Παρατηρούν αυτά που σε πολλούς μοιάζουν αδιάφορα

Ο καλλιτέχνης ξαναφτιάχνει τον κόσμο για λογαριασμό του (Α.Καμύ).

Ο λόγος στην τέχνη, στην κινητήριο δύναμη που αλλάζει τα πάντα και δεν αφήνει τίποτα αμετάβλητο στο πέρασμά της. Τέχνη εκ του ρήματος «τίκτω», που δε θα μπορούσε να σημαίνει τίποτα λιγότερο από «γεννώ», «φέρνω στον κόσμο». Πρόκειται για δημιουργία εκ νέου, αποκάλυψη, ανάδειξη και ανάδυση από το μηδέν και δεν είναι μόνο κάτι καινούριο και διαφορετικό, αλλά συγχρόνως λυτρωτικό και αναγκαίο. Ο άνθρωπος που εξ-art-άται από την τέχνη παρατηρεί τη φύση, τους ανθρώπους, τη ζωή σαν ολότητα, την καθημερινότητα στο μικροσκόπιο, το έντονο χρώμα ενός ρούχου, τον απαλό ήχο των κυμάτων, το αίσθημα της θαλπωρής του ηλιοβασιλέματος, τον τρόπο που τα σεντόνια είναι ανακατεμένα, το μειδίαμα ενός μικρού παιδιού. Όλα αυτά τα στοιχεία που περνούν αδιάφορα από τους περισσότερους σχεδόν ανθρώπους, για τους εξαρτημένους από την τέχνη αποτελούν έμπνευση.

Συναισθήματα, σκέψεις και ιδέες που για εμάς είναι τόσο συνηθισμένα, για τους λάτρεις της τέχνης αποκτούν άλλο νόημα. Αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν ένα μακροσκελές ποίημα, σαν ατελείωτο τραγούδι, ημιτελές άγαλμα, πίνακα που χρειάζεται επιπλέον προσθήκες ή αφαιρέσεις, θεατρικό έργο που το τέλος αδυνατεί να γραφτεί, ταινία που ακόμη γυρίζεται. Μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και όχι! Μια ζωή στις αντιθέσεις ζουν. Πρόκειται για εκείνα τα άτομα που τρέφονται μυστικά από την τέχνη, για τους «άγνωστους δημιουργούς του υπογείου», εκείνους που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και δεν έχει καμία σημασία αν είναι τέσσερις το πρωί και βρίσκονται έξω με παρέα, αν εκείνη την ώρα κάνουν μπάνιο ή πηγαίνουν προς στην εργασία τους. Το ποίημα οφείλει να συνεχιστεί, όπως και το μονόπρακτο, η κιθάρα και το πινέλο δε γίνεται να μείνουν αμέτοχα. Τα χρειάζονται όλα αυτά. Αλλιώς τι νόημα έχει η ζωή; Οι δημιουργοί αυτοί βρίσκονται στο φανταστικό τους «υπόγειο» -γραφείο, δωμάτιο, καφετέρια, βιβλιοθήκη, πάρκο. Οι μορφές τους διαφέρουν και ποικίλλουν. Είναι καλλιτέχνες λόγω βαθιάς ανάγκης, όχι χρηματικής ή επαγγελματικής, αλλά συναισθηματικής. Χωρίς την τέχνη αδυνατούν να υπάρξουν, «ο σκοπός της άλλωστε είναι να δώσει στη ζωή σχήμα», όπως είπε ο Σαίξπηρ. Για εκείνους οι καμπυλωτές μορφές των γραμμάτων αποτελούν το απόλυτο αντικείμενο του πόθου τους, τα χρώματα στους πίνακες ζωντανεύουν την γκρίζα καθημερινότητά τους, το φαινομενικά άψυχο άγαλμα τούς αγκαλιάζει ζεστά, ο δεύτερος ρόλος που περνάει απαρατήρητος εκφράζει όσα φοβούνται να πουν. Ξεχύνονται έπειτα στον έξω κόσμο για κυνήγι αναζήτησης της έμπνευσής τους, περνώντας σχεδόν απαρατήρητοι, με τα ολοένα και πιο αθώα μάτια τους στραμμένα μονάχα στην τέχνη τους. Εκεί μπορούν να είναι όλα όσα είναι, με τον πιο ωμό και ρεαλιστικό τρόπο.

Νιώθεις σαν να βρίσκονται σε άλλη διάσταση, αλλά το μυστικό είναι ότι συνήθως δεν είναι. Αντίθετα, μπορεί να είναι κυνικοί, απαισιόδοξοι, οπτιμιστές, ανοιχτοί, έξυπνοι, επαγγελματίες, επιτυχημένοι ή ακόμη να βρίσκονται σε αναζήτηση για το μέλλον τους. Μπορεί να είναι οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε ή αποφεύγετε να βάλετε με τον νου σας. Το μυστικό τους αυτά μένει κλειστό, με διπλό λουκέτο, κωδικό ασφαλείας και δακτυλικό αποτύπωμα, κάπου στα άδυτα της ψυχής τους και μπορεί εάν είστε τυχεροί και άξιοι της εμπιστοσύνης τους να σας φανερώσουν τον ιδανικό -κατ’ εκείνους- εαυτό τους.

Στα μάτια; Λάμπουν. Στα χέρια; Αδημονούν να αγγίξουν ένα βιβλίο. Στο σώμα; Ηρεμούν μπροστά στην τέχνη. Για εκείνους, το μοναδικό όριο είναι οι άπειρες κινήσεις των χεριών στο λευκό χαρτί, στην ακουαρέλα και στο άσπιλο μάρμαρο. Αφήστε τους λοιπόν να σας παρασύρουν στον κόσμο τους και θα δείτε πως είναι χαοτικά όμορφος.

Υ.Γ. Αναζητήστε την έμπνευση, υπάρχει παντού…