Ποιοι είναι οι «αποτυχημένοι» που τόσο παθιασμένα ψάχνει η κοινωνία;

Αναρωτιόμαστε μια ζωή ποια είναι αυτά τα πρότυπα που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για να είμαστε αντάξιοί τους. Σας προειδοποιώ όμως: ούτε εγώ τα έχω βρει. Παίρνουμε με τα χίλια ζόρια ένα πτυχίο, παίρνουμε μετά κι ένα μεταπτυχιακό γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, βολευόμαστε σε μια καρέκλα -που καθόμαστε καθόλου αναπαυτικά- και δουλεύουμε. Δουλεύουμε μια ζωή τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλους, την κοινωνία, τους διευθυντές μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δουλεύουμε αντί να εργαζόμαστε, επιβιώνουμε αντί να διαβιώνουμε και ζούμε δίχως να υπάρχουμε.

Βολευόμαστε με τον μικρό μισθό και τη βαρετή καθημερινότητα. Ρουτινιάζουμε γιατί μας είπαν πως θα μας κάνει καλό, πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε με ηρεμία και χωρίς αναταραχές. Αλλά δεν αντιστεκόμαστε και πολύ. Χωρίς να μας κατηγορώ, αρεσκόμαστε πού και πού να κοιτάμε αλλού και να μη μιλάμε για πολλά πράγματα που συμβαίνουν. Πείτε το βαρεμάρα, κούραση, αδιαφορία, συμφέρον. Πείτε το «κοιτάζω τη δουλειά μου» ή «έχω άλλα πράγματα, πιο σημαντικά ν’ ασχοληθώ». Το σίγουρο είναι πως εμείς είμαστε -όσο μπορούμε-  ασφαλείς. Ασφαλείς από περίεργες ερωτήσεις, από αντιδράσεις, από κακεντρεχείς ανθρώπους, από τιμωρίες ή κυρώσεις.

Στεκόμαστε μακριά και κοιτάζουμε, μα ποτέ δε βλέπουμε, συνεχίζουμε και δεν αντιδρούμε, παρά μόνο παραπονιόμαστε. Το παράπονο είναι επιτρεπτό. Μπορούμε να βρίσουμε, να ξεσπάσουμε, να μιλήσουμε άσχημα σε ανθρώπους που δε φταίνε και μετά να ηρεμήσουμε. Από τη στιγμή που γίνεται όμως δημόσιο, τότε σιωπαίνουμε. Θα πάμε το πρωί στη δουλειά γιατί έτσι πρέπει κι όχι επειδή το θέλουμε ιδιαίτερα. Θα παντρευτούμε και θα κάνουμε δύο παιδιά, παρ’ όλο που δεν είναι στις επιθυμίες μας. Θα τα μεγαλώσουμε με τις ίδιες ιδέες που μας ανέθρεψαν κι οι γονείς μας, δείχνοντάς τους πως εάν τις ακολουθήσουν κι εκείνα, θα καταφέρουν να πάνε μπροστά.

Τελικά, όμως, δε βλέπουμε κανέναν να προχωρά. Κορμιά στοιβαγμένα στο μετρό, μ’ ένα απλανές βλέμμα που προχωράμε σ’ έναν δρόμο μηχανικά. Αγοράζουμε τα πράγματα που αναλογούν στην τάξη μας, σπουδάζουμε τ’ αντικείμενα που έχουν κέρδος, δημιουργούμε άσχετες σχέσεις και χαμογελάμε πλατιά στις οικογενειακές φωτογραφίες. Χαμογελάμε περήφανα γιατί τα καταφέραμε. Είμαστε πλέον μέρος της κοινωνίας, είμαστε πλέον επιτυχημένο μέλος της κοινωνίας. Καταφέραμε όσα κατακρίνουν οι άλλοι. Αλλά γιατί δεν είναι ούτε αυτά αρκετά;

Πρέπει να ψηφίσουμε και το σωστό κόμμα, να μείνουμε στα κιλά που ήμασταν το καλοκαίρι, να χάσουμε βάρος ή να πάρουμε, να βαφόμαστε ή να μη βαφόμαστε, να προσέχουμε τι τρώμε αλλά και να μη γινόμαστε υπερβολικοί. Πρέπει να ντυνόμαστε συγκεκριμένα και να καλλωπιζόμαστε ανάλογα με το φύλο μας, να ενημερωνόμαστε αλλά όχι πολύ, να διαβάζουμε συγκεκριμένα βιβλία κι όμως να είμαστε πνευματώδεις. Πρέπει να φαινόμαστε έξυπνοι, μα όχι αλαζόνες, ηθικοί αλλά όχι ευκολόπιστοι, σκεπτικοί αλλά όχι καχύποπτοι, πρόθυμοι αλλά όχι εύκολοι. Πρέπει να κάνουμε σχέσεις αλλά μέσα σε ορισμένα πλαίσια.

