Γιατί το Saltburn είναι η πιο ακομπλεξάριστη ταινία της χρονιάς

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε μια ταινία που έχει πρωταγωνιστές τον Jacob Elordi και τον Barry Keoghan, σκηνοθέτιδα την Emerald Fennell (Promising Young Woman) σ’ ένα σενάριο που παραπέμπει στο μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ «The Secret History»; Κάποιοι θα έλεγαν πως όλα αλλά εάν εξαιρέσουμε ορισμένες σκηνές που μπορεί να μάς σοκάρουν εκ πρώτης όψεως, θα δούμε πως μέσα σ’ ένα old money aesthetic σκηνικό εκτυλίσσεται μια πλοκή που έχει μέσα ό,τι χρειάζεται μια καλή ιστορία: έρωτα, έγκλhμα κι ένα plot twist.

Ο Όλιβερ (Barry Keoghan) είναι ο νέος φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, κοινωνικά απομονωμένος, οικονομικά κατώτερος απ’ τους συμφοιτητές του σ’ αντίθεση με τον Φέλιξ (Jacob Elordi) που κατάγεται από μια πλούσια οικογένεια κι όλοι θέλουν να βρίσκονται κοντά του κι έχει όλα όσα θα επιθυμούσε κάθε νέος. Τόσο πολύ που κάποιος θα σκότωνε για να τα αποκτήσει αλλά και για να τον αποκτήσει. Ο Όλιβερ έχοντας ένα σχέδιο στο μυαλό του γίνεται φίλος του και στις διακοπές απ’ τη σχολή ισχυρίζεται πως οι γονείς του έχουν πεθaνει οπότε ο Φέλιξ τον καλεί να έρθει μαζί του στο σπίτι της οικογένειάς του και τότε είναι που όλα αρχίζουν να παίρνουν μια διαφορετική τροπή.

Σίγουρα η ταινία περιέχει κάποιες σκηνές που βλέποντας τες πρώτη φορά μπορεί να μάς σοκάρουν. Ξεκινώντας απ’ όταν ο Όλιβερ παρακολουθεί τον Φέλιξ ν’ αυτοϊκανοποιείται στην μπανιέρα κι όταν τελειώνει, ο Όλιβερ γλείφει τ’ αποτελέσματα του οργ@σμού. Έπειτα τον παρατηρούμε να κάνει στομaτικό στην αδερφή του Φέλιξ ενώ εκείνη έχει περίοδο κι εάν δεν είναι αρκετά αυτά για να σάς κάνουν να μείνετε με το στόμα ανοιχτό, ο Όλιβερ μετά τον θάνaτο του Φέλιξ πηγαίνει στον τάφο του κι αφού γδuθεί τον βλέπουμε να εισχωρεί το μόριό του στο έδαφος που είναι θαμμένος ο Φέλιξ. Το πιο σοκαριστικό είναι πως αυτή η σκηνή ήταν improvised απ’ τον ίδιο τον Barry Keoghan που ζήτησε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό με λίγα μόνο άτομα του συνεργείου παρόντα και πραγματικά κατάφερε να μάς δείξει πώς είναι να έχεις εμμονή μ’ έναν άνθρωπο.

Ο Φέλιξ είναι ένα ανέμελο παιδί που ζει σε μια ιδιόρρυθμη οικογένεια τοποθετημένη σ’ ένα σκηνικό το οποίο παραπέμπει σε μια γοτθική εποχή. Θα μπορούσε να είναι ένας βρυκόλακας ή μέρος μιας αριστοκρατίας -στην κάμερα φαίνεται σαν Έλληνας θεός, χωρίς υπερβολές θυμίζοντας τραγούδι της Lana del Rey. Έχει μια όμορφη μελαγχολία συνδυαστικά μ’ έναν διάχυτο ερωτισμό που τον αισθάνονται όλοι γύρω του και κυρίως ο Όλιβερ ο οποίος κάνει τα πάντα για να βρεθεί δίπλα του και να τον προσεγγίσει.

