Πότε σου είπε πρώτη φορά ο καθρέφτης πως «πρέπει ν' αλλάξεις»;

Το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωώδης σάρκα και το ερωτικό κορμί, είναι όλα όσα είμαστε κι όλα όσα υπήρξαμε. Έχει πάνω του ανεξίτηλες ρωγμές και αλησμόνητα σημάδια, μυστήρια βαθουλώματα και φωτεινές κορυφές. Είναι προσιτή η λέξη «σώμα», γιατί όλοι μπορούν να το δουν και να το κρίνουν, να το παρατηρήσουν και να το συγκρίνουν, να το αξιολογήσουν και να το θεοποιήσουν ή να το κατακεραυνώσουν. Οπότε κι εμείς οι ίδιοι, μάθαμε να το κοιτάμε στον καθρέπτη ανάλογα με το πώς οι άλλοι, θέλουν να το κοιτάμε.

Το κοιτούν με πόθο; Μας αγαπάμε και μας φροντίζουμε για να συνεχίσουν.

Το κοιτούν με απέχθεια; Μας απορρίπτουμε και μας κρύβουμε.

Το κοιτούν περίεργα; Κάνουμε τα πάντα για να το αλλάξουμε.

Αλλά πάντα περιμένουν την αντίδραση και τη συμμόρφωσή μας. Αναπαράγοντας συνεχώς μια στερεοτυπική δυαδικότητα ανάλογα με το φύλο που είμαστε, προσαρμοζόμαστε. Οι γυναίκες πρέπει να αισθάνονται γυναίκες κι οι άνδρες πρέπει να αισθάνονται άνδρες. Λες κι υπάρχει κάποια αρχέγονη συμβουλή ανάλογα με το πώς οφείλει να νιώθει το κάθε φύλο. Το σώμα είναι μια όμορφη ή άσχημη κοινωνική κατασκευή και μονάχα έτσι πρέπει να το βλέπουμε κι εμείς.

Τα σώματα για την κοινωνία είναι γυμνά γιατί ταιριάζουν με τα κτίρια: Είναι ψηλά; Έχουν περίτεχνη αρχιτεκτονική; Είναι επιβλητικά; Έχουν εντυπωσιακά χρώματα; Καταλαμβάνουν χώρο ή είναι μινιμαλιστικά; Κανείς μας δε θα κοιτάξει πολλές φορές ένα συνηθισμένο σπίτι σε μια καθημερινή γειτονιά. Αυτά τα έχουμε ζήσει, δε διαφέρουν. Αλλά κι αυτά που διαφέρουν πολύ, τρομάζουν, φοβίζουν και στο τέλος καταλαμβάνουν απλώς μια θέση φωτογραφίας στο κινητό μας. Αναλόγως με την εποχή, καλλιεργείται κι η μόδα, η μόδα στα σώματα. Οπότε εάν πιστεύουμε πως το σώμα μας δεν είναι «καλό, σωστό ή ωραίο» είναι μάλλον επειδή γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή.

Κάθε περίοδος όμως, θέλει οι άνθρωποί της να διαφέρουν απ’ όσα εκείνη πρεσβεύει. Υπάρχει ασχήμια στον κόσμο; Καταστροφές και σκοτεινά χρώματα; Μεγάλα προβλήματα που κινούνται απειλητικά από πάνω μας; Το σώμα πρέπει να είναι φωτεινό, λεπτοκαμωμένο αλλά υγιές, ψηλόλιγνο και στητό, σαν να λέει πως εγώ δεν μπορώ να ηττηθώ. Ο κόσμος έχει ανάγκη από υποταγή και κυριαρχία; Τα σώματά μας πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμα και γυμνασμένα, γρήγορα κι εκπαιδευμένα.

