάσαι, να την αναπολείς σε ξαφνικές στιγμές απορρίπτοντάς τη ξανά και ξανά. Θυμάσαι που σου είπα πως είναι καταραμένη αυτή η σχέση; Θα την επιλέξεις, θα το αισθανθείς κάπου στην πορεία και θα πετάξει μακριά αυτή τη σκέψη, όχι όμως τόσο μακριά ώστε να μην ξαναέρθει ποτέ κοντά σου· εμφανίστηκε τη στιγμή που ήξερε πως θα τη εκτιμήσεις, πως θα την πιάσεις για να την εξετάσεις προσεκτικά παρ’ όλο που γνωρίζεις καλά το περιεχόμενό της.

Θα δώσετε τα χέρια και θα φύγετε μακριά ο ένας από τον άλλον -ή τουλάχιστον εσύ θα φύγεις- και παρ’ όλο που η γνώριμή του καθησυχαστική σκέψη θα υπάρχει στην καρδιά και στην ψυχή σου, θα ξέρεις πως η απόφαση ήταν σωστή, όχι με την μαθηματική εξήγηση αλλά με εκείνη που προτάσσει η μη επαναληψιμότητά σου. Ποτέ δε θα ξαναγίνεις αυτός που ήσουν μαζί του και για αυτό δε θα μπορεί να υποκριθεί ο εαυτός σου πως γίνεται να επανέλθει σε αυτή την κατάσταση. Δεν ήταν τραγική μα είναι από εκείνες τις διδακτικές αναμνήσεις. Να θυμάσαι μονάχα πως όταν εσύ «ψηλώνεις» δεν είναι απαραίτητο πως θα σε ακολουθήσει και εκείνος αλλά ούτε οφείλεις να μείνεις στο έδαφος για να στέκεσαι πλάι του. Και αυτό είναι το καταραμένο ερωτηματικό του έρωτα: ο εαυτός μου ή εκείνος;