«Πάρε με τηλέφωνο μέχρι να φτάσεις σπίτι»

«Πάρε με τηλέφωνο να μιλάμε μέχρι να φτάσεις σπίτι» για να ξέρω ότι θα είσαι ασφαλής και δε θα βρεθεί κάποιος στον δρόμο να σε παρενοχλήσει. Σε κανένα δρόμο ή στενό, δε θα είναι κάποιος που θα σε κάνει να νιώσει άβολα και να επιταχύνεις το βήμα σου. Κάποιος που θα σε κάνει να χαμηλώσεις το βλέμμα και να χρειαστεί να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Θέλω να με πάρεις τηλέφωνο για να ξέρω, πως παρ’ όλο που δεν ήταν κάποιος μαζί σου, εσύ κατάφερες να γυρίσεις στο σπίτι σου. Στείλε μου έστω ένα μήνυμα για να μην ανησυχώ, μήπως και φοβήθηκες για λίγο κι ευχήθηκες να είχαμε φύγει νωρίτερα, για να μην περπατάς τα μεσάνυχτα. Γιατί τη νύχτα, όλα αλλάζουν.

Βρισκόμαστε στο έτος 2022, όπου μια γυναίκα πρέπει να προσέχει να μη βγαίνει αργά το βράδυ γιατί είναι επικίνδυνα και να προσέχει τι φοράει. Να νιώθει ασφάλεια μόνο όταν βρίσκεται σε μια παρέα πολλών ατόμων ή όταν συνοδεύεται από κάποιον άνδρα. Η γυναίκα του 2022 πρέπει να κοιτάζει πίσω της, αριστερά και δεξιά, να βρίσκεται πάντα σ’ ετοιμότητα όταν κυκλοφορεί μόνη της στον δρόμο και να μην περπατά αμέριμνη.

Ο κόσμος, της είπαν πως είναι επικίνδυνος και η καθημερινότητα το επιβεβαιώνει συνεχώς. Γιατί βρισκόταν στο τάδε σημείο την τάδε ώρα τη στιγμή που παρενοχλήθηκε σεξουαλικά ή τι δουλειά είχε να τριγυρνά στους δρόμους βραδιάτικα, αναμενόμενο να την πειράξουν. Να την πειράξουν σαν να της έκαναν κάποιο κακόγουστο αστείο αλλά κανενός είδους παρενόχληση δε νοείται ή δε θα έπρεπε να νοείται ως αστείο ή φυσικό επακόλουθο. «Μα κοίτα τι φόραγε. Τους προκάλεσε» είπαν και δικαιολόγησαν την πατριαρχική ορμή του άνδρα-κυνηγού, όπου παίρνει ό,τι θέλει τη στιγμή που το θέλει, γιατί απλώς αισθάνεται πως έχει εξουσία.

Βρισκόμαστε στο έτος 2022, όπου χαιρόμαστε που δημιουργήθηκε μια τηλεφωνική γραμμή (strut safe) για να κρατά «συντροφιά» στις γυναίκες που επιστρέφουν σπίτι, μόνες τους, τα βράδια. Λέμε «μπράβο» και καλά κάνουμε γιατί είναι κάτι που είναι μια αναγκαιότητα στη σημερινή κοινωνία, είναι μια πρωτοβουλία δύο γυναικών συγκλονισμένων από τον θάνατο μιας κοπέλας, που αποφάσισαν να κάνουν κάτι για την έμφυλη βία.

Αλλά χρειάζεται να χειροκροτούμε μονάχα αυτές τις προσπάθειες; Χαιρόμαστε που δύο νεαρές κοπέλες δραστηριοποιούνται και πρακτικά συνδράμουν στο να αισθάνεται μια γυναίκα πιο σίγουρη και λιγότερο φοβισμένη, αλλά δε σκεφτόμαστε πώς φτάσαμε εδώ. Όπου το εδώ σηματοδοτεί μια πτώση, μια κατάπτωση, μια θέση που φωνάζει για βοήθεια.