Προσοχή! Εξαιρούνται κάθε άλλου είδους σεξουαλικότητες, πέρα από τους στρέιτ. Τα φύλα επίσης είναι δύο, οπότε κάποιος που δεν αισθάνεται άνδρας ή γυναίκα, παρακαλείται να υποχωρήσει. Πρέπει ακόμη να μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, όχι πολύ γενικά, ούτε και πολύ φιλοσοφημένα, κάτι στο ενδιάμεσο. Μια καλή συζήτηση θα έχει λίγο Μπουκόφσκι μέσα για να δείξουμε ότι είμαστε εναλλακτικοί, αλλά πάντα θα καταλήγει σε κάποια αρχαιοελληνική ρήση.

Κι όμως εμείς δε νιώθουμε ούτε την πλήρωση που υπόσχονται αλλά ούτε και την ευτυχία, όλα αυτά στα οποία καλούμαστε να ενταχθούμε. Τις περισσότερες φορές είμαστε κάπου στο ενδιάμεσο, σε μια κατάσταση όπου δε μας αρέσει αλλά ούτε και την απεχθανόμαστε, οπότε τη δεχόμαστε γιατί πιστεύουμε πως αν βρεθούμε σε κάποια άλλη πραγματικότητα, θα είμαστε δυστυχισμένοι. Γιατί ποιος δε φοβάται το άγνωστο; Ή την κοινωνική κατακραυγή;

Κοιτάζουμε με μόχθο, κάποιοι με μίσος, άλλοι με οίκτο, μερικοί με λύπηση τους ανθρώπους που είναι «διαφορετικοί». Διαφορετικός είναι και ο νέος που αποφασίζει να σπουδάσει ένα επάγγελμα που δε θα του προσφέρει πολλά χρήματα αλλά θα τον κάνει χαρούμενο. Διαφορετική είναι η κοπέλα που θα παντρευτεί μια άλλη κοπέλα και θα είναι περήφανη που μπορεί να είναι ο εαυτός της. Διαφορετικός είναι ο μεσήλικας που παράτησε την δουλειά που δεν τον ικανοποιούσε για να κυνηγήσει το όνειρό του. Διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι που δεν κατεβάζουν το κεφάλι στην εξουσία και προτιμούν να την πολεμήσουν. Διαφορετικοί είναι όλοι εκείνοι που μάχονται για τα δικαιώματά τους, που διαμαρτύρονται για την αδικία και φωνάζουν γι’ αλλαγές.

Διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, εάν ήμασταν κι εμείς διαφορετικοί. Αλλά αυτό είναι μια ουτοπική φράση, σ’ ένα ιδεαλιστικό άρθρο για ανθρώπους, που ίσως θέλουν να κάτσουν λίγο πίσω στην καθόλου αναπαυτική καρέκλα και να σκεφτούν λίγο εάν αγαπούν τη ζωή τους, εάν τη γουστάρουν πραγματικά. Ακόμα κι εάν κάποιες μέρες είναι χάλια.

Οπότε δεν ξέρουμε ποιοι είναι οι «αποτυχημένοι» που τόσο παθιασμένα θέλει η κοινωνία να βρει, ούτε ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους αλλά ούτε και πώς θα τους «εξαλείψουμε». Γιατί πρέπει να εξαλειφθούν, σωστά; Η κοινωνία πάντως κάνει τα πάντα για να διαμονοποιήσει κάθε τι που της χαλά την ομοιομορφία, είτε αυτό λέγεται διαδηλωτής, είτε ομόφυλο ζευγάρι. Τους καταδικάζει και τους ενοχοποιεί γιατί «δεν ήταν αυτό το σχέδιο». Το σχέδιο σε κάποιους μας είπαν πως απέτυχε, άρα κι αυτοί είναι αποτυχημένοι. Θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς;

Το σίγουρο είναι πως επιλέγουμε τις κοινωνικές μας αποτυχίες κι επιτυχίες. Επειδή όμως σας υποσχέθηκα πως κάθε καλή συζήτηση έχει και λίγο κουλτούρα μέσα, βρείτε αυτό που αγαπάτε κι αφήστε το να σας σκοτώσει. Αλλά ν’ αφήσετε το χρόνο να το κάνει- δεν πρέπει να συγκλονιστεί η κοινωνία.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!