Σ' αγαπάει αλλά όχι με τον τρόπο που επιθυμείς κι αξίζεις. Και τώρα;

«Το σπουδαιότερο πράγμα που θα μάθεις ποτέ είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι» (Moulin Rouge) και πράγματι η αγάπη κι ο έρωτας μπορεί να είναι πηγαία συναισθήματα που δημιουργούνται σταδιακά ή και κατευθείαν αλλά είναι ταυτόχρονα πράγματα που τα μαθαίνουμε γιατί πέραν του εαυτού μας, αφορούν και τον άλλον, το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει. Όλοι μαθαίνουμε από την οικογένειά μας, τους φίλους μας, το κοινωνικό μας περιβάλλον τρόπους επικοινωνίας αυτής της συμπάθειας (που είναι κάτι παραπάνω από αυτό) και του ενδιαφέροντος προς τον άλλον κι ανάλογα με την προσωπικότητά μας προσαρμόζουμε αυτά τα μέσα. Αλλά εδώ έγκειται κι η ποικιλομορφία των μεθόδων αυτών, καθώς ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτό το «μοίρασμα» κι ανάλογα και με το πώς έχουμε μεγαλώσει αυτό ξεχωρίζει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν είναι τόσο σπάνιο να αγαπάμε κάποιον ή κάποιος να μας αγαπάει με έναν τρόπο που δεν είναι αυτός που αποζητούμε.

Πέραν του ότι δε φτάνει μονάχα η αγάπη για να διατηρηθεί μια ερωτική σχέση, ο καθένας μας έχει διαμορφώσει μια εικόνα για το πώς ο άλλος άνθρωπος θα δείχνει το ενδιαφέρον του ή πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό. Είναι αυτό που λέμε πως πολλές φορές «χανόμαστε στη μετάφραση» κι έχουμε ανάγκη κάποιον τρίτο να μας εξηγεί όσα λέγονται ή όσα θέλουν οι άλλοι να μας δείξουν με τις κινήσεις τους. Περιμένουμε πολλές φορές από τους άλλους να κάνουν την πρώτη κίνηση ή να δράσουν με συγκεκριμένα βήματα, έτσι όπως τα έχουμε σκεφτεί, κι όταν δε γίνεται αυτό όπως το θέλουμε καταλήγουμε να νιώθουμε ματαίωση. Μια απογοήτευση για όσα ίσως ονειρευόμασταν ή είχαμε οραματιστεί πως θα θέλαμε αλλά οι άλλοι δεν μπορούν να μας προσφέρουν. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μας αγαπούν. Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε εμείς να έχουμε τα ίδια συναισθήματα;

Σίγουρα εάν συνεχίζεται μια κατάσταση η οποία δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας θα μας «χαλάει» την όποια εικόνα έχουμε δημιουργήσει για τον άνθρωπο πυο έχουμε απέναντί μας. Έχει σημασία όμως να κατανοήσουμε και τη δική του σκέψη, να λάβουμε υπόψιν το πώς μεγάλωσε, αν έχει δεχτεί αγάπη και με ποιο τρόπο, αλλά και πώς έχει μάθει να ερμηνεύει αυτά τα συναισθήματα; Κι αν ο άνθρωπος αυτός θεωρεί πως αυτός είναι ο πιο λειτπουργικός τρόπος να εκφράσει την αγάπη του, τότε είναι δύσκολο να αλλάξουμε όλη του την ιδιοσυγκρασία για να ταιριάξει στα δικά μας δεδομένα. Αν θελήσουμε λοιπόν να βρούμε μια μέση λύση και θεωρούμε πως έχουμε τη δυνατότητα να συνεννοηθούμε, μπορούμε να κάνουμε μια ώριμη συζήτηση επί του θέματος όπου κι οι δυο πλευρές θα είναι ελεύθερες να μιλήσουν ανοιχτά. Δεν είναι ανάγκη να είναι μια βαθιά φιλοσοφική συζήτηση (εκτός και εάν το επιθυμούμε και οι δύο) αλλά πιο πολύ κάτι σαν ένα μοίρασμα εμπειριών.

Μέσα από αυτό θα καταλάβουμε κατά πόσο υπάρχει διάθεση για σύνδεση κι από τις δυο πλευρές κι αν αξίζει πραγματικά να σπαταλήσουμε τον χρόνο μας σε μια σχέση που τελικά ίσως να μην είναι αυτό που θέλουμε ή μας γεμίζει. Υπάρχουν και «λανθασμένοι» τρόπο να αγαπάει κάποιος, να δυσκολευόμαστε έτσι όπως επιλέγει ο άλλος να μας επικοινωνήσει το τι αισθάνεται και να καταλήγουμε κι οι δύο να απορούμε γιατί δεν πέτυχε το «μεταξύ μας». Σίγουρα η αγάπη πάντα βρίσκει τον δρόμο της, αλλά κι εμείς μπορούμε να τη βοηθήσουμε λιγάκι.