Η κοινωνία του σήμερα, δεν ξέρουμε ακριβώς εάν έχει ανάγκη από «αποδιοπομπαίους τράγους», σώματα προστασίας και δημιουργίας στρατιωτών, ή από καταναλωτικές μηχανές. Στις γυναίκες πρέπει να δημιουργηθεί η ανάγκη να νιώθουν πιο όμορφες η μια από την άλλη ώστε να αλληλοσπαράζονται και να μη δίνουν πολλή προσοχή στα ουσιώδη ζητήματα καταπίεσης των δικαιωμάτων τους. Πρέπει να είναι σωματικά ικανές να γίνουν μητέρες, αλλά και να μπορούν να υποστηρίξουν τη μοντέρνα βιομηχανία της ένδυσης. Οι άνδρες από την άλλη, οφείλουν να είναι σκληραγωγημένοι, να μην είναι θηλυπρεπείς (ή να είναι ώστε να αισθάνονται κάποιοι άλλοι A male) και να είναι σε θέση κι εκείνοι ν’ αντανακλούν το πρότυπο του «άνδρα- αρχηγού, προστάτη» ή οποιουδήποτε άλλου πατριαρχικού συμβόλου.

Από τη μια και από την άλλη, οι άνδρες κι οι γυναίκες, οι ικανοί και οι ανίκανοι, οι χρήσιμοι κι οι άχρηστοι: τα σώματά μας δε μας ανήκουν, είναι πεδίο αντιπαραθέσεων. Κοιταζόμαστε στους καθρέπτες και νιώθουμε πως πάντα κάτι λείπει, πως η μέση μας είναι λίγο πιο μεγάλη και το στήθος λίγο πιο μικρό, τα πόδια κάπως δυσανάλογα με το σώμα και τα χέρια μας ίσως λίγο πιο λεπτά από όσο θα θέλαμε. Μια πινακίδα που σιγά σιγά καίγεται πάνω από το κεφάλι μας, μάς φωνάζει «άλλαξε» κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να την υπακούσουμε.

Προσπαθούμε να την υπηρετήσουμε τόσο έντονα, για να σβήσει κάποια στιγμή επιτέλους -κι ας μη συμβαίνει ποτέ- που καταλήγουμε να παραμελούμε το ίδιο σώμα που πασχίζουμε ν’ αλλάξουμε. Σταματάμε να το αγγίζουμε και να το αγκαλιάζουμε, να το νιώθουμε και να το ακούμε, να το ξεκουράζουμε και να το επιβραβεύουμε. Σταματάμε να παρατηρούμε τις αποχρώσεις και τις εντάσεις του, να βλέπουμε την πίεση που του ασκούμε και την προσοχή που δεν του δίνουμε. Σταματάμε να το αισθανόμαστε δικό μας και να το εκτιμάμε, πολλές φορές το ταπεινώνουμε και το οδηγούμε στα άκρα του, μονάχα για ν’ αγγίξουμε κάποια πλαίσια που τοποθέτησαν άλλοι για εμάς. Παύει ο καθρέπτης να είναι τόπος λατρείας. Τίποτα δε μας φαίνεται «σωστό» πάνω μας.

Μπορεί ν’ ακούγεται εύκολο να βάζουμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας και πώς αισθανόμαστε εμείς, αλλά δεν παύει στην πράξη να είναι δύσκολο. Όσα motivation quotes, ομιλίες για body positivity και ν’ ακούσουμε, πάντα το μυαλό μας θα επιστρέφει στα παχάκια εκείνα την κοιλιάς ή στους ανύπαρκτους κοιλιακούς που υποσχεθήκαμε πως θα χάσουμε και θ’ αποκτήσουμε αντίστοιχα. Αλλά επειδή οι λέξεις κι οι σκέψεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, μπορούμε να εμπιστευτούμε λίγο περισσότερο το σώμα μας και να καθίσουμε να μιλήσουμε λίγο με τον εαυτό μας. Έχει σίγουρα να μας πει περισσότερο σημαντικά πράγματα από ό,τι η κοινωνία.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!