Περιμένουμε κάποιον «σωτήρα» να βοηθήσει και να μας ενημερώσει για το τι συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει (σαν να μην είναι ήδη φανερό). Έναν λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια ΜΚΟ που ασχολείται εδώ και χρόνια μ’ αυτά τα ζητήματα αλλά τώρα που ήρθαν στο προσκήνιο, μπορεί να εμφανιστεί και θεωρηθεί σημαντική, κάποιοι άνθρωποι ακόμα κι άσχετοι μεταξύ τους που απλώς απηύδησαν μ’ αυτή την κατάσταση κι ένας ακόμα αρθρογράφος που γράφει πόσο χάλια είναι η κατάσταση. Οπότε τους υποστηρίζουμε και τους ενισχύουμε και στην τελική, καλά κάνουμε κι ευαισθητοποιούμαστε. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε πώς φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε να βγούμε τα βράδια έξω; Πώς φτάσαμε στο σημείο να χαιρόμαστε που δημιουργούνται τηλεφωνικές γραμμές για να μη νιώθουν οι γυναίκες ότι απειλούνται; Η ανάγκη αυτή δημιουργήθηκε από κάποια έλλειψη.

Έλλειψη παιδείας, έλλειψη ορίων, έλλειψη αυτοπεποίθησης, έλλειψη αγάπης; Πόσο πιο πιθανό είναι να πούμε σ’ έναν άνδρα «πάρε με τηλέφωνο όταν φτάσεις σπίτι» από όσο σε μια γυναίκα; Παρ’ όλο που φαίνεται να είναι και γι’ αυτόν επικίνδυνο, για τη γυναίκα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Η γυναίκα μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία είναι υποδεέστερη, φαίνεται αυτό από τα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος της, από τις κατηγορίες που της προσάπτονται, από την κριτική που δέχεται κι από την αντιμετώπιση που λαμβάνει. Η γυναίκα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να τρομοκρατείται για να ευγνωμονεί. Να χαίρεται που τουλάχιστον δεν τη σκοτώνει κανείς ή δεν την κακοποιεί, οπότε να μη ζητά κι ίσα δικαιώματα ή ίση εκπροσώπηση στην πολιτική και στις επαγγελματικές επιχειρήσεις. Να χαίρεται που έχει έναν άνδρα, ακόμα κι εάν αυτός δεν της αξίζει, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα.

Οπότε πρέπει να πάρει τηλέφωνο ή να στείλει ένα μήνυμα για να ενημερώσει πως είναι καλά, πως έχει επιβιώσει ακόμη μια μέρα και πως θα συνεχίζει να προσπαθεί. Πρέπει να προσέχει συνεχώς για κάποιο πιθανό λάθος ή κάποια παράλειψη· δεν υπάρχουν περιθώρια, εκτός κι εάν δεχτεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης- γιατί κι αυτό ζήτημα επιβίωσης είναι. Μια σιωπηλή, ανταλλακτική σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και στη γυναίκα. Κάθε φορά που θα συμβαίνει ένα έγκλημα εναντίον της, πρέπει να σωπαίνει και να χαμηλώνει το κεφάλι, να μιλάει ελάχιστα και να προσπαθεί να το ξεχάσει. Μα όσο περνούν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και το τηλέφωνο δε χτυπά, το μήνυμα δεν έρχεται, το χαμόγελο χάνεται από τα χείλη και το σώμα παύει να βγαίνει από το σπίτι, η κοινωνία αποδεικνύεται λίγη για μια φορά ακόμη.

Ώρα 12 κι ένα μετά τα μεσάνυχτα, κυριαρχεί ο φόβος για όσα θα γίνουν και για όσα δεν έγιναν. Ζούμε στον καιρό του φόβου και μέχρι να μη χρειαστεί να ενημερώσουμε πως είμαστε εντάξει, θα συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αυτόν.

Σημείωση: Η γραμμή Strut Safe λειτουργεί από τις 7 το απόγευμα ως τις 3 το πρωί τις Παρασκευές και τα Σάββατα κι από τις 7 το απόγευμα ως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα τις Κυριακές, προς το παρόν στο Εδιμβούργο. Το τηλέφωνο τους είναι 0333 335 0026. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει αντίστοιχη γραμμή. 

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!