Εκείνος όμως πέραν απ’ τα φιλικά συναισθήματα δεν μπορεί να του δώσει ότι ζητάει οπότε αφού δεν μπορεί να τον έχει εκείνος, δε θα τον έχει κανένας. Αλλά αυτή ήταν ίσως μονάχα η αρχή του σχεδίου του, καθώς στο τέλος καταφέρνει να έχει στην κατοχή του τη μεγάλη έπαυλη, έχοντας διώξει -ή καλύτερα σκοτwσει- τους πάντες δίνοντας μας έναν ακόμα λόγο για να συζητάμε αυτήν την ταινία. Πέραν του ότι μάς αποχαιρετά χορεύοντας γuμνός, φαίνεται τελικά πως όλα ήταν προσεκτικά μελετημένα ώστε να μπορέσει ν’ αποκτήσει όλα όσα επιθυμεί και δεν αποτυγχάνει.

Μαζί με τους πρωταγωνιστές το cast συμπληρώνει η Rosamund Pike -η οποία γεννήθηκε για να παίζει τους πιο iconic γυναικείους χαρακτήρες- ο Richard E. Grant, η Alison Oliver, ο Archie Madekwe και η Carey Mulligan -που ήταν η πρωταγωνίστρια στο Promising Young Woman. Ο καθένας τους αντανακλά έναν προβληματικό ρόλο μέσα στην πλοκή με τον εκτός τόπου και χρόνου πατέρα, την όχι και τόσο αθώα κόρη, τον ξάδερφο που ζει στη σκιά του Φέλιξ και την αλλοπρόσαλλη φίλη της οικογένειας.

Η ταινία είναι τόσο τραγική όσο ένα σαιξπηρικό έργο, δίνει την αίσθηση πως στο Saltburn -που είναι μια πραγματική περιοχή της Αγγλίας στην οποία η Φένελ πήγε σχολείο, στο Marlborough College, ένα απ’ τα πιο διάσημα και με μεγάλο κύρος οικοτροφεία της Βρετανίας, ο χρόνος σταμάτησε κι όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Υπάρχει ένα διάχυτο φλερτ, ένα πάρτι που αφήνει όλους να παρασυρθούν στις ορμές τους κι ένας εμμονικός έρωτας. Θα ήταν κάπως δύσκολο να πούμε τι είδους είναι ακριβώς αυτή η ταινία.

Είναι μια κατακραυγή προς την απληστία του ανθρώπου ή ένα δείγμα του που μπορεί να φτάσει κάποιος για ένα ανολοκλήρωτο πάθος; Ήταν μια προσπάθεια αποτύπωσης των δύο όψεων της αριστοκρατίας ή ένα τεράστιο παιχνίδι μυστηρίου που έπρεπε στο τέλος να βρούμε τον δολ0φόνο; Το ενδιαφέρον με αυτή την ταινία είναι πως έχει μια άγρια ομορφιά, είναι σε μερικές σκηνές τόσο ωμή και ρεαλιστική και σε άλλες τόσο ρομαντική και απαλή σαν να μάς κάνει πραγματικά να θέλουμε να μείνουμε εκεί.

Έχει μια αισθητική που παραπέμπει σ’ άλλη εποχή κι όμως φαίνεται τόσο διαχρονική αλλά και σύγχρονη. Ακόμα κι οι σκηνές που σίγουρα έκαναν τους κριτικούς να μιλούν για εκείνες ήταν το τέλειο έναυσμα για καταλάβουμε πως τη στιγμή που αυτή η ταινία προκαλεί με κάποιον τρόπο, την επόμενη στιγμή μάς εξηγεί γιατί το έκανε. Πράγματα που θεωρούμε ταμπού -όπως για παράδειγμα τη σ3ξουαλική επαφή όταν μια γυναίκα είναι αδιάθετη ή άλλα που σπάνια τα συζητάμε όπως: το πως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος το πένθος, η σκηνοθέτιδα μάς τα πετάει κατάμουτρα. Εάν δεν την έχετε δει ακόμα δώστε της μια ευκαιρία να σάς εκπλήξει, γιατί σίγουρα δε θα έχετε δει άλλη παρόμοια. Απλά μην τη δείτε παρέα με τους γονείς σας.

Πηγή εικόνας: Empire